Νιώθω ενοχές..;

Κι όμως, τα κατάφερα! Κι ας έλεγαν όλοι ότι δεν είναι εύκολο, κι ας προσπαθούσαν κάποιοι να με πείσουν πως δεν αξίζει τον κόπο, κι ας με κοιτούσαν σαν εξωγήινο ορισμένοι συμφοιτητές μου… Παρότι Αθηναίος φοιτητής, επιτέλους άλλαξα σπίτι και δε μένω πια με τους γονείς μου! Ζω πια πολλά χιλιόμετρα από το «πατρικό» μου, δε βρίσκω έτοιμο φαγητό όταν επιστρέφω σπίτι, τα άπλυτα μου γίνονται σωροί μέχρι να αναγκαστώ να τα πλύνω και τα καθαρά είναι πάντα ασιδέρωτα, κάθε Σάββατο αναγκαζόμαστε με τη συγκάτοικο να κάνουμε εξωφρενικά πράγματα όπως να τινάζουμε τα μαξιλάρια του καναπέ και να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε καθαριστικό τουαλέτας και χρωμοπαγίδες για το πλυντήριο ρούχων (don’t ask!)…αλλά παρόλα αυτά περνάμε ΓΑΜΑΤΑ και δε θα το άλλαζα με τίποτα!!

Διαβάζω το παλιό μου ημερολόγιο και βλέπω να επαναλαμβάνεται συνέχεια το μοτίβο «θέλω-επιτέλους-να-φύγω-από-το-σπίτι». Όπως φαίνεται, στα 17 μου ήθελα να γλιτώσω όπως κάθε καταπιεσμένος γκέι έφηβος: οι γονείς μου με έπνιγαν με τις ερωτήσεις τους και γενικά δεν ήθελα να επεμβαίνουν στην προσωπική μου ζωή. Ένιωθα πως έπρεπε να ξεφύγω με κάθε τίμημα. Διαβάζω τις σκέψεις μου: «ακόμα κι αν δε τα καταφέρω καλά, ακόμα κι αν δε βρω ένα σπίτι τρώγλη, ακόμα κι αν δεν έχω λεφτά να πάω για καφέ, εγώ θα πιάσω δικό μου σπίτι με το που θα γίνω 18». Τόσο αποφασισμένος! Τελικά μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου με πολύ καλύτερες συνθήκες τώρα, δυο χρόνια μετά. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι δεν ήταν ανάγκη να επωμισθώ όλα τα βάρη του κόσμου μόνος μου και να βασανιστώ, κι ας το ήθελα τόσο. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι αυτό το πάθος που ένιωθα τόσο δυνατό και τόσο δικό μου ήταν απλά υποκινούμενο από την ενοχή. Ενοχή γιατί η σεξουαλικότητα που είχα δε μπορούσε να συμβαδίσει με το τι θεωρούταν κανονικό.

Φανταστείτε την εικόνα: το εξάχρονο παιδί φοράει την κουβέρτα και προσποιείται τον αστροναύτη στο σαλόνι. Με το που είναι έτοιμος να αγγίξει το πόδι του στη σελήνη..κρακ! πάει το ακριβό βάζο της μαμάς. Το παιχνίδι διαλύεται στιγμιαία καθώς οι τύψεις πνίγουν το παιδί. Να το κρύψει, να το διορθώσει, να κάνει κάτι.. Αλλά τίποτα δε γίνεται. Η μαμά θα βάλει τις φωνές.

Η ενοχή είναι ένα πολύ οδυνηρό συναίσθημα που μας κατατρέχει (άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο - βλ.εμένα, το υπόδειγμα ψυχαναγκαστικού ατόμου) όταν κάνουμε κάτι που δεν πρέπει, δεν είναι σωστό.

Τα πολύ μικρά παιδιά δε νιώθουν ενοχή γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τι είναι και τι δεν είναι σωστό. Εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά όμως έχουμε μάθει με πολλούς τρόπους τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Μας το έμαθαν πολύ πρόθυμα οι γονείς, το σχολείο, οι φίλοι, η TV, το κατηχητικό (μπρρρρ, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη) σε μια ηλικία που αν και ρωτούσαμε συνέχεια «γιατί», συνήθως απλά παίρναμε την απάντηση «γιατί έτσι» και τελικά πολλοί από μας μάθαμε να μας αρκεί αυτή η απάντηση.

Φυσικά, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, είναι έννοιες που μόνο στην πραγματικότητα των χολυγουντιανών ταινιών δράσης είναι ευδιάκριτες. Ποιος δε θέλει να είναι καλός στα αλήθεια; Κανείς. Τότε από πού προέκυψαν όλοι αυτοί οι «κακοί» που παρελαύνουν καθημερινά στο δελτίο των 8; Εμείς οι ίδιοι δε γινόμαστε πολλές φορές οι κακοί της υπόθεσης; Άρα αναρωτιέται κανείς: οι κακοί σύμφωνα με ποιον;

Εν πάση περιπτώσει, γιατί τέτοια πώρωση με την ενοχή; Και τι πειράζει αν πιστεύω κατά βάθος ότι δεν είμαι τόσο καλός όσο κι οι άλλοι; Στο κάτω-κάτω αν ξέρω να κάνω τους κατάλληλους ελιγμούς δε θα χρειαστεί να φανεί, ούτε καν να έρθω εγώ ο ίδιος αντιμέτωπος με αυτό. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να κρύβεσαι όσο μεγαλώνεις. Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν απωθείς τις τύψεις, αυτές δε σταματούν να υπάρχουν εκεί στο βάθος και να σε επηρεάζουν.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο παιδί της ιστορίας μας είναι το γεγονός ότι περίμενε την τιμωρία χωρίς καμία αντίδραση, γιατί πίστευε ότι την άξιζε. Η απωθημένη ενοχή έχει συγκεκριμένα και άμεσα αποτελέσματα στη ζωή μας. Όταν νιώθει κανείς ένοχος γι’ αυτό που είναι, τότε ο ίδιος του ο εαυτός βρίσκει τρόπους να τον τιμωρήσει για να εκτονωθούν οι τύψεις. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας όσο μπορούμε. Κι αυτός είναι ο λόγος που πριν 3 χρόνια δεν μου φαινόταν τραγικό το να ζήσω σε άθλιες συνθήκες αρκεί να έφευγα απ’ το σπίτι μου. Ο ίδιος λόγος που πολλές φορές κάνει εμάς, τους «ενόχους», να μην πιστεύουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αυτό δεν είναι απλά μια θεωρητικούρα, γιατί φαίνεται στα ρούχα που διαλέγουμε να φορέσουμε για να γίνουμε κάποιοι (λες και δεν είμαστε ήδη κάποιοι), στους φίλους που διαλέγουμε γιατί θεωρούμε ότι δε μας αξίζουν καλύτεροι, στο πως υπομένουμε το να μας αδικούν γιατί πιστεύουμε ότι κατά βάθος το αξίζουμε, στο πόσο εκδηλωτικοί είμαστε ή δεν είμαστε με τους άλλους, στον τρόπο που επιλέγουμε να κάνουμε σεξ πολλές φορές χωρίς να είμαστε εκεί γιατί είναι κάτι που «δεν πρέπει».

Το καινούργιο σπίτι είναι τέλειο. Το χαλί μας είναι πορτοκαλί, ο καναπές κόκκινος και αναπαυτικός κι εγώ νιώθω επιτέλους ότι μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένος.

Ε Μ Ε Ι Σ ;

Τα κείμενο αυτό αποτελεί απλά κάποιες σκέψεις σχετικά με τη συγκρότηση της γκέι ταυτότητας και εικόνας.

Από το σχολείο ακόμα θυμάμαι να απορρίπτω με αήδια τις πατριωτικές μπούρδες που προσπαθούσαν να μας περάσουν περι εθνικής ενότητας, την ώρα που μεγαλώνοντας βρισκόμουνα να νιώθω όλο και πιο ξένος με την κυρίαρχη νεοελληνική κουλτούρα και τους ελληναράδες . Δεν μπορούσα να βρω το καταφύγιο που ο μέσος πατριώτης βρίσκει στην αγκαλιά του έθνους . Όταν στα 15 μου ανακάλυψα το 10% με το έντονο αίσθημα κοινότητας και πολιτικώς ορθού που παρείχε με τα κείμενα του, μου ήρθε η αποκάλυψη : υπήρχαν γκέι, με άποψη, διασκέδαζαν ελεύθερα, είχαν κίνημα, υπήρχαν . Βρήκα γρήγορα το καταφύγιο μου στο λεγόμενο gay nation και μπόρεσα να προσδιορισθώ έναντι των Άλλων ,χτίζοντας σιγά σιγά μια ομοφυλόφιλη ταυτότητα . Ανεξάρτητα από τη διάψευση ή μη των προσδοκιών μου από το εγχώριο gay nation, είναι αλήθεια πως η γκέι κοινότητα ,όχι πολύ μετα το stonewall, με την ενεργή παρουσία της δεν άργησε να μπεί στο τριπάκι της ομοιογενούς και αλληλέγγυας κοινότητας . Να συχνάζει σε συγκεκριμένες περιοχές των μεγαλουπόλεων(βλ.Γκάζι για την Αθήνα), να προσδιορίζεται με σύμβολα και σημαίες . Να προβάλλει ως ομοιογενής μειονότητα με κύριο ή μάλλον μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο το σεξουαλικό προσανατολισμό . Οι ομοφυλόφιλοι απέκτησαν εν ολίγοις μια ξεχωριστή κοινωνική παρουσία, αποτέλεσαν διακριτά υποκείμενα.

Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι .

Σύμφωνα με τον Φουκώ πριν το 18^ο – 19^ο αιώνα, πριν δηλαδή τη δημιουργία των πρώτων εθνικών κρατών και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού «η σοδομία-εκείνη του παλιού αστικού ή εκκλησιαστικού δικαίου- ήταν ένας τύπος απαγορευμένης πράξης, ο αυτουργός της δεν ήταν παρα το νομικό της υποκείμενο . Ο ομοφυλόφιλος του 19^ου αιώνα γίνεται μια φυσιογνωμία: ένα παρελθόν, μια ιστορία και μια παιδική ηλικία, ένας χαρακτήρας, ένας τρόπος ζωής.». Η ομοφυλόφιλη ταυτότητα μέχρι τότε δεν υπήρχε, δεν νοούνταν ως έννοια . Υπήρχε απλά το έγκλημα της σοδομίας, όχι ελαφρύτερο από εκείνο της μοιχείας . Η θεμελίωση και αποκρυστάλλωση της σεξουαλικής ετερογένειας που επιχειρήθηκε από την άνοδο του καπιταλισμού και έπειτα εξηγεί ο Φουκώ είχε ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στο άτομο και την περαιτέρω καταστολή των μη παραγωγικών σεξουαλικοτήτων . Απο την άλλη η Judith Butler, θεωρητικός του queer theory υποστήριζε πως η θεμελίωση της ετεροκανονικότητας επιτυγχάνεται με την ίδια την ύπαρξη των «μη νόμιμων» σωμάτων και κατ’επέκταση και σεξουαλικοτήτων . Ο ετεροφυλόφιλος εν ολίγοις για να προσδιοριστεί ως τέτοιος και να οικοδομήσει ταυτότητα οφείλει να διαφοροποιηθεί από τον ομοφυλόφιλο και vice versa . Πρόκειται δηλαδή για ένα μηχανισμό που παράγει τα υποκείμενα κατά τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να έχουν αντίπαλο-έναν «εχθρό» . Αυτός ο «εχθρός» μπορεί να είναι ο αλλοεθνής, ο αλλόθρησκος, ο σεξουαλικά διαφορετικός .Στον ίδιο μηχανισμό φαίνεται να υπακούει και η σύγχρονη gay ταυτότητα : απέναντι της έχει τους στρέιτ («Οι straight χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
σε εκείνους που μας μισούν καταπρόσωπο και
σε εκείνους που μας μισούν πίσω από την πλάτη μας.» τάδε έφη Μπράιν στην εξαιρετικά ποπ για τους γκέι σειρά Queer as Folk) , είναι τρέντυ , καλλιτεχνική και το κυριότερο έχει λεφτα . Ο τρόπος με τον οποίο συγκροτήθηκε η γκέι κοινότητα (και στην Ελλάδα όπου εισήχθη) δεν διαφέρει από τη συγκρότηση κοινοτήτων όπως το Έθνος (επίσης εισαγόμενη έννοια) όπου δηλαδή προτάσσεται το στοιχείο της αλληλεγγύης και ομοψυχίας εξαλείφοντας κάθε ταξική διαφοροποίηση και προσανατολίζοντας το άτομο προς την υποταγή ή στην καλύτερη περίπτωση το συμβιβασμό . Προκειταί δηλαδή για ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Και μάλιστα κατασκεύασμα όχι απελευθερωτικό, αλλα αντιθέτως κατασταλτικό για τις σεξουαλικότητες που δεν συμβιβάζονταν με την παραδοσιακή νόρμα .

Για να μην πολυλογώ άσκοπα όμως, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως το gay δεν μου είναι αρκετό να μπω μέσα του και να το υιοθετήσω . Αντίθετα έχω πολλές αμφιβολίες για την υιοθέτηση μιας τέτοιας ταυτότητας . Γιατί δεν είμαστε ούτε μειονότητα , ούτε «αυτοί» είναι πλειονότητα . Γιατί απλά δεν είμαστε «εμείς» κι «αυτοί» . Τέτοιοι διαχωρισμοί έχω την εντύπωση πως φέρνουν και στρεβλές εικόνες .

Η οικοδόμηση σε κάθε περίπτωση αυτόνομα(και όχι σχετικιστικά) μιας νέας ταυτότητας, με τα δικά μας μέτρα αλλά και με μέτρα που να μπορούν να ισχύουν για όλους είναι για μένα το ιδανικό . Χωρίς να υποστηρίζω πως η ύπαρξη μιας κοινότητας είναι αρνητική κατ’ ανάγκη . Σίγουρα όμως δεν είναι αρκετή .Γιατί όπως είπε ο Αύγουστος Κορτώ στη συνεντευξή του στο 10%:Το να κερδίσεις την ελευθερία σου είναι μια ιδιωτική διαδικασία. Η ελευθερία που δεν κερδίζεις μόνος σου δεν είναι ποτέ δική σου.

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ

Εμείς οι gay λέμε συχνά ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στην ορατότητα. Αυτό συνεπάγεται και την ύπαρξη μιας εικόνας. Το θέμα είναι η εικόνα αυτή να είναι δική μας και όχι κατασκεύασμα άλλων. Υπάρχουν πολλά στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους, από τα «ανώδυνα» όπως αυτό της ξεφωνημένης αδερφής, ως τα σοβαρότερα που έχουν να κάνουν με μύθους για το AIDS και άλλα νοσήματα.

Το τι εικόνα υπάρχει για αυτή την ομάδα, το καταλαβαίνεις όταν κάνεις coming out. Οι φίλοι, και γενικότερα οι άνθρωποι στους οποίους ανοίγεσαι, καταλαβαίνουν πως το να είσαι gay δεν είναι τελικά αυτό που θεωρούσαν- συνειδητοποιούν (ιδιαίτερα αν είναι καλοπροαίρετοι και όχι κολλημένοι) πως δεν είναι κάτι περίεργο.

Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εικόνων και στερεοτύπων, παίζει το αγαπημένο μας κουτί, η τηλεόραση. Δυστυχώς οι gay γίνονται αντικείμενα «κριτικής» από διάφορες Τατιάνες και άλλους αδαείς παρουσιαστές. Χρησιμοποιούνται εκφράσεις του στυλ: «εγώ τους δέχομαι, αλλά…». Η μόνη περίπτωση να λεχθούν ουσιαστικά πράγματα είναι να υπάρχουν «εκπρόσωποι» της «ομάδας», που να μιλούν ανοιχτά για το σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος. Αλλά τι να σου κάνουν κι αυτοί όταν η οθόνη κατακλύζεται από ένα σωρό κρυφές που δεν τους νοιάζει τίποτα? Η λεγόμενη μέση ελληνίδα νοικοκυρά και ο απλός κόσμος που …εμπιστεύεται την tv, βλέπουν απλώς και μόνο μια εικόνα η οποία σε συνδυασμό με το πώς μεγάλωσαν, μπορεί να οδηγήσει σε ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι κριτές… δεν νοιάζονται για το τι «περνάνε» σ’ ένα γονιό, ο οποίος μπορεί να αντιδράσει άσχημα σε μια αποκάλυψη του παιδιού του! Βέβαια, για να μην είμαστε απόλυτοι, η τηλεόραση σε σχέση με παλιότερα, μιλάει λίγο πιο άνετα για το θέμα.

Ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι, ποιος είναι? Εμείς… αν δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Το θέμα είναι να ανοιχτούμε και να σπάσουμε ηλίθια στερεότυπα και τότε θα είμαστε ορατοί, απλώς ως διαφορετικοί !

εκλογές 07

Οι βουλευτικές εκλογές φτάνουν και ο προπαγανδιστικός λόγος των κομμάτων κυριαρχεί παντου αυτές τις μέρες . Απο την τιβι και το ιντερνετ ως τις κεντρικές πλατείες , όλοι μιλάνε για εκλογές . Είναι όμως τόσο σημαντικές οι εκλογές ; Προσωπική μου άποψη: όχι τόσο ως τις παρουσιάζουν αυτοί που λυσσάνε για εξουσία , η ψήφος μας δύσκολα μπορει να φέρει κοσμογονικές αλλαγές , το πολιτικό σύστημα είναι στανταρ πια και υποστηριζόμενο εξίσου απο τα 2 μεγάλα κόμματα . Παρ'όλα αυτα αλλαγές , μικρές έστω , μπορούν να έρθουν .Κατέληξα σ’αυτή την άποψη ύστερα από σκέψη . Ήμουνα έτοιμος στην αρχή να απέχω , η εκλογική διαδικασία δεν με εκφράζει , δεν παρέχει καμια πραγματική εξουσία σ’εμένα και η «λαική βούληση» που εκφράζεται δεν μπορεί παρα να είναι πλασματική . Αποφάσισα όμως να ψηφίσω , πρώτον γιατι δεν νομίζω πως θα γίνει αντιληπτή η αποχή μου ως διαμαρτυρία για το πολιτικό σύστημα κι από την άλλη καίγομαι να μαυρίσω όλους αυτούς τους άθλιους που μου μαυρίζουν την καθημερινότητα: τους μπάτσους και ασφαλίτες που έχουν κατακλύσει την Αθήνα , τους πανηλίθιους υπουργους και τον πανηλιθιότερο πρωθυπουργό που μια τετραετία αντι για κυβέρνηση νόμιζαν πως βρίσκονται σε ριάλιτι σόου , τους φασίστες και τα εθνίκια που διεκδικούν για πρώτη φορά επισήμως έδρανα , τη γενικότερη νοοτροπία που βλέπεις παντου γύρω σου: την σκληρότητα , την αδιαφορία , τον συντηρητισμό , τη θρησκοληψία , τον εθνικισμό , το σεξισμό , μια νοοτροπία που φαίνεται κυρίαρχη στο μυαλό του μέσου μικροαστού και αποτελεί συνεπώς την κυρίαρχη νοοτροπία των κομματων και της εν γένει πολιτικής ζωής .

Σ’όλη την προεκλογική περίοδο ακούστηκαν ελάχιστα για gay διακαιώματα . Το θέμα ετίθετο σαν κάτι δευτερεύον , «ταμπού» που είπε και μια δημοσιογράφος . Ήταν στο πλαίσιο μιας γενικότερης συζήτησης και οι πολιτικοι που απαντούσαν -των 2 μεγάλων κομμάτων πάντα- αρκούνταν σε γενικότητες και ασάφειες χωρίς να περιορίζονται καθόλου στην έκφραση της ομοφοβίας τους . Οι πασόκοι περιορίζονταν σε γενικότητες περι προστασίας και ανοχης , οι νεοδημοκράτες τα ίδια πάνω-κάτω αλλά έβαζαν και λίγο την «αξιοπρέπεια» , λίγο έμπλεκαν την «εκκλησία» , μάλλον για να μην νευριάσουν και οι νοικοκυραίοι και στραφουν στον καρατζαφέρη . Εν ολίγοις αν συγκεντρώναμε τα πολύ ολίγα που ελέχθησαν πριν της εκλογές για το gay issue θα μας έμενε μια γενικώς αδιάφορη στάση ανεκτική μεν , άκρως ομοφοβική δε . Για την ακρίβεια δεν μας υπολογίζουν . Και λογικά πράττουν κατά τη γνώμη μου . Γιατι να μας υπολογίσουν ; Για τα μαχητικά μας pride (που ένας χριστιανός-που λέει ο λόγος- πήγε να φωνάξει σύνθημα και πέσαν πάνω του να τον φάνε) ; Για τις τρομερές καμπάνιες υπερ του γάμου ; που όταν ρωτήθηκε ο Αβραμόπουλος τόνισε πως το θέμα δεν έχει τεθεί (ψέμματα;) και μάλιστα υπογράμμισε την ισότητα όλων μας και την απουσία των όποιων διακρίσεων στη χώρα … Για ποιο λόγο να μας υπολογίσουν σαν διεκδικητές όταν δεν έχουμε διεκδικήσει το ελάχιστο ;

Ελπίζω η κυβέρνηση που θα βγει από Δευτέρα να μην είναι όπως η προηγούμενη . Δεν στηρίζω όμως πολλά σ’αυτό . Πιο πολύ ελπίζω να υπάρξει αλλαγή σ’αυτή τη γαμημένη κοινωνία και ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει με καμια κυβέρνηση και κανένα κόμμα αν δεν κινητοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι , να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν . Την αυτονόητη ελευθερία μας και πάνω απ’όλα την ορατή παρουσία μας. Δεν είναι ενοχλητικό να σε αγνοούν ;

ΕΠΑΡΧΙΑ

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω ένα κείμενο που να μιλά για την Επαρχία και τη ζωή μου σ’αυτή , τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα και είναι που δεν ξέρω και πώς να προσδιορίσω τι ακριβώς τη διαφοροποιεί τόσο από την Αθήνα αλλά για να μη μιλήσω γενικά και αποτύχω παταγωδώς , θα πιάσω τη δική μου ζωή και πως αυτή διαφοροποιήθηκε τωρα πια που μένω μόνιμα στην Αθήνα . Μεγάλωσα σε μια κλασική επαρχιώτικη πόλη ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά απ’την Αθήνα , ψιλοκλειστή , ομοιογενής , βαρετή . Η παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον σούπερ αλλά αυτό δεν ξέρω κατά πόσο έχει να κάνει με τον τόπο , το εκτιμώ πάντως . Η φάση της ζωής μου που σίγουρα ήταν αρκετά λιγότερο σούπερ ήταν εφηβικά χρόνια και κυρίως στα χρόνια του λυκείου . Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι διαφέρω , σε μια πόλη όπου όλοι έμοιαζαν να είναι απελπιστικά ίδιοι και λίγοι και κολλημένοι και βλακωδώς θρησκόληπτοι (ναι δεν κουράζομαι ποτέ να βρίζω τους fellow συμπατριώτες) . Στα χρόνια του λυκείου ένιωθα πως βρισκόμουν σε φυλακή , είχα καταλήξει υπερβολικά σνόμπ -ακόμα είμαι νομίζω- και σιχαινόμουνα οτιδήποτε σχετιζόταν με τον τόπο μου . Το μόνο που ονειρευόμουνα εκείνη την εποχή ήταν την ώρα και τη στιγμή που θα σηκωνόμουνα να φύγω για την Αθήνα . Εκεί θα ήταν όλα πιο ωραία , θα ήμουν ευτυχισμένος . Και είχα σε μεγάλο βαθμό δίκιο . Αν μπορούσα να συνοψίσω με μια λέξη τη μεγάλη διαφορά της ζωής μου στην Αθήνα με τη ζωή μου στην επαρχία αυτή θα ήταν «οξυγόνο». Παράδοξο στην κυριολεξία : στην Αθήνα απολαμβάνω περισσότερο οξυγόνο . Και δεν είναι μόνο που δεν μένω με τους γονείς . Είναι η πολυμορφία , η ανωνυμία , το πλήθος , οι επιλογές . Όλα στην Αθήνα είναι απλά περισσότερο απ’την επαρχία , σε όλους τους τομείς , ποσοτικά , ποιοτικά . Δεν λέω ότι είναι τέλεια , η Αθήνα είναι κι αυτή μια «επαρχιώτικη μητρόπολη» όπως λέει κι η Σώτη Τριανταφύλλου , μ’αφήνει όμως να αναπνεύσω κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό . Ως πούστης στην επαρχία είμαι απλά ανύπαρκτος , μόνο καρικατούρες μπορούν να επιβιώσουν στο περιθώριο της κυρίαρχης ματσό πατριαρκάλ επαρχιώτικης κουλτούρας , σε «στυλ ο τρελός του χωριου» . Και δεν θέλω να είμαι κανενός τρελός .

Τι θα γίνει όμως με την επαρχία ; Δεν τρέφω κανένα τοπικιστικό ενδιαφέρον του τύπου «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» , χεσμένη την έχω τη γενέτειρα . Απλά να δεν είμαστε και ομοσπονδιακό κράτος κι αν κυνηγάμε κανα δικαιωματάκι και καμια πρόοδο γενικώς πρέπει να κοιτάξουμε την κατάσταση σ’όλη την επικράτεια . Από την άλλη ξερω από πρώτο χέρι τι περνάνε τα παιδάκια –και δη τα γκει παιδάκια- και τι θα περάσουν και τα επόμενα και τα μεθεπόμενα κι όσο να ναι με πειράζει . Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν μπορέι να γίνει κάτι , γράφω αυτές τις γραμμές ευρισκόμενος στην Επαρχία και με υπόκρουση κλαψολαικά από κοντινό σπίτι , δεν τρέφω αυταπάτες . Είμαι απ’αυτούς που ακούνε για pride εκτός Αθήνας και γελάνε . Ξέρω πως το όλο θέμα έγκειται στην αντιπαράθεση κλειστή – ανοιχτή κοινωνία και ότι όποια πρόοδος γίνεται στην Αθήνα είναι επειδή υπάρχει ανωνυμία και μεγάλος πληθυσμός και δεν μπορεί να ελεγχθεί . Απ’την άλλη πάλι , κάτι δεν πρέπει να γίνει ;

Revelation's Day

Εγώ πάντως θέλω να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από την κολλητή μου. Ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος από τότε που τη γνώρισα στα 15 μου και είναι δίπλα μου ως σήμερα. Αλλά τα μισά από αυτά τα χρόνια εγώ δεν ήμουν ειλικρινής μαζί της: το έπαιζα στρέιτ! Την προσέβαλα προσωπικά λέγοντας της για άλλες κοπέλες! Μα αν ήθελα να είμαι με κάποια κοπέλα, θα ήσουν εσύ βρε! Συγγνώμη φιλαράκι, αλλά όπως σου εξήγησα και όταν γίναμε 18, φοβόμουνα να ανοιχτώ. Όταν όλοι είναι εναντίον σου είναι δύσκολο να βρεις τον εαυτό σου. Συγγνώμη και σε όλους μου τους φίλους που ενώ αυτοί μου έλεγαν τα πάντα για τους εαυτούς τους, δε λάμβαναν από ‘μένα παρά ψυχρά σχόλια, τίποτα αληθινό. Δε φταίτε εσείς, δε φταίω εγώ… Τότε ποιος φταίει γαμώ την κοινωνία μου;

Ακόμα και σήμερα αγχώνομαι για το πού θα κρύψω τα «προσωπικά» πράγματα όταν έρχονται οι γονείς μου να με δουν στην Αθήνα. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ένας χώρος για να καταχωνιάζω τον εαυτό μου. Το άγχος στα χρόνια του λυκείου ήταν φυσικά μεγαλύτερο, έμαθα με τον καιρό να αγχώνομαι λιγότερο, γενικώς. Το άγχος τότε αφορούσε και τους φίλους και τους γνωστούς και όλους, γενικά. Ο φόβος μήπως μάθουν. Ο φόβος για τους άλλους που μπούμερανγκ γύριζε σε φόβο για ‘μένα. Έφτανα να φοβάμαι τον εαυτό μου, να θέλω να γίνω κάτι άλλο, να θέλω να γίνω σαν τους άλλους ώστε να πάψω να τους φοβάμαι. Τα εφηβικά χρόνια είναι περίεργα, δύσκολα, ο κόσμος μεταλλάσσεται στα μάτια σου κι εσύ πρέπει να ακολουθήσεις. Όταν αυτός ο κόσμος σού είναι τελείως ξένος κι εχθρικός, τα πράγματα μοιάζουν απλά αδύνατα. Ακόμα μοιάζουν. Kι όμως εσύ πρέπει πάντα να προχωράς . Αυτά είχα να πω για τους gay εφήβους.

ΕΝΑΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΕΦΗΒΟΣ…

Εφηβεία σημαίνει μπέρδεμα, αναζήτηση, πολύπλοκες αντιδράσεις, πολλές σκέψεις και συναισθήματα. Gay εφηβεία όμως σημαίνει και κάποια παραπάνω όπως ενοχές και αναζητήσεις του τύπου «γιατί να είμαι έτσι?» . Από μικρά παιδάκια ερχόμαστε σε επαφή με τις «έννοιες» αδερφή και πούστης και δεν ενημερωνόμαστε για το τι πραγματικά είναι να είσαι ομοφυλόφιλος. Ο άνθρωπος, και κυρίως ο νέος, έχει ανάγκη να βλέπει κάποια στοιχεία από τον ίδιο, στο περιβάλλον γύρω του, γιατί έτσι καταλαβαίνει λίγο καλύτερα και τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει κάτι τέτοιο, δυσκολεύονται να καταλάβουν το πόσο σημαντικό είναι να μιλάς, να ακούς και να έρχεσαι σε επαφή με τέτοιου είδους καθώς και με άλλα ζητήματα. Οι gay έφηβοι δεν έχουν αυτό το δικαίωμα καθώς το μόνο που αναγνωρίζει η κοινωνία είναι οι ετερόφυλες σχέσεις- τόσοι άνθρωποι εθελοτυφλούν και δεν παραδέχονται ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι μονοσήμαντο! Τόσες παράλογες προκαταλήψεις μας εγκλωβίζουν στον εαυτό μας και μας δημιουργούν προβλήματα. Θέλουμε απλά να υπάρχουμε ! Δε θέλουμε ούτε πρότυπα, ούτε σαθρές εικόνες, θέλουμε να είμαστε ορατοί και όχι κρυμμένοι. Οι ομοφυλόφιλοι έφηβοι ψάχνουν για την ταυτότητά τους με περισσότερες δυσκολίες από τους «κανονικούς» συνομηλίκους τους κι αυτό δεν είναι μελοδραματισμός, αλλά η αλήθεια.

Οι gay έφηβοι εκτός από τα λεγόμενα προβλήματα της ηλικίας…, έχουν κι αυτά των διακρίσεων εξαιτίας της φύσης τους. Δεν το παίζουμε θύματα, αλλά χρειάζεται υποστήριξη και ενημέρωση στους νέους ομοφυλόφιλους. Φορείς και όλοι ξεχωριστά να πετάξουν τις παρωπίδες και να ασχοληθούν με ενδιαφέρον. Άντε για να έχουμε καλύτερα gay teens !

Gay+εφηβεία=?

Ααα…το στοιχείο μου! Τόσα πολλά που θέλω να πω. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δε θα πω κάτι καινούριο ή κάτι που δεν έχει βιώσει ένας gay έφηβος στα χρόνια της εφηβείας.

Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν να γράψω αυτό το κείμενο όταν βγω απ’ την εφηβεία και μπορέσω να δω αυτή την περίοδο πολύ πιο ψύχραιμα, χωρίς τις «νύχτες κατάθλιψης» ή τα γαμάτα (δυστυχώς μόνο κατά τη γνώμη μου) ξεσπάσματα προς διάφορες κατευθύνσεις συμπεριλαμβανομένου γονείς, αδερφό, κολλητή, ντουλάπα και γάτο (μόνο λεκτικά στο ζωάκι μου, εννοείται!).

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με αυτή την περίοδο? Μπα τίποτα το ανησυχητικό. Απλώς όλα είναι μπερδεμένα και έρχεται και το gay issue να το αποτελειώσει. Γιατί φαντάσου ή μάλλον θυμήσου τον εαυτό σου να μην ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται και ξαφνικά να ανακαλύπτει ότι του αρέσουν και τα άτομα του ίδιου φύλου σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί τις λέξεις «αδερφή» και «λεσβία» για να προσβάλει. Χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, δεν ξέρεις σε ποιον να μιλήσεις γιατί ντρέπεσαι, ποιον να εμπιστευτείς και αρχίζει το «κλείσιμο» στον εαυτό σου. Και καλά να εκδηλωθεί με μια εσωστρέφεια, μια μελαγχολία, ένα «τι κάνεις? Σκατά, εσύ?» ρε παιδί μου. Τι γίνεται όμως όταν φτάσεις στο σημείο της αυτοκτονίας? Πόσα περιστατικά αυτοκτονιών gay εφήβων έχουμε ακούσει κατά καιρούς? Και τα ακούμε και νευριάζουμε και βρίζουμε το ετεροκανονικό σύστημα, την ομοφοβική κοινωνία, το mediaκό φασισταριό.

Ναι ok και εγώ νευριάζω και τους βρίζω και πιο πολύ την εκκλησία για τη ζημιά που έχει κάνει στις ψυχές των προβάτων της. Άσχετα αν μεγαλώνεις σε επαρχιακή πόλη ή στην Αθήνα ακούς συνέχεια για «κουσούρι», «ανωμαλία», «αμαρτία» και φυσικά το πολύ πετυχημένο «παρά φύση». Καλείσαι τώρα εσύ να δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι και να είσαι και ευτυχισμένος ενώ ζεις με το φόβο μην το μάθουν οι γονείς σου και πάψουν να σε αγαπούν, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να σε πετάξουν στο δρόμο ή να σε στείλουν στον ψυχίατρο να σου γράψει τίποτα χάπια «να γίνει καλά το αγόρι μου» ή απλώς να σε σαπίσουν στο ξύλο για να γλυτώσουν και τα έξοδα του ψυχιάτρου…

Πάντα όμως το θέμα είναι να είσαι εντάξει μέσα σου. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε, ως έφηβοι, ψυχολογική υποστήριξη και ενημέρωση γιατί άντε να καταλάβει το 16χρονο ότι δεν είναι «ανώμαλο» και «ντροπή της κοινωνίας» όταν γύρω του δίνουν και παίρνουν τα «πουστάρα», «αδέρφω» και τόσα άλλα ωραία επίθετα εμπνευσμένα από στερημένους ετεροκανονικούς άντρακλες! Και στην τελική, μακάρι όλα αυτά να είναι υπερβολικά και να μη συμβαίνουν στη χώρα που ζω. Κάτι μου λέει, όμως, ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου δυστυχώς…

Η αποτίμηση ενός (πολιτικά διασπασμένου) pride

Σχετικά με το pride όπως κάθε φορά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πολλά . Έτσι κι εγώ σκέφτηκα να αποτυπώσω όπως μπορώ τις (πολλές) σκέψεις που μου γέννησε . Το φετινό pride ήταν το πρώτο που πήγα και ήταν πολύ έντονη εμπειρία . Πριν μιλήσω όμως για τις εντυπώσεις που μου άφησε σε προσωπικό επίπεδο , θέλω να αναφερθώ πρώτα στην πολιτική διάσπαση και πολυμορφία που εγω τουλάχιστον διαπίστωσα κυρίως κατά τη διάρκεια της πορείας . Η πορεία ήταν διχοτομημένη ουσιαστικά σε 2 μέρη : Μπροστά βρίσκονταν η τεράστια rainbow , ένα «άρμα» με μια τραβεστί και δυνατή μέινστριμ ποπ μουσική με αδερφές να ακολουθούν χορεύοντας και τραγουδώντας . Σ’αυτό το πρώτο κομμάτι της πορείας βαρέθηκα γρήγορα…ούτε ένα σύνθημα δεν μπορούσα να φωνάξω … Πήγαμε λοιπόν προς τα πίσω όπου τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά , με τις κοπέλες της ΛΟΑ να φωνάζουν έξυπνα συνθηματάκια , όπως «τη σεξουαλικότητα κανενός δεν κρίνω ουτε της παναγίας που το κανε με κρίνο» (lol lol) και αμέσως μετά βρεθήκαμε στη Συμμαχία Γένοβα όπου τα πράγματα ήταν ακόμα πιο μαχητικά (μας έπρηξε βέβαια το παιδί ότι δεν υπάρχει κανείς ανώμαλος στην πορεία παρα μόνο το σύστημα αλλά τεσπα είχε μια πολιτική απόχρωση βρε αδερφή) .. Στου Συνασπισμού δεν πήγα γιατι ήταν πολύ πίσω , αλλά σίγουρα κάποιο σύνθημα θα φώναζαν τα παιδιά με τις κόκκινες σημαίες …Για να μη τα πολυλογώ , αυτό που διαπίστωσα έχοντας δει και τα φυλλάδια των homorebels και του qvzine στην πλατεία ήταν η εμφανέστατη διαφορά οπτικής και αντίληψης πάνω στο πως πρέπει να είναι το pride και τι στόχους πρέπει να εξυπηρετεί . Να είναι απλώς ένα ποπ γεγονός ; παρτάκι των «παιδιών του ουράνιου τόξου» όπως έλεγαν τα free press στην Αθήνα (τα παιδιά αυτά είναι για το φτύσιμο όλες τις άλλες μέρες του χρόνου …) ή να είναι μια πορεία που να διεκδικεί μάχιμα και δυνατά τα αιτήματα της ; Μεγάλη έκπληξη δε (ευχάριστη εννοείται) μου έκαναν τα τρικάκια που γέμισαν μετα την πορεία την πλατεία και έκαναν outing σε διάσημους πούστηδες και λεσβίες καταγγέλοντας την υποκριτική και ένοχη σιωπή τους . Ένα τέτοια τρικάκι είναι στη φώτο πάνω . Εν ολίγοις επρόκειτο για ένα pride που είχε απ’τις πιο ακραίες queer οργανώσεις ως τους πιο «επαγγελματίες» συνδικαλιστές lgbt
και από αναρχικούς μέχρι εκπροσώπους του πασόκ …
Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω την πολιτική πολυμορφία της εκδήλωσης . Θεωρώ όμως πως το pride χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση , ξακάθαρα αιτήματα . Να γίνει ένας χώρος διαμόρφωσης πολιτικής ταυτότητας και να δημιουργήσει τις προυποθέσεις ώστε οι μη ετεροφυλόφιλοι να συγκροτήσουν μια ισχυρή ομάδα πίεσης μέσα στην κοινωνία . Κι αυτό δεν γίνεται με μια φίεστα το χρόνο . Και μάλιστα μια απολιτική φιέστα . Το θέμα είναι να μπορούμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους με την ταυτότητα μας την ανωμαλιάρα οποτεδήποτε αυτό χρειάζεται , οποτεδήποτε θίγονται δικαιώματα μας . Η απόλυση του γκει υπαλλήλου από την Εθνική Τράπεζα εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού δεν αναφέρθηκε στο pride παρα μόνο από τη Γένοβα . Μήπως φοβόμασταν μη χαλάσει η πιο fun εκδήλωση της πόλης ;
Αλλά για να μην γκρινιάζω μόνο … σε προσωπικό επίπεδο το pride ήταν πολύ σημαντικό και με βοήθησε πολύ πιστεύω . Είναι απαραίτητες αυτές οι εκδηλώσεις , ανοιχτά στο δρόμο , είναι αντιπαράθεση με το βασικό πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί ως μη στρειτ , την ορατότητα . Γι’αυτό πιστεύω πως παρ’όλα τα στραβά της , πρέπει να τη στηρίζουμε σαν εκδήλωση και να προσπαθούμε να την αλλάξουμε αν δεν μας ικανοποιεί πλήρως . Γιατί μόνο αυτή έχουμε . Και γιατί δεν είδα κανένα από τα κούηαρ γκρουπάκια να κάνουν ένα κουήαρ πράιντ . Κράξιμο όλοι μας ξέρουμε να κάνουμε . Είναι πραγματικά κρίμα να αναλωνόμαστε στο να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να περιχαρακωνόμαστε στις ομαδούλες μας αντί να προσπαθούμε να συνεργαστούμε και να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην πάλη για δικαιώματα , για ελεύθερη κι ανεμπόδιστη ύπαρξη μέσα σ’αυτή τη ρημάδα την κοινωνία . Αυτές είναι οι σκέψεις μου για το pride .

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ !

Η φετινή πορεία υπερηφάνειας είναι η 3^η στη σειρά και νομίζω ιδιαίτερης σημασίας. Πλέον στον κόσμο, δεν είναι τόσο άγνωστο το ζήτημα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική ερωτική, σεξουαλική ταυτότητα. Η 23^η Ιουνίου είναι μια μέρα που βγαίνουμε από τα στενά ίσως όρια του Γκαζίου, των φίλων μας και του εαυτού μας και μιλάμε σ' όλο τον κόσμο για το ποιοι είμαστε! Η συγκέντρωση προσώπων για διαδήλωση με ένα κοινό σκοπό μπορεί να καταφέρει πολλά, σε αντίθεση με το τι πιστεύουν κάποιοι. ΌΛΟΙ gay, λεσβίες, bi-sexual, transexual οφείλουμε να κατέβουμε στο κέντρο της Αθήνας και να φωνάξουμε. Απευθυνόμαστε σε όλους τους πολίτες, αλλά και στους πολιτικούς!!! Αυτή η μανία που έχουν οι τελευταίοι να μην μας βλέπουν είναι αρχικά εκνευριστική κι έπειτα προσβλητική. Με την παρουσία μας, και τη μέρα του pride και καθημερινά πρέπει να αποδείξουμε πως όλα όσα βιώνουμε δεν είναι άσχετα με την πολιτική. Το γεγονός ότι μας βρίζουν εξαιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πάσχει από έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών! Συγχρόνως από την πολιτική σκηνή, έρχονται διάφορες ομοφοβικές κορόνες αλλά και μπόλικη αδιαφορία. Μην πάμε μακριά: ο δήμαρχος Αθηναίων δεν δέχθηκε να υποστηρίξει την εκδήλωση- δεν πειράζει, θα τα πούμε 23 του μηνός στην πλατεία Κοτζιά αναλυτικότερα.

Η παρέλαση υπερηφάνειας είναι μια πολύ σοβαρή πολιτική κίνηση. Ας αναλογιστούμε τις αδικίες απέναντι στο διαφορετικό.. το σκεφτήκατε? Νομίζω πως αυτή η σκέψη πρέπει να είναι αρκετή για να μας κατεβάσει όλους στην κλαυθμώνος!

Για να προλάβω αντιδράσεις θέλω να πω ότι είναι το πρώτο pride που θα πάω και έχω το «φόβο της κάμερας» αλλά:

Δε θέλω να με φωνάζουν πούστη κάποιοι που έχουν στενό μυαλό και καθόλου παιδεία! Και ακόμη χειρότερα δε θέλω σε άλλες χώρες να θανατώνονται άνθρωποι επειδή ερωτεύονται ομόφυλούς τους! Η συμμετοχή μας σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις πάντα αφήνει ένα στίγμα τόσο μέσα μας, όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον.

Η ημέρα ενός τέτοιου γεγονότος μπορεί να αποτελέσει την αφορμή να βγούμε από τα πλαίσια στα οποία μας έβαλαν ή βάλαμε εμείς τον εαυτό μας.

Την 23^η Ιουνίου ανοιγόμαστε, φωνάζουμε, εκφραζόμαστε, απαιτούμε, για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πολύχρωμο!

"Σε Είδα" στο Pride...

«Θα πας και στο Pride?». Αυτό δεν το ακούω μόνο από str8 αλλά και από ομοφυλόφιλους φίλους μου. Το να πας στο Pride θεωρείται από πολλούς (μαζί κι εγώ) το απόλυτο coming out. Let’s face it, είναι δημόσια εκδήλωση, θα γίνει στο κέντρο της Αθήνας και «Θα υπάρχουν κάμερες!!». οπότε σκέφτεσαι «Κι αν με δει κανένας? Η μάνα μου βλέπει τηλεόραση όλη μέρα». Αχ αγόρι μου, ηρέμισε! Τι νομίζεις δηλαδή? Όλες οι κάμερες επάνω σου θα είναι? Ή μήπως θα παίξει κεντρικό στην Τρέμη «Ο γιος της Μαρίας στο Pride!»? Σε τελική ανάλυση βάλε το μαύρο γυαλί που μου φοράς στο club και έλα!

Το Athens Pride δε γίνεται (μόνο) για να γιορτάσουμε την επέτειο του Stonewall ή για να κάνουμε μια χαρούμενη (gay) παρέλαση. Διεκδικούμε κάποια βασικά δικαιώματα, ζητάμε ίσες ευκαιρίες και κανένα αποκλεισμό λόγω της σεξουαλικής μας προτίμησης, απαιτούμε σεβασμό στη διαφορετικότητα. Πώς να τα κάνουμε όλα αυτά αν κολλάμε στο αν θα με δει ο περιπτεράς στη Σταδίου ή η θεία μου στην Άνω Νέα Ραχούλα?

Κανείς δεν είπε ότι είναι μικρό πράγμα να έρθεις στο Pride. Προσωπικά, είναι από τα τελικά στάδια του coming out μου και το σκεφτόμουν αρκετά πριν μου πω το «ναι». Οι ενδοιασμοί γνωστοί. Όταν βλέπω όμως τα γεγονότα στο Pride της Μόσχας δε μπορώ παρά να βγω και εγώ στο δρόμο και να διεκδικήσω αυτά που μου στερούν επειδή μου αρέσει ο…Τοτός αντί για την Αννούλα. Φέτος ειδικά, μετά από το φιάσκο του λατρεμένου μας δημάρχου και την κάθετη αντίδρασή του να θέσει το Pride υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, ας είμαστε περισσότεροι και περισσότερες από τα δύο προηγούμενα χρόνια κάνοντας αρχικά εμάς υπερήφανους και έπειτα κάνοντας τον «κ.» Νικήτα να καταλάβει πού να βάλει την αιγίδα του (αν και…νομίζω κάτι ξέρει περί αυτού:-P)

show some pride !

Το να είσαι κουήαρ (γκέι/λέσμπιαν και δε συμμαζεύεται) είναι επιλογή. Το τι σου αρέσει σεξουαλικά δεν το επιλέγεις, είναι ένστικτο ίσως και δε θα επεκταθώ, τα ένστικτα μου τα κρατάω για μένα, για τις επιλογές μου παλεύω. Το να ζεις ανοιχτά όπως είσαι και να υιοθετείς μια ταυτότητα έξω από την «παραδοσιακή» νόρμα είναι κάτι που το επιλέγουμε και είτε το θέλουμε είτε όχι είναι πολιτική επιλογή. Επιλέγεις είτε να διεκδικήσεις ένα κόσμο που να σε χωράει και να σε αποδέχεται όπως είσαι είτε να ετερορυθμίζεσαι, άρα να καταπιέζεσαι. Η παρουσία μας λοιπόν ως κουήαρ ανοιχτά και περήφανα στις 23 Ιουνίου στο κέντρο της Αθήνας είναι απαραίτητη αν θέλουμε να ελπίζουμε για ένα κόσμο με περισσότερο φως για τις ζωές μας και τα μυαλά των ομοφοβικών συμπολιτών μας.
Ανατρεφόμαστε και μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία σεξουαλικά μονόπλευρη , διεπόμενη ακόμη από την πατριαρχία , τη δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας και την ετεροκανονικότητα . Με λίγα λόγια αν είσαι άντρας είσαι ανώτερος , αν είσαι γυναίκα είσαι γεννημένη υποταγμένη , αν σκέφτεσαι και εκφράζεσαι σχετικά με τη σεξουαλικότητα σου ανοιχτά σκέφτεσαι και δράς "πονηρά" (άρα είσαι αμαρτωλή) και τέλος πρέπει να κατευθύνεσαι αποκλειστικά και μόνο στο άλλο (κοινωνικό) φύλο σεξουαλικά . Οι αντιλήψεις αυτές , αν και αμφισβητούνται σίγουρα περισσότερο σήμερα σε σχέση με άλλες εποχές ή κοινωνίες που θεωρούνταν απόλυτες αλήθειες , εξακολουθούν να κυριαρχούν και να καταδυναστεύουν ανθρώπινα σώματα και συνειδήσεις .
Το να δηλώνεις λοιπόν σήμερα λεσβία ή τρανς ή τεσπα μη στρέιτ αποτελεί πολιτική δήλωση . Όπως πολιτική δήλωση αποτελεί και το να δηλώνεις στρέιτ ενώ έχεις ξεκάθαρα ομοφυλόφιλη προτίμηση . Στην πρώτη περίπτωση προσδιοριζόμενη/ος ενάντια στην κοινωνική κανονικότητα διαλέγεις να υπάρξεις σαν διαφορετική/ος , αρνούμενη/ος να απαρνηθείς την πραγματική σου επιθυμία προκειμένου να προσαρμοστείς στις κοινωνικές επιταγές , ουσιαστικά απαιτείς απ’την κοινωνία να προσαρμοστεί αυτή στις επιθυμίες σου ή τεσπα να τις σεβαστεί . Στη δεύτερη περίπτωση , με το να διαλέγεις δλδ να είσαι κρυφή και να ζείς στο σκοτάδι ουσιαστικά υποστηρίζεις την καταπίεση σου , αυτοκαταπιέζεσαι , αυτομαστιγώνεσαι προκειμένου να διατηρηθεί το status quo έστω κι αν είναι εναντίον σου .
Η συμμετοχή σε μια εκδήλωση σαν το pride είναι σημαντική γι’αυτό ακριβώς το λόγο : βγαίνουμε ανοιχτά στο δρόμο ως διαφορετικές/οι να απαιτήσουμε το αυτονόητο , την ελεύθερη ύπαρξη μας μέσα στην κοινωνία , το σεβασμό της ύπαρξης μας . Στο pride παλεύουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια , για το ότι είμαστε περήφανες/οι για αυτό που είμαστε , για να είναι ο κάθε άνθρωπος περήφανη/ος για αυτό που είναι ανεξάρτητα από το τι της/του έχει επιβληθεί από τον οποιδήποτε εξουσιαστικό μηχανισμό . Στο pride διαδηλώνουμε , δεν παρελαύνουμε .

Είσαι! Και φαίνεσαι..; (προτάθηκε σα σύνθημα για το pride)

Κουράστηκα πια να εξηγώ γιατί να πάει κανείς στο pride. Με δυο λόγια, πάμε για να φωνάξουμε έστω και μια μέρα το αυτονόητο, αυτό που όλο το χρόνο μας αναγκάζουν όλοι να προσποιούμαστε πως δε συμβαίνει: ότι ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ!

Είναι πιο εύκολο για τους άλλους να προσποιούνται πως δεν υπάρχουμε, τους προστατεύει από πολλούς προβληματισμούς και κυρίως από το να μας συγκρίνουν με τους εαυτούς τους και να βρουν ομοιότητες διαφορές, να καταλάβουν πως όλα είναι πιθανά όταν είσαι άνθρωπος.

Έτσι μας αναγκάζουν να φοράμε μάσκες και να παίζουμε ρόλο στρέιτ, «φυσιολογικό».

Ελάτε όλοι να πετάξουμε τις μάσκες και να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε! Η σεξουαλικότητα μας δεν είναι «κανονική» (είναι κανενός;;). Ίσως μια άκυρη νότα στην «κανονική» μελωδία τους, όμως υπάρχουμε και καιρός είναι να τους πιέσουμε να βγάλουν τις ωτοασπίδες και να μας ακούσουν. Γιατί η αλλαγή θα έρθει μοναχά αν υπάρξει ορατή ανάγκη για αλλαγή!

Αρκετά με τις θεωρίες, έχουμε και δουλειές. Να σας πω γιατί θα πάω στο pride φέτος; Γιατί μπορεί η κολλητή μου να έχει καταλάβει πως ο συμφοιτητής της είναι γκέι («αφού του φαίνεται»), αλλά ο ίδιος δε μπορεί ακόμα να το πει. Κώστα, είμαστε και φαινόμαστε για να μπορέσεις να φανείς κι εσύ κάποια στιγμή!

(προχειρογραμμένο, αλλά τι να κάνουμε; Όντως είχαμε και δουλείες αυτή την περίοδο)

σχετικά με την αφίσα...

Επιλέξαμε να υποστηρίξουμε το γάμο στην αφίσα μας γιατί θεωρούμε απαράδεκτο σ’ένα κράτος που θέλει να αποκαλείται δίκαιο και δημοκρατικό άνθρωποι να αποκλείονται από δικαιώματα με μόνο κριτήριο το φύλο τους . Ο αποκλεισμός ομόφυλων ατόμων από την αστική σύμβαση του γάμου αποτελεί εξώφθαλμη διάκριση , την οποία πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο . Από κει και πέρα δεν έχουμε φάει και κανα κόλλημα με το γάμο . Πολύ απλά βαριόμαστε τo γαμοlifestyle , το πολεμάμε , αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν παλεύουμε να διαχειρίζεται η οποιαδήποτε και ο οποιοσδήποτε τη ζωή της με όποιο τρόπο θέλει . Αυτό το πολύ απλό . Απευθυνόμαστε στην πολιτεία γιατι πιστεύουμε πως μέσα από την απεμπόλιση πατριαρχικών και ετεροκανονιστικών θεσμών μπορεί να αλλάξει και η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε . Θέλουμε να αφυπνίσουμε μια υπνωτισμένη απ’την tv κοινωνία για την ανισότητα που επικρατεί . Είμαστε όλοι ισάξιοι δεν αντιμετωπιζόμαστε ως τέτοιοι , ξυπνήστε και παλέψτε για τα δικαιώματα σας !

ΓΑΜΟΣ …ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ

Η έννοια του γάμου και οι καταστάσεις που σχετίζονται μ’ αυτή, συνήθως έχουν να κάνουν με συμβάσεις που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να εκφράζονται αρκετά ελεύθερα. Δεν υποστηρίζουμε πως ο γάμος είναι δυστυχία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τον αντιλαμβάνεται η κοινωνία, γεννά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα, ο γάμος είναι μια μορφή εξασφάλισης απέναντι στους «άλλους», τον κοινωνικό περίγυρο: η δημιουργία μιας κλασικής οικογένειας- ένας άνδρας και μια γυναίκα παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Το παραπάνω είναι ένα μοντέλο που μπορεί να μην εκφράζει εσένα, άλλα το κοινό αίσθημα. Ειδικότερα, ως προς το γάμο ομοφύλων: δε θέλουμε να παίζει το ρόλο που σε μεγάλο βαθμό έχει στους ετερόφυλους. Δε ζητάμε τον τύπο της κοινωνικής εξασφάλισης που προσφέρει, αλλά την πολιτική αποδοχή της διαφορετικότητας! Στην Ελλάδα, η πολιτεία δεν εφαρμόζει τις αξίες- όπως ο σεβασμός απέναντι στον άλλο- για τις οποίες χαίρεται να μιλάει, γι’ αυτό και η σχετική πολιτική ρύθμιση θα είναι μια πρόοδος στα ελληνικά πράγματα. Εκτός απ’ τα πρακτικά ζητήματα, η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος από την πολιτεία, είναι ένα τεράστιο βήμα για την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο!!! Με τον πολιτικό γάμο, αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχουμε, θα καταλάβουν ότι υπάρχουν κι άλλου είδους… οικογενειάρχες.

Όλα τα ’χε η Μαριορή…(πάντα μου άρεσε αυτή η παροιμία!!)

«Ρε Παναγιώτη, τι τον θέλετε τον γάμο πια κι εσείς; Ούτε οι στρέιτ δεν παντρεύονται πια!». Αυτή ήταν η εύλογη (;) απορία μιας φίλης μου όταν της έδειξα την αφίσα που φτιάξαμε με τα παιδιά. Έλα ντε, τι τον θέλουμε; Μήπως μας εντυπωσίασαν οι λαμπρές εκκλησιαστικές τελετές και τα νυφικά ή μήπως θέλουμε κι εμείς να ζήσουμε τον ονειρικό(..) ετεροκανονικό γάμο των παλιών ταινιών;

Πρώτα απ’ όλα, ο γάμος είναι δικαίωμα. Το αν θέλω ή όχι να παντρευτώ είναι δικό μου θέμα. Άλλα αν θέλω, γιατί να μη μπορώ κι εγώ; Ύστερα, γιατί δηλαδή να μη μπορώ να δηλώσω στην πολιτεία ποια είναι η οικογένεια μου; «Κρυβόμαστε» από το κράτος σα λαθρομετανάστες χωρίς κάρτα διαμονής.

Τα κύτταρα που αποτελούν μια κοινωνία είναι οι οικογένειες και γι’ αυτό τα κράτη προσπαθούν να τις υποστηρίζουν παρέχοντας κάποια έξτρα δικαιώματα, όπως επιδόματα, φορολογικές ελαφρύνσεις, εργασιακά προνόμια κτλ. Καλώς ή κακώς, σήμερα μόνο ένας γάμος μπορεί να κατοχυρώσει νομικά τη σύσταση μιας οικογένειας ανάμεσα σε δύο ενήλικες. Επειδή λοιπόν αυτό δε φαίνεται να αλλάζει σύντομα, αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα, ο γάμος δε θα πρέπει να εξαρτάται από το φύλο των συζύγων.

Όταν όλοι σου λένε πως δε μπορείς να κάνεις κάτι, τότε είναι πολύ εύκολο να το πιστέψεις. Οι πιο πολλοί από μας πιστεύουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να φέρουμε μεγάλες αλλαγές στο κατεστημένο. «Αυτά μόνο οι πολιτικοί θα μπορούσαν να τα αλλάξουν, αλλά αυτοί μόνο το συμφέρον τους κοιτάνε». Όντως. Ο μόνος δρόμος τελικά είναι να ανατραπεί η καταραμένη «κοινή γνώμη».

Ο ρατσισμός κάθε είδους δίνει πατήματα στην εξουσία. Πρέπει να ξεφορτωθούμε λοιπόν τους ομοφοβικούς, ή μάλλον την ομοφοβία.. Πώς; Εύκολο! Το αντίδοτο για κάθε είδους «φοβία» είναι η γνώση.

Πιστεύω στους ανθρώπους. Αν τους δοθούν τα απαραίτητα εφόδια, θα πάνε προς την πιο ωφέλιμη κατεύθυνση. Ας δώσουμε λοιπόν στους γύρω μας την ευκαιρία να πουν «ναι» στο γάμο ομοφύλων. Ας μιλήσουμε γι’ αυτό, όπως μπορεί ο καθένας: σε μια παρέα, σ’ ένα φόρουμ, σε μια εφημερίδα, στους δρόμους με μια αφίσα. Το θέμα είναι να τίθενται τα ζητήματα κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και θα δείτε πως σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άσχετος στρέιτ τυπάκος σε μια συζήτηση να μας υποστηρίξει, και η φωνή του θα ακουστεί δέκα φορές δυνατότερα από τη δική μας.

Γαμο...θέματα

Ok βγάλαμε αφίσα για το γάμο. Πουθενά όμως δεν έλεγε ότι ντε και καλά πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι. Εξάλλου η μορφή που έχει ο γάμος σε αυτή την κοινωνία δε μας εκφράζει. Ένα καρναβάλι με Armani και DΚΝΥ και χαζοχαρούμενα άτομα μέσα στα ρούχα να υποκρίνονται τους πανευτυχείς γιατί «έτσι πρέπει». Για μένα ο γάμος είναι απλώς επίδειξη πλούτου και κοινωνικής θέσης, υπάρχει για να ικανοποιεί το αυτάρεσκο «εγώ» του καθένα και να τον νανουρίζει ότι τάχα μου κάτι κατάφερε. Και μέχρι τώρα δεν έχω σχολιάσει το «θρησκευτικό» χαρακτήρα του γάμου. Τι να σχολιάσω; Όταν βρεθεί ας περάσει και από εδώ μια βόλτα να τα πούμε.

Και να που υποστηρίζουμε κι εμείς το γάμο των ομόφυλων. Ποιο γάμο όμως; Αυτόν που ανέφερα πριν; No ‘course! Εστιάζουμε στα δικαιώματα που απολαμβάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια σε σχέση με τα ανύπαντρα. Λίγο πολύ ξέρουμε για τι μιλάω. «Φοροελαφρύνσεις», περιουσιακά στοιχεία, υιοθεσία και άλλες τέτοιες «ακτιβιστικές» λέξεις. Εφόσον, λοιπόν, ο γάμος (θρησκευτικός ή πολιτικός) είναι η μόνη σύμβαση μέχρι τώρα που σου εξασφαλίζει αυτά τα δικαιώματα, είμαστε υπέρ του γάμου ατόμων του ίδιου φύλου, όσο κι αν θέλω να φωνάξω στα μελλοντικά ζευγάρια: «Τι κάνετε; Το σκεφτήκατε καλά; Κρίμα είναι!!» :-Ρ

Η πολιτεία τι κάνει; Καλά είναι. Δομεί ομόλογα… Δεν είναι θέμα της πολιτείας η διεκδίκηση δικαιωμάτων. Αυτή λειτουργεί με ένα τρόπο «Άσ’ τους και αν τα ζητήσουν κάτι θα βρούμε να πούμε μωρέ». Ε λοιπόν μέχρι τώρα δεν έχει βρει κάτι καλό να πει παρά μόνο ομοφοβικές απόψεις σε όλο τους το μεγαλείο και λογική μηδέν! Έχουν βάλει το CD (εξελιγμένοι τεχνολογικά, αμέ!) της «μη έτοιμης ακόμα» κοινωνίας και το αφήνουν να παίζει όσο πάει. Γιατί να μην ετοιμάσουμε εμείς την κοινωνία; Ένας από τους λόγους που βγάλαμε την αφίσα ήταν και αυτός: Να ξυπνήσουμε/ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο γι’ αυτό το θέμα. Μέχρι να το καταφέρουμε αυτό συνεχίζουμε να «οραματιζόμαστε μια κοινωνία που να μην έχει ανάγκη το γάμο ή άλλες συμβάσεις που γεννούν αποκλεισμούς».

Στους τοίχους!:-)

Αφίσα για το γάμο

GAY ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Οι ομοφυλόφιλοι είναι ένα μέρος της κοινωνίας που έχουν βιώσει και βιώνουν το ρατσισμό. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι συμβαίνει μ’ αυτό το θέμα στο χώρο του σχολείου. Θα ήταν ψέμα αν έλεγε κανείς, πως δεν έχει ακούσει στο δημοτικό σχολείο, να αποκαλούν κάποιο παιδάκι αδερφή, αγοροκόριτσο, επειδή η συμπεριφορά του δεν είναι αποδεκτή…Τα «κανονικά» παιδιά, δυστυχώς έμαθαν από στενοκέφαλους γονείς ή από τη συντηρητική κοινωνία πως το διαφορετικό είναι κακό άρα και κατακριτέο! Έτσι λοιπόν κατακρίνουν, στιγματίζουν, καταπιέζουν (και καταπιέζονται), αφήνοντας στα άλλα παιδιά ψυχολογικά τραύματα-άλλωστε όπως λέγεται, τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτές…! Στο γυμνάσιο και στο λύκειο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πλέον τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν αλλαγές

στο σώμα τους και στην ψυχή τους. Αρχίζουν να νιώθουν

τι σημαίνει έρωτας, σεξουαλικότητα. Επικοινωνούν και εκφράζονται.

Οι ομοφυλόφιλοι έφηβοι όμως, δεν έχουμε, μπορούμε να πούμε, το δικαίωμα να εκφραστούμε, να φλερτάρουμε, να ερωτευτούμε !!! Κι όλα αυτά γιατί; Κάνοντας μια κίνηση, αυτόματα συμμαθητές, καθηγητές είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν αυτή τη διαφορετική έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης. Πιο συγκεκριμένα:

Οι μαθητές έχουν γαλουχηθεί με το πρότυπο του άντρα που έχει γκόμενες και είναι ο «ισχυρός». Έτσι, το αγόρι που ερωτεύεται αγόρια είναι ένας πούστης με διαταραγμένη προσωπικότητα. Δυστυχώς, τα παιδιά που σέβονται αυτούς τους ιδιαίτερους συμμαθητές τους, είναι λίγα.

Από την άλλη οι καθηγητές, που υποτίθεται ενδιαφέρονται για τις νεανικές ψυχές που επηρεάζουν, στην καλύτερη περίπτωση μένουν αδιάφοροι απέναντι σε άσχημες συμπεριφορές απέναντι στους gay εφήβους. Συνήθως είναι ηθικολόγοι και κόπτονται για τη διατήρηση μιας ομαλότητας…

Αυτή η κατάσταση, σου κάνει πολύ κακό καθώς δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς τον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ συγχρόνως γίνεσαι εχθρός με άλλους ανθρώπους.

Ντριιιιιν! Η σχολική κοινότητα να ξυπνήσει! Ας εφαρμόσει όλα αυτά που διδάσκει με μπόλικη υπερηφάνεια βλ. ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα

Κλείνοντας μια σκέψη-ερώτηση: δεν είναι βίαιη η εφαρμογή πλαισίων στη επικοινωνία των τόσων διαφορετικών ανθρώπινων υπάρξεων???

Κι ένα μήνυμα: απελευθέρωσε σώμα, ψυχή και μυαλό και αποδέξου τη σεξουαλικότητα χωρίς προκαταλήψεις!

Gay at school

Gay και σχολείο. Χα καλό! Μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο : χριστιανός κομμουνιστής (μιλάμε για προ Κανέλη εποχή ε;). Απλά αυτά τα δύο δε μπορούν να είναι μαζί. Ω ναι, δυστυχώς, gay και ελληνικό σχολείο έχουν σχέση μίσους. Θα μου πεις και τι κάνουν, εξοντώνουν τους gay αλα Hittler? Nope. Κάνουν κάτι χειρότερο : δεν τους αφήνουν να υπάρξουν.

Αρκετοί από μας γνωρίζουμε από μικρή, σχετικά, ηλικία αν μας αρέσουν τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια. Για τα ζωάκια πάμε σε άλλη κατηγορία και δεν είμαι (ευτυχώς) ειδικός. Το γνωρίζουμε, λοιπόν, αυτό. Έλα όμως που το αποδεχόμαστε πολύ δύσκολα. Και όσο πιο αργά το αποδεχτείς τόσο πιο υποψήφιος για επισκέψεις στον ψυχολόγο είσαι! Για να μη μιλήσω για τις ευκαιρίες που χάνεις όσο είσαι ακόμα στο σχολείο και δεν έχεις χωνέψει ότι σε φτιάχνουν τα αλλά αγόρια (αχ ρε Κώστα…). Και τι φταίει για αυτή την «καθυστέρηση»; Το κοινωνικό σύνολο που ανήκεις aka το σχολείο.

Δε βοηθάει ρε γαμώτο το να πηγαίνεις σχολείο και να είσαι gay :-( Από τα «αθώα» χρόνια του Δημοτικού οπού ακούς συνεχεία τη λέξη «αδερφή» να χρησιμοποιείται σα βρισιά και να έχει και στόχο εσένα μέχρι τα «ώριμα» χρόνια του Λυκείου που ακούς γύρω σου «Ο Αντρέας πήδηξε χθες την Έλενα ενώ τα έχει με τη Χριστίνα, η οποία όμως προχθές φασώθηκε με τον Μιχάλη πίσω από τις τουαλέτες» περιμένοντας και ελπίζοντας να ακούσεις και κανένα «Ρε σεις!! Ο Γιάννης χαμουρευόταν πριν με το Γιώργο! Μη σας ξεφύγει τίποτα στο Μάριο γιατί είναι κρίμα, τόσο ωραίο ζευγάρι!».

Ίσως περιμένοντας αρκετά , αλλά μιλάμε για πολύ αρκετά, να ζήσεις τέτοιες σκηνές σε κάποιο Λύκειο του μέλλοντος. Κάποιο Λύκειο που θα δέχεται, ή έστω θα ανέχεται σε πρώτη φάση, τα gay παιδιά. Δε μπορεί να φανταστεί κανείς από αυτούς πόσο δύσκολο είναι για μας το να είσαι gay και να πρέπει να το κρύβεις επειδή η «κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη» παίζοντας πιθανόν τον str8 και εξαφανίζοντας κάθε επιθυμία σου. Αποξενώνεσαι, φοβάσαι, μελαγχολείς και πολύ απλά δεν υπάρχεις εσύ αλλά κάποιος άλλος «εσύ».

Βέβαια όλα αυτά μπορεί απλώς να γίνονταν μόνο στο δικό μου σχολείο. Μακάρι να υπάρχουν παιδιά που ενώ έχουν πει ανοιχτά ότι είναι gay, δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με ψυχολογική ή ακόμα και σωματική βία . Όμως από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου (ναι το ξέρω ότι δεν είναι και πολύ αξιόπιστη…)έχω δει ότι όλοι λίγο πολύ τα ίδια έχουμε ζήσει και ζούμε στο σχολείο :ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα ενδιαφέροντα, ψεύτικες προτιμήσεις, ψεύτικο «εγώ».

Ευτυχώς υπάρχουν και παιδιά που έχουν εμπειρίες ήδη από τα μαθητικά τους χρόνια. Δηλαδή όπως και τα str8 παιδία που αρχίζουν το sex από τα 14 τους. Ποια είναι η διαφορά; Το καημένο το gay παιδάκι δε θα κάτσει να σχολιάσει με τους φίλους του την εμπειρία του… Βασικά μακάρι να είναι τυχερό και να έχει έστω και κάποιον να μιλήσει για τις εμπειρίες του! Γενικά πάντως το να μην υπάρχεις σαν gay στο σχολείο δεν αποκλείει το να έχεις εμπειρίες με άτομα του ίδιου φύλου, είσαι αναγκασμένος όμως να κρύβεσαι και να λες ψέματα για τις σχέσεις σου αν θέλεις να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και να μην σε κοιτάνε σαν εξωγήινο(στην καλύτερη περίπτωση γιατί υπάρχει και περίπτωση άσκησης βίας:-( ).

Το ότι ενώ πήγα σχολείο δεν έχω κάποια ομοφυλοφιλική εμπειρία να θυμηθώ δείχνει πολύ απλά το ότι δεν υπήρχα. Υπήρχε κάποιος άλλος Γιάννης που του άρεσαν τα κορίτσια, ποτέ του δεν κοιτούσε τα άλλα αγόρια και ενώ έκανε παρέα με άτομα 12 χρόνια με αποτέλεσμα να νιώθουν ότι ξέρουν τα πάντα γι’ αυτόν, αγνοούσαν το πιο σημαντικό: ΕΙΝΑΙ GAY!!!

Τελικά από τη δικιά μου εμπειρία έχει βγει αυτό:

Ελληνικό σχολείο + gay = ζωή γεμάτη ψέματα

Σχολείο: Ανοίγει ή κλείνει ορίζοντες;

Σχολείο: Ανοίγει Κλείνει ορίζοντες

Ένα από τα πιο δυνατά μου πάθη είναι το πάθος για γνώση. Πάντα θέλω να μαθαίνω περισσότερα, συγκεντρώνω πληροφορίες από παντού, τις συνδυάζω, βγάζω συμπεράσματα, αποθηκεύω πράγματα. Αυτό όμως που με ενθουσιάζει τόσο, φέρνει μαζί του έναν από τους μεγαλύτερους μου φόβους, το σκοτάδι. Κάθε νέα γνώση που αποκτώ επιβεβαιώνει το φόβο μου πως τελικά η κοσμοθεωρία μου ήταν λάθος αφού βασιζόταν σε λάθος δεδομένα. Όσο περισσότερα μαθαίνω, τόσο περισσότερο με περικλείει το σκοτάδι, αφού συνειδητοποιώ πόσα ακόμα θα υπάρχουν που ούτε τα διαισθάνομαι τώρα (και ίσως να μη τα γνωρίσω ποτέ, καταραμένε χρόνε..).

Στα 12 χρόνια του σχολείου ποτέ δεν ήμουν απλά καλός μαθητής. Πάντα άριστος! Το σχολείο ήταν πάντα ο ναός της γνώσης για ‘μένα. Μάθαινα τόσα πράγματα! Ακόμα κι όταν μεγάλωσα και άρχισα να ξεχωρίζω τους «καλούς» και τους «κακούς» καθηγητές, ποτέ δεν αμφισβήτησα το θεσμό της παιδείας. Τα βιβλία είχαν πάντα κάτι να μου δώσουν κι εγώ ήμουν πάντα από πάνω τους. Και με όλες αυτές τις γνώσεις έχτιζα, κατασκεύαζα το κάστρο μου. Κάθε τι που με απασχολούσε του έδινα εξηγήσεις, ξόρκισα (σχεδόν) όλους μου τους φόβους με τις εξηγήσεις μου (;). Και το κάστρο ήταν πλέον έτοιμο, κι εγώ ήμουνα πλέον έτοιμος να βγω στον κόσμο, να δημιουργήσω κι εγώ με τη σειρά μου.

Δε σταμάτησα να ψάχνω όμως, να μαζεύω γνώσεις. Καλά, για το πανεπιστήμιο ας μη το συζητήσουμε, αλλά δεν πειράζει, τώρα πια ήμουν έξω από το σπίτι όλη μέρα, έκανα νέους φίλους, τριγυρνούσα σε νέα στέκια.. Άπειρο υλικό για επεξεργασία!

Τότε άρχισαν οι σεισμοί. (Η κοπέλα που δέχτηκε επίθεση μπροστά στα μάτια μου ένα βράδυ στην Ομόνοια) Στην αρχή δεν πανικοβλήθηκα. Το κάστρο μου ήταν γερό. (Οι νεαροί αλλοδαποί με το βλέμμα απόγνωσης στο πίσω κάθισμα του περιπολικού) Όμως όλο και περισσότερο άρχισα να βλέπω πράγματα που δε τα εξηγούσαν οι γνώσεις μου, (ο πρώην μου που πάλευε να γλιτώσει από τη μιζέρια και την παρακμή μιας κατεστραμμένης οικογένειας) άρχισα να νιώθω συναισθήματα τόσο έντονα που δεν καταλάγιαζαν με τις εξηγήσεις μου. (Το ξύλο που τρώνε οι φοιτητές από τα ΜΑΤ) Το κάστρο άρχισε να καταρρέει. Προσπάθησα πολύ να περισώσω ότι μπορούσα, αλλά τα μπαλώματα δεν κρατάνε για πολύ.(Ο ναρκομανής που άρχισε να με βρίζει με όλη του τη δύναμη γιατί δε του έδωσα 50 λεπτά) Έπεσαν όλα, τα «σωστά» και τα «λάθος», τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει», όλα. Μαζί κατέρρευσα κι εγώ. Στα 19 μου χρόνια βρέθηκα χωρίς καμία πανοπλία αντιμέτωπος με τον κόσμο.

Ακόμα προσπαθώ να τα εξηγήσω όλα (οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται) αλλά τώρα είμαι πολύ πιο δύσπιστος. Μες στα άλλα που ψάχνω, προσπαθώ να καταλάβω τι με οδήγησε στο να έχω μια τόσο άκυρη ιδέα για τον κόσμο ως τώρα. Και φυσικά όλα καταλήγουν στην πηγή των γνώσεων μου ως τώρα: το αγαπημένο μου σχολείο.

Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στα προάστια. Θα μιλήσω μόνο για το λύκειο γιατί είναι το πιο πρόσφατο αλλά και το πιο χαρακτηριστικό από τα σχολείο που πέρασα. Τα κτίρια ήταν μεγάλα, είχαμε γήπεδο μπάσκετ, βόλευ, ποδοσφαίρου, είχαμε δανειστική βιβλιοθήκη και –βέβαια- ήμασταν από τα σχολεία με τη μεγάλη επιτυχία στις πανελλήνιες. Μάλλον επειδή λειτουργούσε με επιτυχία το «πρότυπο σύστημα» που εφαρμόστηκε ή βέβαια χάρη στους καθηγητές που έκαναν «υψηλού επιπέδου μάθημα», δηλαδή δίδασκαν τα πιο δύσκολα θέματα. Και βέβαια ποτέ κανείς δε μπόρεσε να τους πει άδικους στην αξιολόγηση. Τι περισσότερο μπορούσα να ζητήσω; Τελειώνοντας το γυμνάσιο και πριν πάω λύκειο αισθανόμουν πολύ τυχερός! Κάνοντας ένα άλμα 5 χρόνια μετά, βρίσκω τον εαυτό μου να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκα σ’ αυτό το σχολείο. Ούτε καν να περάσω μπροστά από το κτίριο μπορώ, χωρίς να με κατακλύσει αυτό το αίσθημα σαπίλας και αηδίας.

Πιο μεγάλο ψέμα δεν υπήρχε. Τα κτίρια ήταν μεγάλα για να καλύψουν το κενό στην παιδεία, όπως οι ανασφαλείς άνδρες αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα για να καλύψουν το κενό στην αυτοπεποίθηση τους. Τα γήπεδα και οι βιβλιοθήκες ήταν για να θαμπώνουν τους περαστικούς και να παρηγορούν τους εσώκλειστους. Το «πρότυπο σύστημα» ήταν μια άχρηστη και ανόητη βλακεία. Και οι καθηγητές... Μια απλή αναπαραγωγή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων να μεταδίδουν παραίτηση και μιζέρια.

Το σχολείο μου –και κατά συνέπεια όλος μου ο κόσμος μέχρι τα 18- ήταν μια βιτρίνα, μια ψευδαίσθηση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δε λέω, έμαθα από νωρίς να κατηγορώ το «σύστημα» και να λέω πως αυτό φταίει για όλα, που ήμασταν κολλημένοι με το διάβασμα και δε ζούσαμε. Αλήθεια ναι μεν, αλλά πόσα άλλα δεν είχα δει για τα όσα «μάθαινα» εκεί μέσα.. Το πρότυπο επιτυχίας που δεχόμουνα (ο επιτυχημένος επαγγελματικά πλούσιος με το μεγάλο σπίτι στα προάστια και τις γυναίκες στα πόδια του), ο τρόπος σκέψης (κρίμα για τους κατατρεγμένους, ευτυχώς εμείς είμαστε κανονικοί), η συμπεριφορά (να φέρεσαι ευγενικά, αυτό έχει περισσότερη σημασία από το να είσαι ευγενής). Όλοι και όλα είχαν στόχο να με κάνουν να δω τον κόσμο μέσα από ένα φίλτρο που δεν άφηνε να περάσει οτιδήποτε «δυσάρεστο» ή «ενοχλητικό» για την κυρίαρχη ιδεολογία. Και το κατάφεραν. Με την απερίσπαστη εμπιστοσύνη που δείχνει ένας μαθητής στο δάσκαλο του (ο εκπαιδευτικός έχει πάντα θέση εξουσίας, ας μη το ξεχνάμε), κατάπια όλα όσα διδάχθηκα.

Οι καθηγητές φρόντιζαν να είναι πάντα «σωστοί». Μιλούσαν με τρόπο που δε θα «προκαλούσε αντιδράσεις και αναστάτωση», βασικά μόνο βαρεμάρα προκαλούσαν. Δε συζητούσαμε ποτέ με τους καθηγητές μας και για οποιοδήποτε θέμα. Η «επικοινωνία» γινόταν ως εξής: ο μαθητής ρωτά, ο καθηγητής ανοίγει το βιβλιαράκι με τις «σωστές» (αποδεκτές, κανονικές) απόψεις και διαβάζει το αντίστοιχο λήμμα με ηρεμία, την ηρεμία ενός πνεύματος νεκρού από καιρό.

Γκέι; Ε αυτό απλά δεν υπάρχει. Όπως με όλα τα «αμφιλεγόμενα ζητήματα», έτσι και με την ομοφυλοφιλία. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν τα δυσάρεστα ερωτήματα εδώ ήταν ένας: σιγή. Το πιστεύετε ή όχι, τόσες λίγες φορές είχα πει τη λέξη «γκέι» μέχρι το τέλος του λυκείου, που ακόμα και τώρα μερικές φορές όταν την προφέρω ακούγεται ακαταλαβίστικη, χωρίς νόημα. Στο καλό μου το σχολείο, ποτέ κανείς από τους υπέροχους καθηγητές μου δε μου είπε πως σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν γκέι και στρέιτ. Δεν αναφέρομαι στο αν είναι φυσιολογικοί ή όχι, αν γεννιούνται ή αν γίνονται, αν είναι ή όχι ευτυχισμένοι. Όχι βέβαια. Εξάλλου, για να δημιουργηθούν τέτοιου είδους ερωτήματα πρέπει κανείς να έχει ακούσει έστω για την ύπαρξη αυτού του σπάνιου είδους ανθρώπων.

Φτάνοντας στην ενηλικίωση (μεγάλη λέξη, ε;) και αποφασίζοντας πως ήρθε η ώρα επιτέλους να αποκαλύψω τη σεξουαλική μου ταυτότητα, κατάφερα να ψελλίσω μόνο ένα φοβισμένο, μασημένο «είμαι γκέι». Σήκωσα το πανί του μέσα μου και αντί για την ταυτότητα μου ξεσκέπασα μόνο θραύσματα: αποσπασματικές εικόνες, σπασμένες προτάσεις, λέξεις ασύνδετες, ανέκφραστα απωθημένα. Δεν ήξερα ποιον να κατηγορήσω. Χωρίς δεδομένα, χωρίς ερεθίσματα, χωρίς γνώσεις, μόνο αυτό είχα καταφέρει να φτιάξω.:-(

Αυτό με έβαλε σε κίνηση. Έψαξα νέα δεδομένα, προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ, μου πήρε χρόνο αλλά κάτι ψιλοκατάφερα και σιγά-σιγά σήμερα η ταυτότητα μου έχει αρχίσει να αποκτά μια συνοχή. Χρειάστηκε να σηκώσω πολλές πέτρες και να κοιτάξω από κάτω για να βρω ό,τι χρειαζόμουν. Βρήκα και πολλά «άχρηστα», που όμως έκαναν κι αυτά τη δουλειά τους (βλ. σεισμοί). Αυτό όμως που σίγουρα κατάλαβα ήταν το πόσο λίγα ήξερα για τον κόσμο μέσω του σχολείου, πόσα μου είχαν κρύψει εντελώς.

Το σχολείο μου ήταν εκλεπτυσμένο. Ήξερε να πετυχαίνει το στόχο του χωρίς βαρβαρότητες: Ό,τι σε ενοχλεί, εξαφάνισε το. Κάν’ το αόρατο. Αόρατος. Αυτό ήμουνα για όλους ως προς τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Κι αφού δεν υπήρχα, δεν υπήρχε λόγος συζήτησης. Το να αποσιωπάς την ίδια την ύπαρξη μιας ομάδας δεν είναι το ίδιο ρατσιστικό – αν όχι χειρότερο – με το να μιλάς αρνητικά για αυτήν;

Την ίδια αποσπασματική εικόνα που είχα εγώ για τον εαυτό μου την έχουν όλοι οι πρώην συμμαθητές μου για την ομοφυλοφιλία ακόμα και σήμερα. Έτσι, για να συμπληρώσουν τα κενά πήραν τα στερεοτυπικά πρότυπα της τηλεόρασης μαζί με τις απόψεις των γονιών τους και να πως γίνεται ένας ρατσιστής.

Δε θέλω άλλο πια να είμαι αόρατος. Δε θέλω να υπάρχουν πια καθηγητές όπως αυτοί που είχα, θέλω φωνές που να μεταδίδουν τη σπίθα κι όχι φωνές που προσπαθούν να διατηρήσουν ισορροπίες αναπαράγοντας τα παλιά βιβλία, τις χιλιοειπωμένες politically correct απόψεις.

Το ξέρω πως με τις κατηγορίες δε βγαίνει τίποτα. Τουλάχιστον όμως έδιωξα ένα φορτίο ενοχών από πάνω μου κι αυτό θα με βοηθήσει προσωπικά. Αν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στον 15χρονο εαυτό μου που τώρα μπαίνει στο λύκειο, θα του έλεγα «Ψάξε». Τα πράγματα δεν έχουν μόνο μια ερμηνεία και πάντα υπάρχει αντίλογος για όλα. Αυτό ήταν που δεν ήμουν σε θέση να ξέρω τότε.

Αν κάτι φοβάμαι, αυτό είναι το σκοτάδι. Πάμε να αλλάξουμε τα φώτα στο σχολείο μου;

σχολεία ρατσισμού

Το σχολείο από μικρός το ταύτιζα με την ανελευθερία , ήμουν υποχρεωμένος να πάω , να παρακολουθώ , να είμαι καλός μαθητής . Επίσης ήμουν υποχρεωμένος να μην διαφέρω αλλιώς με κορόιδευαν . Πήγα σε σχολείο στην επαρχία . Δεν έχω μόνο άσχημες αναμνήσεις , αντιθέτως και φίλους έκανα και ωραία σε γενικές γραμμές τα πέρασα , ή μάλλον ψιλοβαρετά αλλα δεν είναι αυτό το θέμα μας . Λένε πως το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας . Στο σχολείο μου λοιπόν ήταν ολοφάνερος και ο ρατσιμός της κοινωνίας , προς τις αδερφές , τους λίγους αλβανούς που είχαμε κι οποιονδήποτε ήταν κάπως αλλιώς τεσπα . Στο δημοτικό ειδικά τα πράγματα ήταν πιο άμεσα . Έτρωγα κράξιμο γιατι έκανα παρέα με τα κορίτσια και μου το έλεγαν κατάμουτρα . Με πείραζε πάρα πολύ . Άρχισα κι εγω λοιπόν να κάνω παρέα με τα αγόρια και καλή παρέα μάλιστα , αρκεί να μη με έκραζαν . Στην έκτη δημοτικού συμμετείχα κι εγω σε κράξιμο -κι άγριο απ’όσο θυμάμαι- για κάποιο παιδάκι , θυμάμαι που η δασκάλα μας φώναξε και μας μίλησε . Δε θυμάμαι πολλά , κάτι ότι θα βγάλουμε τρίχες στα γεννητικά όργανα μόνο , αυτό συγκράτησα . Τότε δεν ήξερα ότι μ’άρεσαν τα αγοράκια ή κι αν το ένιωθα δεν ήθελα να ξέρω .
Στο γυμνάσιο άρχισα να το ψιλοκαταλαβαίνω και τότε ήρθαν κι οι ενοχές . Ήξερα πως έπρεπε να καταπιέσω την επιθυμία . Έκανα κάτι χαζοσχέσεις με κοριτσάκια και πειραζόμουνα πολύ όταν μου πέταγαν σπόντες ότι είμαι αδερφή . Θυμάμαι ότι προσπαθούσα πολύ εκείνη την περίοδο να μη δείχνω αδερφή , αγχωνόμουνα . Στο σχολείο οι αδερφές ήταν κάτι πολύ θυληπρεπή αγόρια , αποκλεισμένα από παρέες , που αν ήθελες να θεωρήσε στρέιτ έπρεπε κι εσύ να τα κοροιδεύεις . Δεν ήταν εύκολο για μένα αλλά δεν το πολυσκεφτόμουνα , προσπαθούσα τουλάχιστον . Στο μυαλό μου εκείνη την εποχή ήταν πως ότι κι αν έχω μέσα μου , θα το καταπιέσω , τελεία και παύλα .
Η σεξουαλική αφύπνιση βέβαια στα μέσα του γυμνασίου και στο λύκειο δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια . Άρχισα να βλέπω gay τσόντες και να συνειδητοποιώ για τα καλά πως δεν είμαι όπως οι άλλοι .
Η επιθυμία μου δεν ήταν «κανονική» όπως φρόντιζαν να μου υπενθυμίζουν στο σχολείο(κάτι μικροαστοί που μου καναν «μάθημα») όταν η συζήτηση έπεφτε σε τέτοια θέματα . Έχω ακούσει τα ανήκουστα τόσα χρόνια στο σχολείο από τους αμόρφωτους στην μεγάλη πλειονότητά τους καθηγητές μου . Και ευτυχώς βγήκα ζωντανός και χωρίς μεγάλα κόμπλεξ για τη σεξουαλικότητά μου . Αυτό βέβαια γιατί είχα την τύχη να έχω ιντερνετ και πρόσβαση σε πληροφορίες και ιδέες πιο ανοιχτές από την χοντροκεφάλα της κακογαμημένης θεολόγου μου. Στα σχολείο όπου μέχρι πέρσι φοιτούσα η μόνη πηγή πληροφόρησης για θέματα σεξουαλικότητας και άλλα αμφιλεγόμενα ζητήματα όπως οι εκτρώσεις και η ευθανασία είναι οι θεολόγοι . Σε ηλικία 17και 18 χρονών είμασταν υποχρεωμένοι να διδασκόμαστε «χριστιανική ηθική». Σ’αυτό το σχολείο η επιθυμία μου δεν είχε θέση , η ίδια μου η ύπαρξη δεν είχε θέση. Σ’αυτό το σχολείο καταπιεζόμουνα . Η ελληνική πολιτεία επίσημα είναι από τη νομοθεσία της υποχρεωμένη να καταπολεμά τις διακρίσεις παντός είδους . Και αυτές για το σεξουαλικό προσανατολισμό φυσικά . Αντ’αυτού τις καλλιεργεί . Υποτίθεται πως το σχολείο είναι το μέλλον μιας κοινωνίας .Στο σχολείο η ομοφοβία ζει και βασιλεύει . Λέτε και στο μέλλον μας ;

Ποιοι είμαστε

Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσεις την ταυτότητά σου, όμως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησής της. Μέσα μας υπάρχουν πολλές φωνές , προσπαθούμε να τις συνθέσουμε :

Λίγα (λέμε τώρα) λόγια για μας(οι φωνές μας):

Ø Είμαι έφηβος

Ø Μου αρέσουν τα αγόρια

Ø Μου αρέσουν τα χρώματα

Ø Μου αρέσουν τα σώματα

Ø Δε μου αρέσει το μπρόκολο

Ø Είμαι κουήαρ

Ø Είμαι φοιτητής

Ø Μου αρέσει να φεύγω

Ø Δεν ξέρω τι είναι το μπρόκολο

Ø Με φτιάχνει η τέχνη

Ø Μου αρέσει να συζητάω

Ø Είμαι γκέι

Ø Δεν έχω θρησκεία

Ø Μου αρέσει να παθιάζομαι και να δίνομαι

Ø Μ’ αρέσει να γελάω

Ø Μου τη σπάει ο ρατσισμός και οι άνθρωποι με κλειστά μυαλά

Ø Μου αρέσουν τα τραγούδια που βγάζουν νόημα

Ø Μ’ αρέσει η τσόντα

Ø Έχω ανάγκη να αγαπάω

Ø Τη βρίσκω με την πρόκληση

Ø Μου αρέσει το queer theory

Ø Με φτιάχνει η γλώσσα του σώματος

Ø Δε γουστάρω να μου λένε τι να κάνω

Ø Είναι γαμάτο να έχεις φίλους

Ø Είναι χάλια τα λόγια χωρίς πράξεις

Ø Μου αρέσουν οι Ιταλοί

Ø Δε μου αρέσουν οι γνωριμίες μέσω chat

Ø Μου αρέσει να κάνω σεξ

Ø Θέλω να με καταλαβαίνουν

Ø Μου αρέσει να ερωτεύομαι

Ø Δε μου αρέσει το ψέμα

Ø Με νευριάζει το 230

Ø Δε μου αρέσει η οικογένεια

Ø Θέλω να ντύνομαι όπως θέλω

Ø Δε μ’ αρέσει να έχω πατρίδα

Ø Δε μου αρέσει η Πρωτοψάλτη στην τράπεζα

Ø Δε μου αρέσει η Εκκλησία, τα θρησκευτικά, ο εκκλησιασμός και οι παπάδες

Ø Είμαι.. Δεν φαίνομαι.

Ø Έχω βαρεθεί το σκοτάδι

Ø Δε μου αρέσει η προπαγάνδα της τηλεόρασης

Ø Μου τη σπάνε τα εθνίκια και οι κάθε είδους δογματικοί

Ø Βαριέμαι στο gaydar

Ø Δε μου αρέσει η Παπαρίζου στα μπουζούκια, πρέπει να λέει άλλα τραγούδια

Ø Δε θέλω να με κοροϊδεύουν

Ø Μου τη σπάει η φράση «πότε θα σοβαρευτείς;» και «μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;»

Ø Θέλω να με αποδέχονται

Ø Γουστάρω να χορεύω

Ø Θέλω να υπάρχω ελεύθερα και ανοιχτά στο φως της ημέρας χωρίς ενοχές

Ø Δε μου αρέσει η λέξη και το στυλάκι «κουλ»

Ø Δε μου αρέσει ο στρατός

Ø Μου αρέσουν οι στρατιώτες

Ø Μου αρέσει να κλαίω

Ø Δε μου αρέσει ο κυνισμός

Ø Δε μου αρέσουν οι κρυφές που γίνονται δήμαρχοι με δεξιό κόμμα

Ø Γουστάρω τη διαφορετικότητα και την πολυχρωμία

Ø Μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους

Ø Πιστεύω;

Ø Ψήνομαι για τηγανίτες

Ø Δε μου αρέσει η Τατιάνα, η Λαμπίρη

Ø Δεν πιστεύω

Ø Μου αρέσει να παίρνω και να δίνω αγκαλιές

Ø Μου τη δίνει το λάιφστάιλ (γκέι, στρέιτ , whatever)

Ø Είμαι;

Ø Με φτιάχνεις

Ø Δε μου αρέσουν τα μπουζούκια (ναι αλλά περνάς κάθε Σάββατο!)

Ø Μ’εκνευρίζει η αδιαφορία

Ø Με ξενερώνουν τα κομματόσκυλα

Ø Βαριέμαι τη Eurovision

Ø Δε μου αρέσει να δίνω λογαριασμό σε κανένα και για κανένα λόγο

Ø Βαριέμαι τη ζωή στην επαρχία

Ø Μου αρέσει ο τύπος με το αλλήθωρο μάτι και τα δικά του συνθήματα στις πορείες

Ø Οι νοικοκυραίοι μου προκαλούν ναυτία

Ø Δε μου αρέσει να βαριέμαι

Ø Έχω φετίχ με τους σερβιτόρους