Η αποτίμηση ενός (πολιτικά διασπασμένου) pride

Σχετικά με το pride όπως κάθε φορά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πολλά . Έτσι κι εγώ σκέφτηκα να αποτυπώσω όπως μπορώ τις (πολλές) σκέψεις που μου γέννησε . Το φετινό pride ήταν το πρώτο που πήγα και ήταν πολύ έντονη εμπειρία . Πριν μιλήσω όμως για τις εντυπώσεις που μου άφησε σε προσωπικό επίπεδο , θέλω να αναφερθώ πρώτα στην πολιτική διάσπαση και πολυμορφία που εγω τουλάχιστον διαπίστωσα κυρίως κατά τη διάρκεια της πορείας . Η πορεία ήταν διχοτομημένη ουσιαστικά σε 2 μέρη : Μπροστά βρίσκονταν η τεράστια rainbow , ένα «άρμα» με μια τραβεστί και δυνατή μέινστριμ ποπ μουσική με αδερφές να ακολουθούν χορεύοντας και τραγουδώντας . Σ’αυτό το πρώτο κομμάτι της πορείας βαρέθηκα γρήγορα…ούτε ένα σύνθημα δεν μπορούσα να φωνάξω … Πήγαμε λοιπόν προς τα πίσω όπου τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά , με τις κοπέλες της ΛΟΑ να φωνάζουν έξυπνα συνθηματάκια , όπως «τη σεξουαλικότητα κανενός δεν κρίνω ουτε της παναγίας που το κανε με κρίνο» (lol lol) και αμέσως μετά βρεθήκαμε στη Συμμαχία Γένοβα όπου τα πράγματα ήταν ακόμα πιο μαχητικά (μας έπρηξε βέβαια το παιδί ότι δεν υπάρχει κανείς ανώμαλος στην πορεία παρα μόνο το σύστημα αλλά τεσπα είχε μια πολιτική απόχρωση βρε αδερφή) .. Στου Συνασπισμού δεν πήγα γιατι ήταν πολύ πίσω , αλλά σίγουρα κάποιο σύνθημα θα φώναζαν τα παιδιά με τις κόκκινες σημαίες …Για να μη τα πολυλογώ , αυτό που διαπίστωσα έχοντας δει και τα φυλλάδια των homorebels και του qvzine στην πλατεία ήταν η εμφανέστατη διαφορά οπτικής και αντίληψης πάνω στο πως πρέπει να είναι το pride και τι στόχους πρέπει να εξυπηρετεί . Να είναι απλώς ένα ποπ γεγονός ; παρτάκι των «παιδιών του ουράνιου τόξου» όπως έλεγαν τα free press στην Αθήνα (τα παιδιά αυτά είναι για το φτύσιμο όλες τις άλλες μέρες του χρόνου …) ή να είναι μια πορεία που να διεκδικεί μάχιμα και δυνατά τα αιτήματα της ; Μεγάλη έκπληξη δε (ευχάριστη εννοείται) μου έκαναν τα τρικάκια που γέμισαν μετα την πορεία την πλατεία και έκαναν outing σε διάσημους πούστηδες και λεσβίες καταγγέλοντας την υποκριτική και ένοχη σιωπή τους . Ένα τέτοια τρικάκι είναι στη φώτο πάνω . Εν ολίγοις επρόκειτο για ένα pride που είχε απ’τις πιο ακραίες queer οργανώσεις ως τους πιο «επαγγελματίες» συνδικαλιστές lgbt
και από αναρχικούς μέχρι εκπροσώπους του πασόκ …
Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω την πολιτική πολυμορφία της εκδήλωσης . Θεωρώ όμως πως το pride χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση , ξακάθαρα αιτήματα . Να γίνει ένας χώρος διαμόρφωσης πολιτικής ταυτότητας και να δημιουργήσει τις προυποθέσεις ώστε οι μη ετεροφυλόφιλοι να συγκροτήσουν μια ισχυρή ομάδα πίεσης μέσα στην κοινωνία . Κι αυτό δεν γίνεται με μια φίεστα το χρόνο . Και μάλιστα μια απολιτική φιέστα . Το θέμα είναι να μπορούμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους με την ταυτότητα μας την ανωμαλιάρα οποτεδήποτε αυτό χρειάζεται , οποτεδήποτε θίγονται δικαιώματα μας . Η απόλυση του γκει υπαλλήλου από την Εθνική Τράπεζα εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού δεν αναφέρθηκε στο pride παρα μόνο από τη Γένοβα . Μήπως φοβόμασταν μη χαλάσει η πιο fun εκδήλωση της πόλης ;
Αλλά για να μην γκρινιάζω μόνο … σε προσωπικό επίπεδο το pride ήταν πολύ σημαντικό και με βοήθησε πολύ πιστεύω . Είναι απαραίτητες αυτές οι εκδηλώσεις , ανοιχτά στο δρόμο , είναι αντιπαράθεση με το βασικό πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί ως μη στρειτ , την ορατότητα . Γι’αυτό πιστεύω πως παρ’όλα τα στραβά της , πρέπει να τη στηρίζουμε σαν εκδήλωση και να προσπαθούμε να την αλλάξουμε αν δεν μας ικανοποιεί πλήρως . Γιατί μόνο αυτή έχουμε . Και γιατί δεν είδα κανένα από τα κούηαρ γκρουπάκια να κάνουν ένα κουήαρ πράιντ . Κράξιμο όλοι μας ξέρουμε να κάνουμε . Είναι πραγματικά κρίμα να αναλωνόμαστε στο να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να περιχαρακωνόμαστε στις ομαδούλες μας αντί να προσπαθούμε να συνεργαστούμε και να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην πάλη για δικαιώματα , για ελεύθερη κι ανεμπόδιστη ύπαρξη μέσα σ’αυτή τη ρημάδα την κοινωνία . Αυτές είναι οι σκέψεις μου για το pride .

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ !

Η φετινή πορεία υπερηφάνειας είναι η 3^η στη σειρά και νομίζω ιδιαίτερης σημασίας. Πλέον στον κόσμο, δεν είναι τόσο άγνωστο το ζήτημα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική ερωτική, σεξουαλική ταυτότητα. Η 23^η Ιουνίου είναι μια μέρα που βγαίνουμε από τα στενά ίσως όρια του Γκαζίου, των φίλων μας και του εαυτού μας και μιλάμε σ' όλο τον κόσμο για το ποιοι είμαστε! Η συγκέντρωση προσώπων για διαδήλωση με ένα κοινό σκοπό μπορεί να καταφέρει πολλά, σε αντίθεση με το τι πιστεύουν κάποιοι. ΌΛΟΙ gay, λεσβίες, bi-sexual, transexual οφείλουμε να κατέβουμε στο κέντρο της Αθήνας και να φωνάξουμε. Απευθυνόμαστε σε όλους τους πολίτες, αλλά και στους πολιτικούς!!! Αυτή η μανία που έχουν οι τελευταίοι να μην μας βλέπουν είναι αρχικά εκνευριστική κι έπειτα προσβλητική. Με την παρουσία μας, και τη μέρα του pride και καθημερινά πρέπει να αποδείξουμε πως όλα όσα βιώνουμε δεν είναι άσχετα με την πολιτική. Το γεγονός ότι μας βρίζουν εξαιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πάσχει από έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών! Συγχρόνως από την πολιτική σκηνή, έρχονται διάφορες ομοφοβικές κορόνες αλλά και μπόλικη αδιαφορία. Μην πάμε μακριά: ο δήμαρχος Αθηναίων δεν δέχθηκε να υποστηρίξει την εκδήλωση- δεν πειράζει, θα τα πούμε 23 του μηνός στην πλατεία Κοτζιά αναλυτικότερα.

Η παρέλαση υπερηφάνειας είναι μια πολύ σοβαρή πολιτική κίνηση. Ας αναλογιστούμε τις αδικίες απέναντι στο διαφορετικό.. το σκεφτήκατε? Νομίζω πως αυτή η σκέψη πρέπει να είναι αρκετή για να μας κατεβάσει όλους στην κλαυθμώνος!

Για να προλάβω αντιδράσεις θέλω να πω ότι είναι το πρώτο pride που θα πάω και έχω το «φόβο της κάμερας» αλλά:

Δε θέλω να με φωνάζουν πούστη κάποιοι που έχουν στενό μυαλό και καθόλου παιδεία! Και ακόμη χειρότερα δε θέλω σε άλλες χώρες να θανατώνονται άνθρωποι επειδή ερωτεύονται ομόφυλούς τους! Η συμμετοχή μας σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις πάντα αφήνει ένα στίγμα τόσο μέσα μας, όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον.

Η ημέρα ενός τέτοιου γεγονότος μπορεί να αποτελέσει την αφορμή να βγούμε από τα πλαίσια στα οποία μας έβαλαν ή βάλαμε εμείς τον εαυτό μας.

Την 23^η Ιουνίου ανοιγόμαστε, φωνάζουμε, εκφραζόμαστε, απαιτούμε, για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πολύχρωμο!

"Σε Είδα" στο Pride...

«Θα πας και στο Pride?». Αυτό δεν το ακούω μόνο από str8 αλλά και από ομοφυλόφιλους φίλους μου. Το να πας στο Pride θεωρείται από πολλούς (μαζί κι εγώ) το απόλυτο coming out. Let’s face it, είναι δημόσια εκδήλωση, θα γίνει στο κέντρο της Αθήνας και «Θα υπάρχουν κάμερες!!». οπότε σκέφτεσαι «Κι αν με δει κανένας? Η μάνα μου βλέπει τηλεόραση όλη μέρα». Αχ αγόρι μου, ηρέμισε! Τι νομίζεις δηλαδή? Όλες οι κάμερες επάνω σου θα είναι? Ή μήπως θα παίξει κεντρικό στην Τρέμη «Ο γιος της Μαρίας στο Pride!»? Σε τελική ανάλυση βάλε το μαύρο γυαλί που μου φοράς στο club και έλα!

Το Athens Pride δε γίνεται (μόνο) για να γιορτάσουμε την επέτειο του Stonewall ή για να κάνουμε μια χαρούμενη (gay) παρέλαση. Διεκδικούμε κάποια βασικά δικαιώματα, ζητάμε ίσες ευκαιρίες και κανένα αποκλεισμό λόγω της σεξουαλικής μας προτίμησης, απαιτούμε σεβασμό στη διαφορετικότητα. Πώς να τα κάνουμε όλα αυτά αν κολλάμε στο αν θα με δει ο περιπτεράς στη Σταδίου ή η θεία μου στην Άνω Νέα Ραχούλα?

Κανείς δεν είπε ότι είναι μικρό πράγμα να έρθεις στο Pride. Προσωπικά, είναι από τα τελικά στάδια του coming out μου και το σκεφτόμουν αρκετά πριν μου πω το «ναι». Οι ενδοιασμοί γνωστοί. Όταν βλέπω όμως τα γεγονότα στο Pride της Μόσχας δε μπορώ παρά να βγω και εγώ στο δρόμο και να διεκδικήσω αυτά που μου στερούν επειδή μου αρέσει ο…Τοτός αντί για την Αννούλα. Φέτος ειδικά, μετά από το φιάσκο του λατρεμένου μας δημάρχου και την κάθετη αντίδρασή του να θέσει το Pride υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, ας είμαστε περισσότεροι και περισσότερες από τα δύο προηγούμενα χρόνια κάνοντας αρχικά εμάς υπερήφανους και έπειτα κάνοντας τον «κ.» Νικήτα να καταλάβει πού να βάλει την αιγίδα του (αν και…νομίζω κάτι ξέρει περί αυτού:-P)

show some pride !

Το να είσαι κουήαρ (γκέι/λέσμπιαν και δε συμμαζεύεται) είναι επιλογή. Το τι σου αρέσει σεξουαλικά δεν το επιλέγεις, είναι ένστικτο ίσως και δε θα επεκταθώ, τα ένστικτα μου τα κρατάω για μένα, για τις επιλογές μου παλεύω. Το να ζεις ανοιχτά όπως είσαι και να υιοθετείς μια ταυτότητα έξω από την «παραδοσιακή» νόρμα είναι κάτι που το επιλέγουμε και είτε το θέλουμε είτε όχι είναι πολιτική επιλογή. Επιλέγεις είτε να διεκδικήσεις ένα κόσμο που να σε χωράει και να σε αποδέχεται όπως είσαι είτε να ετερορυθμίζεσαι, άρα να καταπιέζεσαι. Η παρουσία μας λοιπόν ως κουήαρ ανοιχτά και περήφανα στις 23 Ιουνίου στο κέντρο της Αθήνας είναι απαραίτητη αν θέλουμε να ελπίζουμε για ένα κόσμο με περισσότερο φως για τις ζωές μας και τα μυαλά των ομοφοβικών συμπολιτών μας.
Ανατρεφόμαστε και μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία σεξουαλικά μονόπλευρη , διεπόμενη ακόμη από την πατριαρχία , τη δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας και την ετεροκανονικότητα . Με λίγα λόγια αν είσαι άντρας είσαι ανώτερος , αν είσαι γυναίκα είσαι γεννημένη υποταγμένη , αν σκέφτεσαι και εκφράζεσαι σχετικά με τη σεξουαλικότητα σου ανοιχτά σκέφτεσαι και δράς "πονηρά" (άρα είσαι αμαρτωλή) και τέλος πρέπει να κατευθύνεσαι αποκλειστικά και μόνο στο άλλο (κοινωνικό) φύλο σεξουαλικά . Οι αντιλήψεις αυτές , αν και αμφισβητούνται σίγουρα περισσότερο σήμερα σε σχέση με άλλες εποχές ή κοινωνίες που θεωρούνταν απόλυτες αλήθειες , εξακολουθούν να κυριαρχούν και να καταδυναστεύουν ανθρώπινα σώματα και συνειδήσεις .
Το να δηλώνεις λοιπόν σήμερα λεσβία ή τρανς ή τεσπα μη στρέιτ αποτελεί πολιτική δήλωση . Όπως πολιτική δήλωση αποτελεί και το να δηλώνεις στρέιτ ενώ έχεις ξεκάθαρα ομοφυλόφιλη προτίμηση . Στην πρώτη περίπτωση προσδιοριζόμενη/ος ενάντια στην κοινωνική κανονικότητα διαλέγεις να υπάρξεις σαν διαφορετική/ος , αρνούμενη/ος να απαρνηθείς την πραγματική σου επιθυμία προκειμένου να προσαρμοστείς στις κοινωνικές επιταγές , ουσιαστικά απαιτείς απ’την κοινωνία να προσαρμοστεί αυτή στις επιθυμίες σου ή τεσπα να τις σεβαστεί . Στη δεύτερη περίπτωση , με το να διαλέγεις δλδ να είσαι κρυφή και να ζείς στο σκοτάδι ουσιαστικά υποστηρίζεις την καταπίεση σου , αυτοκαταπιέζεσαι , αυτομαστιγώνεσαι προκειμένου να διατηρηθεί το status quo έστω κι αν είναι εναντίον σου .
Η συμμετοχή σε μια εκδήλωση σαν το pride είναι σημαντική γι’αυτό ακριβώς το λόγο : βγαίνουμε ανοιχτά στο δρόμο ως διαφορετικές/οι να απαιτήσουμε το αυτονόητο , την ελεύθερη ύπαρξη μας μέσα στην κοινωνία , το σεβασμό της ύπαρξης μας . Στο pride παλεύουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια , για το ότι είμαστε περήφανες/οι για αυτό που είμαστε , για να είναι ο κάθε άνθρωπος περήφανη/ος για αυτό που είναι ανεξάρτητα από το τι της/του έχει επιβληθεί από τον οποιδήποτε εξουσιαστικό μηχανισμό . Στο pride διαδηλώνουμε , δεν παρελαύνουμε .

Είσαι! Και φαίνεσαι..; (προτάθηκε σα σύνθημα για το pride)

Κουράστηκα πια να εξηγώ γιατί να πάει κανείς στο pride. Με δυο λόγια, πάμε για να φωνάξουμε έστω και μια μέρα το αυτονόητο, αυτό που όλο το χρόνο μας αναγκάζουν όλοι να προσποιούμαστε πως δε συμβαίνει: ότι ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ!

Είναι πιο εύκολο για τους άλλους να προσποιούνται πως δεν υπάρχουμε, τους προστατεύει από πολλούς προβληματισμούς και κυρίως από το να μας συγκρίνουν με τους εαυτούς τους και να βρουν ομοιότητες διαφορές, να καταλάβουν πως όλα είναι πιθανά όταν είσαι άνθρωπος.

Έτσι μας αναγκάζουν να φοράμε μάσκες και να παίζουμε ρόλο στρέιτ, «φυσιολογικό».

Ελάτε όλοι να πετάξουμε τις μάσκες και να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε! Η σεξουαλικότητα μας δεν είναι «κανονική» (είναι κανενός;;). Ίσως μια άκυρη νότα στην «κανονική» μελωδία τους, όμως υπάρχουμε και καιρός είναι να τους πιέσουμε να βγάλουν τις ωτοασπίδες και να μας ακούσουν. Γιατί η αλλαγή θα έρθει μοναχά αν υπάρξει ορατή ανάγκη για αλλαγή!

Αρκετά με τις θεωρίες, έχουμε και δουλειές. Να σας πω γιατί θα πάω στο pride φέτος; Γιατί μπορεί η κολλητή μου να έχει καταλάβει πως ο συμφοιτητής της είναι γκέι («αφού του φαίνεται»), αλλά ο ίδιος δε μπορεί ακόμα να το πει. Κώστα, είμαστε και φαινόμαστε για να μπορέσεις να φανείς κι εσύ κάποια στιγμή!

(προχειρογραμμένο, αλλά τι να κάνουμε; Όντως είχαμε και δουλείες αυτή την περίοδο)

σχετικά με την αφίσα...

Επιλέξαμε να υποστηρίξουμε το γάμο στην αφίσα μας γιατί θεωρούμε απαράδεκτο σ’ένα κράτος που θέλει να αποκαλείται δίκαιο και δημοκρατικό άνθρωποι να αποκλείονται από δικαιώματα με μόνο κριτήριο το φύλο τους . Ο αποκλεισμός ομόφυλων ατόμων από την αστική σύμβαση του γάμου αποτελεί εξώφθαλμη διάκριση , την οποία πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε τρόπο . Από κει και πέρα δεν έχουμε φάει και κανα κόλλημα με το γάμο . Πολύ απλά βαριόμαστε τo γαμοlifestyle , το πολεμάμε , αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν παλεύουμε να διαχειρίζεται η οποιαδήποτε και ο οποιοσδήποτε τη ζωή της με όποιο τρόπο θέλει . Αυτό το πολύ απλό . Απευθυνόμαστε στην πολιτεία γιατι πιστεύουμε πως μέσα από την απεμπόλιση πατριαρχικών και ετεροκανονιστικών θεσμών μπορεί να αλλάξει και η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε . Θέλουμε να αφυπνίσουμε μια υπνωτισμένη απ’την tv κοινωνία για την ανισότητα που επικρατεί . Είμαστε όλοι ισάξιοι δεν αντιμετωπιζόμαστε ως τέτοιοι , ξυπνήστε και παλέψτε για τα δικαιώματα σας !

ΓΑΜΟΣ …ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ

Η έννοια του γάμου και οι καταστάσεις που σχετίζονται μ’ αυτή, συνήθως έχουν να κάνουν με συμβάσεις που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να εκφράζονται αρκετά ελεύθερα. Δεν υποστηρίζουμε πως ο γάμος είναι δυστυχία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τον αντιλαμβάνεται η κοινωνία, γεννά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα, ο γάμος είναι μια μορφή εξασφάλισης απέναντι στους «άλλους», τον κοινωνικό περίγυρο: η δημιουργία μιας κλασικής οικογένειας- ένας άνδρας και μια γυναίκα παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Το παραπάνω είναι ένα μοντέλο που μπορεί να μην εκφράζει εσένα, άλλα το κοινό αίσθημα. Ειδικότερα, ως προς το γάμο ομοφύλων: δε θέλουμε να παίζει το ρόλο που σε μεγάλο βαθμό έχει στους ετερόφυλους. Δε ζητάμε τον τύπο της κοινωνικής εξασφάλισης που προσφέρει, αλλά την πολιτική αποδοχή της διαφορετικότητας! Στην Ελλάδα, η πολιτεία δεν εφαρμόζει τις αξίες- όπως ο σεβασμός απέναντι στον άλλο- για τις οποίες χαίρεται να μιλάει, γι’ αυτό και η σχετική πολιτική ρύθμιση θα είναι μια πρόοδος στα ελληνικά πράγματα. Εκτός απ’ τα πρακτικά ζητήματα, η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος από την πολιτεία, είναι ένα τεράστιο βήμα για την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο!!! Με τον πολιτικό γάμο, αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχουμε, θα καταλάβουν ότι υπάρχουν κι άλλου είδους… οικογενειάρχες.

Όλα τα ’χε η Μαριορή…(πάντα μου άρεσε αυτή η παροιμία!!)

«Ρε Παναγιώτη, τι τον θέλετε τον γάμο πια κι εσείς; Ούτε οι στρέιτ δεν παντρεύονται πια!». Αυτή ήταν η εύλογη (;) απορία μιας φίλης μου όταν της έδειξα την αφίσα που φτιάξαμε με τα παιδιά. Έλα ντε, τι τον θέλουμε; Μήπως μας εντυπωσίασαν οι λαμπρές εκκλησιαστικές τελετές και τα νυφικά ή μήπως θέλουμε κι εμείς να ζήσουμε τον ονειρικό(..) ετεροκανονικό γάμο των παλιών ταινιών;

Πρώτα απ’ όλα, ο γάμος είναι δικαίωμα. Το αν θέλω ή όχι να παντρευτώ είναι δικό μου θέμα. Άλλα αν θέλω, γιατί να μη μπορώ κι εγώ; Ύστερα, γιατί δηλαδή να μη μπορώ να δηλώσω στην πολιτεία ποια είναι η οικογένεια μου; «Κρυβόμαστε» από το κράτος σα λαθρομετανάστες χωρίς κάρτα διαμονής.

Τα κύτταρα που αποτελούν μια κοινωνία είναι οι οικογένειες και γι’ αυτό τα κράτη προσπαθούν να τις υποστηρίζουν παρέχοντας κάποια έξτρα δικαιώματα, όπως επιδόματα, φορολογικές ελαφρύνσεις, εργασιακά προνόμια κτλ. Καλώς ή κακώς, σήμερα μόνο ένας γάμος μπορεί να κατοχυρώσει νομικά τη σύσταση μιας οικογένειας ανάμεσα σε δύο ενήλικες. Επειδή λοιπόν αυτό δε φαίνεται να αλλάζει σύντομα, αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα, ο γάμος δε θα πρέπει να εξαρτάται από το φύλο των συζύγων.

Όταν όλοι σου λένε πως δε μπορείς να κάνεις κάτι, τότε είναι πολύ εύκολο να το πιστέψεις. Οι πιο πολλοί από μας πιστεύουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να φέρουμε μεγάλες αλλαγές στο κατεστημένο. «Αυτά μόνο οι πολιτικοί θα μπορούσαν να τα αλλάξουν, αλλά αυτοί μόνο το συμφέρον τους κοιτάνε». Όντως. Ο μόνος δρόμος τελικά είναι να ανατραπεί η καταραμένη «κοινή γνώμη».

Ο ρατσισμός κάθε είδους δίνει πατήματα στην εξουσία. Πρέπει να ξεφορτωθούμε λοιπόν τους ομοφοβικούς, ή μάλλον την ομοφοβία.. Πώς; Εύκολο! Το αντίδοτο για κάθε είδους «φοβία» είναι η γνώση.

Πιστεύω στους ανθρώπους. Αν τους δοθούν τα απαραίτητα εφόδια, θα πάνε προς την πιο ωφέλιμη κατεύθυνση. Ας δώσουμε λοιπόν στους γύρω μας την ευκαιρία να πουν «ναι» στο γάμο ομοφύλων. Ας μιλήσουμε γι’ αυτό, όπως μπορεί ο καθένας: σε μια παρέα, σ’ ένα φόρουμ, σε μια εφημερίδα, στους δρόμους με μια αφίσα. Το θέμα είναι να τίθενται τα ζητήματα κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και θα δείτε πως σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άσχετος στρέιτ τυπάκος σε μια συζήτηση να μας υποστηρίξει, και η φωνή του θα ακουστεί δέκα φορές δυνατότερα από τη δική μας.

Γαμο...θέματα

Ok βγάλαμε αφίσα για το γάμο. Πουθενά όμως δεν έλεγε ότι ντε και καλά πρέπει να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι. Εξάλλου η μορφή που έχει ο γάμος σε αυτή την κοινωνία δε μας εκφράζει. Ένα καρναβάλι με Armani και DΚΝΥ και χαζοχαρούμενα άτομα μέσα στα ρούχα να υποκρίνονται τους πανευτυχείς γιατί «έτσι πρέπει». Για μένα ο γάμος είναι απλώς επίδειξη πλούτου και κοινωνικής θέσης, υπάρχει για να ικανοποιεί το αυτάρεσκο «εγώ» του καθένα και να τον νανουρίζει ότι τάχα μου κάτι κατάφερε. Και μέχρι τώρα δεν έχω σχολιάσει το «θρησκευτικό» χαρακτήρα του γάμου. Τι να σχολιάσω; Όταν βρεθεί ας περάσει και από εδώ μια βόλτα να τα πούμε.

Και να που υποστηρίζουμε κι εμείς το γάμο των ομόφυλων. Ποιο γάμο όμως; Αυτόν που ανέφερα πριν; No ‘course! Εστιάζουμε στα δικαιώματα που απολαμβάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια σε σχέση με τα ανύπαντρα. Λίγο πολύ ξέρουμε για τι μιλάω. «Φοροελαφρύνσεις», περιουσιακά στοιχεία, υιοθεσία και άλλες τέτοιες «ακτιβιστικές» λέξεις. Εφόσον, λοιπόν, ο γάμος (θρησκευτικός ή πολιτικός) είναι η μόνη σύμβαση μέχρι τώρα που σου εξασφαλίζει αυτά τα δικαιώματα, είμαστε υπέρ του γάμου ατόμων του ίδιου φύλου, όσο κι αν θέλω να φωνάξω στα μελλοντικά ζευγάρια: «Τι κάνετε; Το σκεφτήκατε καλά; Κρίμα είναι!!» :-Ρ

Η πολιτεία τι κάνει; Καλά είναι. Δομεί ομόλογα… Δεν είναι θέμα της πολιτείας η διεκδίκηση δικαιωμάτων. Αυτή λειτουργεί με ένα τρόπο «Άσ’ τους και αν τα ζητήσουν κάτι θα βρούμε να πούμε μωρέ». Ε λοιπόν μέχρι τώρα δεν έχει βρει κάτι καλό να πει παρά μόνο ομοφοβικές απόψεις σε όλο τους το μεγαλείο και λογική μηδέν! Έχουν βάλει το CD (εξελιγμένοι τεχνολογικά, αμέ!) της «μη έτοιμης ακόμα» κοινωνίας και το αφήνουν να παίζει όσο πάει. Γιατί να μην ετοιμάσουμε εμείς την κοινωνία; Ένας από τους λόγους που βγάλαμε την αφίσα ήταν και αυτός: Να ξυπνήσουμε/ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο γι’ αυτό το θέμα. Μέχρι να το καταφέρουμε αυτό συνεχίζουμε να «οραματιζόμαστε μια κοινωνία που να μην έχει ανάγκη το γάμο ή άλλες συμβάσεις που γεννούν αποκλεισμούς».