Κι όμως, τα κατάφερα! Κι ας έλεγαν όλοι ότι δεν είναι εύκολο, κι ας προσπαθούσαν κάποιοι να με πείσουν πως δεν αξίζει τον κόπο, κι ας με κοιτούσαν σαν εξωγήινο ορισμένοι συμφοιτητές μου… Παρότι Αθηναίος φοιτητής, επιτέλους άλλαξα σπίτι και δε μένω πια με τους γονείς μου! Ζω πια πολλά χιλιόμετρα από το «πατρικό» μου, δε βρίσκω έτοιμο φαγητό όταν επιστρέφω σπίτι, τα άπλυτα μου γίνονται σωροί μέχρι να αναγκαστώ να τα πλύνω και τα καθαρά είναι πάντα ασιδέρωτα, κάθε Σάββατο αναγκαζόμαστε με τη συγκάτοικο να κάνουμε εξωφρενικά πράγματα όπως να τινάζουμε τα μαξιλάρια του καναπέ και να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε καθαριστικό τουαλέτας και χρωμοπαγίδες για το πλυντήριο ρούχων (don’t ask!)…αλλά παρόλα αυτά περνάμε ΓΑΜΑΤΑ και δε θα το άλλαζα με τίποτα!!
Διαβάζω το παλιό μου ημερολόγιο και βλέπω να επαναλαμβάνεται συνέχεια το μοτίβο «θέλω-επιτέλους-να-φύγω-από-το-σπίτι». Όπως φαίνεται, στα 17 μου ήθελα να γλιτώσω όπως κάθε καταπιεσμένος γκέι έφηβος: οι γονείς μου με έπνιγαν με τις ερωτήσεις τους και γενικά δεν ήθελα να επεμβαίνουν στην προσωπική μου ζωή. Ένιωθα πως έπρεπε να ξεφύγω με κάθε τίμημα. Διαβάζω τις σκέψεις μου: «ακόμα κι αν δε τα καταφέρω καλά, ακόμα κι αν δε βρω ένα σπίτι τρώγλη, ακόμα κι αν δεν έχω λεφτά να πάω για καφέ, εγώ θα πιάσω δικό μου σπίτι με το που θα γίνω 18». Τόσο αποφασισμένος! Τελικά μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου με πολύ καλύτερες συνθήκες τώρα, δυο χρόνια μετά. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι δεν ήταν ανάγκη να επωμισθώ όλα τα βάρη του κόσμου μόνος μου και να βασανιστώ, κι ας το ήθελα τόσο. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι αυτό το πάθος που ένιωθα τόσο δυνατό και τόσο δικό μου ήταν απλά υποκινούμενο από την ενοχή. Ενοχή γιατί η σεξουαλικότητα που είχα δε μπορούσε να συμβαδίσει με το τι θεωρούταν κανονικό.
Φανταστείτε την εικόνα: το εξάχρονο παιδί φοράει την κουβέρτα και προσποιείται τον αστροναύτη στο σαλόνι. Με το που είναι έτοιμος να αγγίξει το πόδι του στη σελήνη..κρακ! πάει το ακριβό βάζο της μαμάς. Το παιχνίδι διαλύεται στιγμιαία καθώς οι τύψεις πνίγουν το παιδί. Να το κρύψει, να το διορθώσει, να κάνει κάτι.. Αλλά τίποτα δε γίνεται. Η μαμά θα βάλει τις φωνές.
Η ενοχή είναι ένα πολύ οδυνηρό συναίσθημα που μας κατατρέχει (άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο - βλ.εμένα, το υπόδειγμα ψυχαναγκαστικού ατόμου) όταν κάνουμε κάτι που δεν πρέπει, δεν είναι σωστό.
Τα πολύ μικρά παιδιά δε νιώθουν ενοχή γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τι είναι και τι δεν είναι σωστό. Εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά όμως έχουμε μάθει με πολλούς τρόπους τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Μας το έμαθαν πολύ πρόθυμα οι γονείς, το σχολείο, οι φίλοι, η TV, το κατηχητικό (μπρρρρ, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη) σε μια ηλικία που αν και ρωτούσαμε συνέχεια «γιατί», συνήθως απλά παίρναμε την απάντηση «γιατί έτσι» και τελικά πολλοί από μας μάθαμε να μας αρκεί αυτή η απάντηση.
Φυσικά, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, είναι έννοιες που μόνο στην πραγματικότητα των χολυγουντιανών ταινιών δράσης είναι ευδιάκριτες. Ποιος δε θέλει να είναι καλός στα αλήθεια; Κανείς. Τότε από πού προέκυψαν όλοι αυτοί οι «κακοί» που παρελαύνουν καθημερινά στο δελτίο των 8; Εμείς οι ίδιοι δε γινόμαστε πολλές φορές οι κακοί της υπόθεσης; Άρα αναρωτιέται κανείς: οι κακοί σύμφωνα με ποιον;
Εν πάση περιπτώσει, γιατί τέτοια πώρωση με την ενοχή; Και τι πειράζει αν πιστεύω κατά βάθος ότι δεν είμαι τόσο καλός όσο κι οι άλλοι; Στο κάτω-κάτω αν ξέρω να κάνω τους κατάλληλους ελιγμούς δε θα χρειαστεί να φανεί, ούτε καν να έρθω εγώ ο ίδιος αντιμέτωπος με αυτό. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να κρύβεσαι όσο μεγαλώνεις. Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν απωθείς τις τύψεις, αυτές δε σταματούν να υπάρχουν εκεί στο βάθος και να σε επηρεάζουν.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο παιδί της ιστορίας μας είναι το γεγονός ότι περίμενε την τιμωρία χωρίς καμία αντίδραση, γιατί πίστευε ότι την άξιζε. Η απωθημένη ενοχή έχει συγκεκριμένα και άμεσα αποτελέσματα στη ζωή μας. Όταν νιώθει κανείς ένοχος γι’ αυτό που είναι, τότε ο ίδιος του ο εαυτός βρίσκει τρόπους να τον τιμωρήσει για να εκτονωθούν οι τύψεις. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας όσο μπορούμε. Κι αυτός είναι ο λόγος που πριν 3 χρόνια δεν μου φαινόταν τραγικό το να ζήσω σε άθλιες συνθήκες αρκεί να έφευγα απ’ το σπίτι μου. Ο ίδιος λόγος που πολλές φορές κάνει εμάς, τους «ενόχους», να μην πιστεύουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Κι αυτό δεν είναι απλά μια θεωρητικούρα, γιατί φαίνεται στα ρούχα που διαλέγουμε να φορέσουμε για να γίνουμε κάποιοι (λες και δεν είμαστε ήδη κάποιοι), στους φίλους που διαλέγουμε γιατί θεωρούμε ότι δε μας αξίζουν καλύτεροι, στο πως υπομένουμε το να μας αδικούν γιατί πιστεύουμε ότι κατά βάθος το αξίζουμε, στο πόσο εκδηλωτικοί είμαστε ή δεν είμαστε με τους άλλους, στον τρόπο που επιλέγουμε να κάνουμε σεξ πολλές φορές χωρίς να είμαστε εκεί γιατί είναι κάτι που «δεν πρέπει».
Το καινούργιο σπίτι είναι τέλειο. Το χαλί μας είναι πορτοκαλί, ο καναπές κόκκινος και αναπαυτικός κι εγώ νιώθω επιτέλους ότι μου αξίζει να είμαι ευτυχισμένος.
