Sovaros_gia_sxesh VS real_pagrati

Τελευταία έχω αρχίσει να κάνω πολύύύ chat. Μέσα σε ένα μήνα έχω γνωρίσει από κοντά κάμποσα άτομα, όλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, όλα πολύ ενδιαφέροντα, αλλά στην τελική τίποτα που να προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα από τη γνωριμία. «Δεν είναι αυτό που ψάχνω», λέω στον εαυτό μου, συνήθως. Αναρωτιέμαι όμως, μερικές φορές: «ξέρω τι στο καλό ψάχνω;».

Δεν έχω κάνει ποτέ ως τώρα one-night-stand, ούτε είχα ποτέ κάτι σαν fuck-buddy γιατί ποτέ δεν ένιωσα άνετα με την ιδέα. Πιστεύω ότι δεν είμαι άτομο που τό’χει στο να μην εμπλέκεται συναισθηματικά, οπότε λέω άστο καλύτερα. Οπότε θεωρητικά είμαι από αυτούς που ψάχνουν «κάτι πιο σταθερό». Και δε το βρίσκουν ποτέ. Τόσο συχνά ακούω αυτό το κλισέ («αμαν πια όλοι σεξ ψάχνουν, δε γίνεται να βρεις κάτι σοβαρό») που μερικές φορές δε συγκρατιέμαι κι απαντάω με το επίσης στερεότυπο «Πως γίνεται όλοι να ψάχνουμε για σχέση και να μη βρίσκουμε; Ας ζευγαρώσουμε μεταξύ μας επιτέλους να τελειώνει η γκρίνια!».

Είχα διαβάσει πριν χρόνια σε ένα βιβλίο ότι ανάγκες και επιθυμίες είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που καλό θα ήταν να τα διαχωρίσουμε μέσα μας. Τις ανάγκες, εγγενείς ή επίκτητες, είναι απαραίτητο να τις ικανοποιήσουμε για να επιβιώσουμε και να είμαστε καλά. Οι επιθυμίες τώρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, οι επιθυμίες είναι το άγνωστο, δεν υπακούουν ούτε σε ανάγκες ούτε σε δυνατότητες (αυτό που έχεις τη δυνατότητα να πετύχεις δεν είναι απαραίτητα αυτό που θέλεις), οι επιθυμίες είναι το άγνωστο που βρίσκεται μέσα στον καθένα.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχω εντοπίσει –με δείγμα τον εαυτό μου και τους φίλους μου φυσικά- τις εξής ανάγκες:

• Ανάγκη για συντροφικότητα: είναι η ανάγκη του να έχεις έναν ή περισσότερους πολύ κοντινούς σου ανθρώπους, να κάνετε πράγματα μαζί, να μπορεί να βασιστεί ο ένας στον άλλο, να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν και κάνουν τις «ασήμαντες» στιγμές της ζωής να έχουν αξία.
• Ανάγκη για σεξ: Βιολογική –ας πούμε- ανάγκη, παρουσιάζει για πολλούς έξαρση την άνοιξη (ε, ο πεταλούδος ερωτεύεται την πεταλούδα κλπ), αναφέρεται και ως «καύλες» και μπορεί συνήθως να ικανοποιηθεί και χωρίς τη βοήθεια άλλου ατόμου (αν καταλαβαίνετε τι εννοώ..)
• Ανάγκη για ερωτική επαφή: θα την έλεγα και ανάγκη για σωματική οικειότητα αλλά ακούγεται κάπως, είναι το να βρεθείς γυμνός με κάποιον, να τον αγκαλιάσεις, να σε αγγίξει, να φιληθείτε και να ιδρώσετε μαζί, να χαρίσει ο ένας στον άλλο μέσω του σώματος του ευχαρίστηση και ίσως κατ’ επέκταση αποδοχή.

Μια ανάγκη αν δε την ικανοποιήσεις σε βασανίζει και σου κάνει τη ζωή δύσκολη, αλλά το να χτίσεις μια αυθεντική ανθρώπινη σχέση και να συνδεθείς με κάποιον είναι κάτι που συμβαίνει πέρα και πάνω από ανάγκες.

Κατά τη γνώμη μου, όλοι εμείς που «ψάχνουμε σχέση» αλλά ποτέ δε μας κάθεται φέρουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι καταλήγουμε συνήθως στο πάτωμα να μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Γιατί όσο και να θέλουμε να κατηγορήσουμε τον άλλο που δε φέρθηκε σωστά, που ήταν ανώριμος, και τα λοιπά, στην τελική ο άλλος τις πιο πολλές φορές ήταν και είναι ο ίδιος πριν και μετά. Η όλη φάση του πληγώματος προκύπτει συνήθως επειδή εμείς είχαμε από πριν πλάσει στο μυαλό μας όλους τους όρους και τις συνθήκες τις ιδανικής σχέσης, προϋποθέσεις τις οποίες ο άλλος δεν τήρησε. Στην ουσία έχουμε ζωγραφίσει από μόνοι μας τον πίνακα της ζωής μας και απλά έχουμε αφήσει μια τρύπα στον καμβά για να βάζουν το κεφάλι τους οι διάφοροι υποψήφιοι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι άλλο από το σύνδρομο του καλού μας πρίγκιπα, ο οποίος φυσικά δε θα υπάρξει ποτέ έξω από τη φαντασία μας.

Μερικοί λένε ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ζωή είναι χαοτική και εντελώς «ό,τι να’ναι» και τελικά μια πραγματικά αληθινή ανθρώπινη σχέση δομείται από το μηδέν χωρίς προσδοκίες και υποσχέσεις, όπως ακριβώς δίνεις σε έναν άνθρωπο τις μπογιές σου και τον αφήνεις να ζωγραφίσει ότι θέλει σε ένα κομμάτι του καμβά σου. Έτσι γλιτώνεις και την πίκρα του να μην είναι ο άλλος αυτό που έχεις φανταστεί και όλη την αυτολύπηση που ακολουθεί.

Εν τέλει, όλοι στα chatrooms ανάγκες ψάχνουν να ικανοποιήσουν και κανείς μας δεν είναι εκεί «απλά για γνωριμία». Από αυτή την άποψη, ίσως είναι πιο ειλικρινής ο «psaxno top eos 30 xronon gia real twra» από τον «sxesi_thess» που θα έπρεπε ίσως να λέει «έχω ανάγκη από συντροφιά». Εντάξει, ίσως γίνομαι υπερβολικός χωρίς λόγο –στο κάτω-κάτω, μπορεί δυο άνθρωποι να γνωριστούν από ανάγκη αλλά να μείνουν μαζί γιατί το θέλουν. Anyway, you get the point, νομίζω.

Όλο λέω «ουφ, κουράστηκα πια, δεν ξαναμπαίνω σε chat, είναι όλοι psycho που δεν ξέρουν τι θέλουν» κι όλο ξαναγυρίζω γιατί «δε μπορεί ρε γαμώτο, κάποιος θα υπάρχει σαν εμένα».

Πάντως αποφάσισα να προσπαθώ να μην περιμένω τίποτα, να μην ψάχνω ούτε σχέση, ούτε γνωριμία, ούτε τίποτα, κι από δω και πέρα θα απαντάω στην κλασική ερώτηση «τι ψάχνεις;» με ένα ίσως ασαφές αλλά τουλάχιστον ειλικρινές «ό,τι βγει»…

Και στα δικά μας οι λεύτερες

Πού να ήξερα ότι χάνοντας το πρωινό λεωφορείο και χαζεύοντας Παπαδάκη θα μάθαινα ότι έγιναν οι γάμοι της Τήλου οι οποίοι πρέπει να είχαν λόξιγκα 2 βδομάδες τώρα αφού ακόμα και οι περιπτεράδες ασχολήθηκαν με αυτούς (ω ναι το άκουσα :-P)? Δηλαδή ευτυχώς που οι "Muggle" (οι str8 ντε!) δεν ήξεραν και τα παιδιά που παντρεύονταν γιατί θα έτρεχαν και δε θα έφταναν από το..."μάτι"!

Κλασικές αντιδράσεις από αυτόκλητους σωτήρες των ηθών της παρθένας ελληνικής κοινωνίας οι οποίοι ήταν ως επί τω πλείστω παπάδες (θα βγαίνουν στα κανάλια ακόμα και off season αυτοί οι άνθρωποι τελικά...) και ο νομάρχης-μαϊντανός-τραγουδιστής-βάλε ό,τι άλλο θες. Άκουσα και Βλάμη όμως. Ψύχραιμη και σοβαρή κι ας είχε την άλλη να της λέει π..., χαζά πράγματα τέλος πάντων. Οι δημοσιογράφοι κλασικά ρωτούσαν στερεοτυπικές αηδίες. Ο Αυτιάς έλεγε τη Βλάμη "Βαγγελίτσα". Τι σου είναι αυτή η ομοφοβία όμως βρε παιδί μου! Γιατί μη μου πεις ότι τυχαία την είπε με υποκοριστικό που παραπέμπει στο "Βαγγέλης"... Το μεγαλύτερο πανηγύρι έγινε στην εκπομπή της Τατιάνας-οδήγησα άνθρωπο στην αυτοκτονία-Στεφανίδου. Φωνές, κατάρες και όλα αυτά τα χαριτωμένα. Ένιωσα εθνική υπερηφάνεια και πολύ τυχερος που δεν έχει γίνει η χώρα μου σαν την "κατάπτιστη Ολλανδία"!! Έλεος αυτοί οι ομοφυλόφιλοι πια! :-P

Τώρα να πω ότι δε χαίρομαι επειδή αν πω το αντίθετο θα πουν πάλι για "γαμοπαράνοια"? Το θέμα είναι ότι, άκυρος ξεάκυρος, ο πρώτος γάμος ομοφύλων είναι γεγονός και ανοίγουν πολλές πόρτες για τα υπόλοιπα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που δεν απολαμβάνουμε εγώ και οι "ομοίοι" μου. Δε με ενδιαφέρει αν είναι τόσο πίσω η κοινωνία ή αν δε με δέχεται επειδή κρατάω το χέρι του γκόμενού μου. Δε θα παρακαλέσω την κυρα Μαρία που η μόρφωσή της πηγάζει από Star και Άνθιμο, άντε και ενα μεταπτυχιακό στη Στεφανίδου, να μη σοκάρεται όταν με βλέπει να φιλιέμαι με " κάτι που έμοιαζε με γυναίκα από μακριά αλλά τελικά είχε τρίχες. Ήταν αγόρι καλέ!! ".

Και επειδή πλησιάζει και το Σάββατο με το 4ο Pride, ελπίζω φέτος να μην ακουστούν οι περσυνές γκρίνιες για "προκλιτικό outing" και "αριστερίστικες υστερίες". Δεν παρακαλάμε κανένα να μας δεχτεί. Είμαστε όλες και όλοι ίσοι και ίσες ανεξάρτητα με ποιο φύλο ερωτευόμαστε. "Δικαίωμα μας! "

Τι κρύβει η καθημερινότητα…

Απόγευμα σ’ ένα μίνι-μάρκετ:
Η κυρία που έχει το κατάστημα βλέπει ένα κοριτσάκι με playmobil και λέει: «Αυτό δεν είναι αγορίστικο παιχνίδι;»
Η μητέρα απαντά: «Όχι, έχουν βγει και για κορίτσια»
Η κυρία καθησυχάζεται και η κουβέντα συνεχίζει αλλιώς. Στο μεταξύ το κοριτσάκι συνεχίζει να παίζει αμέριμνο…
Και σκέφτομαι εγώ: Είναι τόσο φοβερό ένα παιδάκι να παίζει με ένα παιχνίδι;;; Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς ποιες είναι οι ρίζες του ρατσισμού και του σεξισμού. Τι σε πείραζε καλή μου γυναίκα το playmobil; Έχεις εσύ ένα ρόλο στο μυαλό σου και πρέπει ντε και καλά να τον μάθει και το παιδάκι; Έτοιμος ήμουν να μιλήσω και να πω για το δικαίωμα στην επιλογή και για τους προκαθορισμένους ρόλους…! Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η αναπαραγωγή στερεοτύπων και ρόλων. Και κάτι τέτοιο γίνεται πολύ έντονα στην καθημερινότητα, όπου τα νεαρότερα κυρίως άτομα ωθούνται να ακολουθούν συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς, νόρμες δηλαδή που καταδιώκουν είτε άντρες είτε γυναίκες. Αν το δούμε και ευρύτερα και σε επίπεδο δικαιωμάτων, τέτοιες μικρές στιγμές δείχνουν την καταπάτηση της ελευθερίας της έκφρασης- και ίσως είναι και μια έκφανση φασισμού.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο που θεωρεί το φύλο κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχει ενοχές σχετικά με την ερωτική έκφραση. Σ’ αυτό τον κόσμο γίνονται κατάφωρες αδικίες εις βάρος ατόμων που μπορεί να γίνουν ειδήσεις- όπως για παράδειγμα το ζήτημα με τον Ιρανό πρόσφυγα. Όμως πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του κανείς και πολλά περιστατικά που συμβαίνουν κάθε μέρα και δεν τα μαθαίνει κανείς, επηρεάζουν όμως άτομα, σχέσεις και συμπεριφορές. Θα μου πει κανείς τώρα: κι επειδή έκαναν ένα σχόλιο για ένα παιδάκι που παίζει, εσύ το κάνεις θέμα; Το κάνω θέμα γιατί αν παρατηρήσουμε συζητήσεις καθημερινές, θα βρούμε μέσα σ’ αυτές ένα σωρό στερεότυπα, τα οποία από μικρή ηλικία συσσωρεύονται και δημιουργούν προκαταλήψεις, κόμπλεξ… και ειδικότερα στα διαφορετικά παιδάκια έναν εσωτερικευμένο ρατσισμό (ιδιαίτερα ύπουλος ο τελευταίος…)
Νομίζω πως πρέπει να σκεφτούμε και λίγο τα θέματα μικρότερης κλίμακας (ίσως όμως όχι μικρότερης σημασίας…) και να κάνουμε μικρές καθημερινές επαναστάσεις. Δεν ωφελεί πάντα από μόνος του ο συνδικαλισμός και αυτό που λέμε κίνημα, όταν δεν γίνονται και αλλαγές σε αυτά που βιώνουμε όλοι…

οι γάμοι, το σύμφωνο, η tv και η δεξιά του κυρίου

Με το που έπεσε η είδηση για θεσμοθέτηση συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης μόνο για ετερόφυλους , η lgbt κοινότητα και βασικά η ΟΛΚΕ κινητοποιήθηκε άμεσα . Δελτία τύπου,συνάντηση με τον υπουργό δικαιοσύνης και το καλύτερο: ανακοίνωση για επικείμενη διεξαγωγή γάμων ομοφύλων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη . Η τιβί τρελάθηκε και άρχισε να ψάχνει για το αρκετά ευπώλητο προιόν "αδερφές", παντού . Άκουσα απο φίλο ότι η εκπομπή της Τατιάνας του στειλε μήνυμα μέσα απο το myspace του για να εμφανιστεί στην εκπομπή , μόνο και μόνο γιατι έγραφε ότι είναι gay... αδερφή να ναι κι ό,τι να ναι δηλαδή... Και καλά ο άνθρωπος είχε και μια στοιχειώδη συγκρότηση να αρνηθεί να παίξει στο τσίρκο, κάτι μου λέει όμως πως κάποιος πάλι θα βρεθεί να δίνει συμβουλές στην Τατιάνα πως να αναθρέψει τα παιδιά της ώστε να βγούν "κανονικά" και να κάνει συζήτηση για την σεξουαλικότητα του με ρασοφόρους . Η Μπρούζα επίσης ψάχνει για πούστηδες και λεσβίες ωστε να δείξει τη μεγάλη ανθρωπιά και ευαισθησία της σ'αυτά τα σπάνια είδη ανθρώπων που τυγχάνει να ζουν (μάλλον λόγω κάποιου ψυχικού τραύματος) δίπλα στους λοιπούς "κανονικούς". Αναστάτωση και πανικός . Έτσι και γουστάρουμε .
Ο Χατζηγάκης πάλι έσπευσε να διαβεβαιώσει την εκκλησία ότι δεν προτίθεται η πολιτεία να αναγνωρίσει κανένα ανώμαλο γάμο και δεν ξεχνάει τον αποβιώσαντα φασίστα αρχιεπίσκοπο που τόσο στήριξε την εκλογή του τώρα κυβερνώντος κόμματος . Ακόμα διαβεβαίωσε πως και το σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλους θα γίνει σε συνεργασία με τους παπάδες γιατι ως γνωστόν διακρίνονται για τη νομοθετική τους εμπειρία και το πνεύμα ισότητας και δικαιοσύνης που διαπνέει την εκκλησία...
Μέσα σ'όλα αυτά τα τραγελαφικά κρατώ ως θετικά ότι η κοινότητα θα προβληθεί, ακόμα κι αν δεν νικήσει θα έχει πετύχει μια σχετική αναστάτωση και θα έχει θέσει το ζήτημα . Ίσως ξεφύγει κι απ'τη στασιμότητα, μακάρι . Απο την άλλη το σύμφωνο συμβίωσης μόνο για ετερόφυλους εννοείται πως αποτελεί εξώφθαλμή διάκριση, η οποία είναι μάλιστα αντισυνταγματική . Παρ'όλα αυτά το αξιολογώ ως θετικό βήμα αφου αποτελεί μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο που με ενδεχόμενη μελλοντική αλλαγή κομματικών ισορροπιών μπορεί να επεκταθεί και στα ομόφυλα ζευγάρια . Στις επάλξεις λοιπον αδερφές μου!

- Θέλω άμεση επαφή
- Κι εγώ
- Μου δίνεις το msn σου;



Gay κόσμος και Internet. Μια ιδιαίτερη σχέση. Σκεφτείτε για λίγο τον εαυτό σας: σίγουρα έχετε βρεθεί μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή πληκτρολογώντας την ύπαρξή σας (τουλάχιστον τις gay εκφάνσεις της). Μπορούμε να θυμηθούμε τη σχολική ηλικία και την εφηβεία μας που είχαμε την ανησυχία μήπως οι γονείς μας, δουν καμιά «ακατάλληλη» εικόνα στον υπολογιστή…
Σε μια κοινωνία που δεν έχεις πάντα άνεση να εκφραστείς απόλυτα ελεύθερα, η επικοινωνία μέσω του διαδικτύου και η ασφάλεια της απόστασης που αυτό προσφέρει, είναι κάπως… ανακουφιστικές. το internet για τους ομοφυλόφιλους είναι ένας τρόπος για να ανοιχτούν, όταν ένα μεγάλου εύρους coming out φαίνεται δύσκολο και μακρινό. Έτσι, οι διαδικτυακές γνωριμίες δίνουν και παίρνουν (βλέπε profile στο gaydar, γνωριμία σε chat και πάει λέγοντας). Μπορεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο απ’ τη ζωή του σ’ αυτή τη διαδικασία.
Από ένα σημείο και μετά, που έχεις βγει λίγο περισσότερο κι έχεις γνωρίσει περισσότερους ανθρώπους, μπορείς να έχεις και κανονικές (βλέπε μη ηλεκτρονικές) γνωριμίες. Η πρώτη εντύπωση εκεί δεν είναι τα emoticon ή μια φωτογραφία του χρήστη gayguy, αλλά ένας πραγματικός άνθρωπος, η αύρα του, ο τρόπος που μιλά, η εμφάνισή του.
Άλλη είναι η αίσθηση να επικοινωνείς στο internet, κι άλλη όταν βρίσκεται ένας άνθρωπος απέναντί σου. Η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας, έχουμε την τάση να κωδικοποιούμε την επικοινωνία μας- θέλουμε για παράδειγμα το τηλέφωνο και το e-mail του άλλου για να αισθανθούμε ότι έχουμε κάτι απ’ αυτόν… Την όλη φάση με το internet δεν την κατηγορώ, τη θεωρώ μια ουσιαστική αφορμή για τους gay.
Μόνο με το msn όμως, δεν είσαι τόσο… συνδεδεμένος!

Που βρίσκεται αυτή η περίφημη κοινότητα αν όχι στο ίντερνετ ; Αν το Γκάζι σου παρέχει μια εμπορευματοποιημένη διασκέδαση και οι οργανώσεις μια γερασμένη πολιτικοποίηση, το ίντερνετ σου προσφέρει απλά τα πάντα . Gay sites, porn, blogs, chats , gaydar ,romeo . Μπορείς να κανονίσεις σέξ μέσα σε 10’, να γνωρίσεις οποιονδήποτε , να ακούσεις ο,τιδήποτε . Το ίντερνετ σου προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις μέσα από αυτό . Και φυσικά δεν είναι κάτι που κατακρίνω, εφόσον από το Λύκειο έχω χωθεί τόσο μέσα στο cyber gay σύμπαν ώστε ένα μεγαλο ποσοστό των γκόμενων και φίλων να προέρχονται από chat, αγγελίες ή gaydar . Οι περισσότερες θεωρητικές γνώσεις δεν προήλθαν από βιβλία αλλά από κείμενα ομάδων ή περιοδικών(10%,qvzine) από αναλύσεις που κάποιου μπλόγγερ του καύλωνε να κάνει ή απλές σκέψεις και εμπειρίες με τις οποίες ταυτιζόσουν και αναγνώριζες τον εαυτό σου μέσα από αυτές . Ένα μεγάλο μέρος της σημερινής μου ταυτότητας έχει χτιστεί πάνω στο ίντερνετ . Ως νεαρό πουστράκι που μισούσε το μέρος που ζούσε και διψούσε για οποιαδήποτε μορφή διαφυγής, το ίντερνετ ήταν η καλύτερη μορφή να διαφύγω από τα στενά όρια της αποστειρωμένης επαρχιακής μικροαστικής κουλτούρας και να έρθω σε επαφή με όλα αυτά που στα μάτια μου τότε έμοιαζαν υπερφυσικά . Λέγεται συχνά πως το ίντερνετ ήρθε απλά για να υποκαταστήσει μια ήδη υπάρχουσα gay underground κουλτούρα: τα πάρκα, τις δημόσιες τουαλέτες , τα κωλόμπαρα . Και μάλλον είναι αλήθεια(όχι βέβαια ότι η πραναφερθείσα κουλτούρα έχει εκλείψει) γιατί είναι μάλλον απίθανο να μπείς σε chat και να μη δεις τουλάχιστον τρεις παντρεμένους που να θέλουν να ξεκαβλώσουν με αγοράκια ή άπειρες προτάσεις για ανώνυμο σεξ εδώ-και-τώρα .

Όπως είπα πριν το ίντερνετ σου προσφέρει τα πάντα . Το ενδιαφέρον όμως είναι το γιατί και εξίσου ενδιαφέρον το τι κοινό μοιράζεται η διαδικτυακή γκέι κοινότητα με την παλιά γκέι υποκουλτούρα . Η λέξη κλειδί είναι : ανωνυμία . Στο ίντερνετ όλοι γενικά εκφράζονται ελεύθερα , όλη η οργανωμένη και σοβαροφανής κοινωνία εκφράζει όλες τις ανομολόγητες επιθυμίες της, τα πάθη και φετίχ της χωρις να αναλαμβάνει καμία ευθύνη γι'αυτό . Ο,τι δεν μπορώ να κάνω άμεσα και στην πραγματικότητα μπορώ να το κάνω στο ίντερνετ ή μέσω αυτού τεσπά . Καλό παράδειγμα είναι αυτό το κείμενο . Γράφω όσο ελεύθερα κι απελευθερωμένα γουστάρω μέσα απο ένα σκέτο "Αντώνης" αλλά δύσκολα θα εξέφραζα το ίδιο ανοιχτα τις απόψεις μου με τέτοιο τρόπο σε αγνώστους σε μια συναναστροφή σε πραγματικό επίπεδο . Λίγοι, ελάχιστοι έχουν τολμήσει να πάρουν το ρίσκο και να βγούν δημοσίως λέγοντας και κάνοντας αυτό που θέλουν . Αντίστοιχα προσεγγίζω όποιον και όπως γουστάρω μέσα απο chat άντε και με κάμερα-αλλά no face- , δεν κάνω όμως το ίδιο στο δρόμο, στο λεωφορείο ή σε μπάρ . Γιατι φοβάμαι .
Κι όλα αυτά δεν τα λέω για να δείξω τι κοτούλες που είμαστε όλοι και κρυβόμαστε πίσω απο cyber ταυτότητες . Απλά το λέω για να μην νομίζουμε πως το ίντερνετ είναι καμια τρομερή πρόοδος για τη σεξουαλική ελευθερία και έκφραση . Είναι απλά μια άλλη μορφή για κάτι που ήδη προυπήρχε στην κοινωνία . Ανώνυμη συναλλαγή, χωρις ευθύνες και ηθικά βάρη .

Απο την άλλη, το ίντερνετ γίνεται όλο και πιο μαζικό και προσφέρει πολλές δυνατότητες σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων . Και αυτό είναι και καλό γιατι και προσωπικά και μόνο να το πάρω αν δεν το είχα μάλλον θα είχα δυσκολευτεί περισσότερο με την ταυτότητα μου και θα μου ήταν κάπως πιο δύσκολα στην εφηβεία-όχι ότι ήταν και εύκολα αλλά λέμε τώρα... Και μάλλον ναι το ίντερνετ μου άνοιξε τους ορίζοντες και μάλλον με διευκόλυνε . Και φυσικά κάθε άλλο παρα ιδανικό ή άγιο είναι(όπως τίποτα σ'αυτό τον κόσμο άλλωστε) αλλά μπορεί να βοηθήσει. Ειδικά εμάς... τα κάπως διαφορετικά παιδάκια και τα κάθε διαφορετικά παιδάκια .

(Όταν βγάινει το) Φως στο Γκάζι...

Καμία σχέση. Το πρωί είναι σαν άλλη περιοχή το Γκάζι. Ούτε κόσμος με σακάκια, σκισμένα jeans, γραβάτες, ούτε μουσικές από τα café και τα clubάκια και φυσικά ούτε ωραίες φάτσες!Σου θυμίζει πιο πολύ σε ποιο μέρος της Αθήνας είσαι και τι ήταν αυτό το μέρος πριν το «καταλάβουν» τα μαγαζιά. Βιομηχανική ζώνη ήταν πάντα το Γκάζι, συνεργεία αυτοκινήτων ή παρακμιακά καφενεία υπήρχαν μόνο (αν και έχουν μείνει ακόμα 2-3 αλλά πού θα πάει θα μεταμορφωθούν σε Starbucks ή Everest με τον καιρό…). Έλα όμως που το πρωί γίνεται κάτι και ξυπνάει αυτό το «άλλο» Γκάζι!
Θόρυβοι από ηλεκτροκολλήσεις, έμπορους χαλιών-λουλουδιών-τραπεζιών και ό, τι άλλο χωράει στο Ντάτσουν. Και φυσικά οι αγαπημένες μου μορφές: κάτι άνθρωποι με τρίκυκλα που κάνουν κύκλους σε Ιερά Οδό-Πειραιώς-Ορφέως-Κωνσταντινουπόλεως, σταματάνε σε κάθε σκουπιδοτενεκέ και μαζεύουν ό, τι βρουν ακέραιο και πρόσφορο για πώληση. Πού τα πουλάνε? Μπορεί να τα είχες δει πιο παλιά, πριν τη στάση του Metro, αν πήγαινες με τα πόδια Θησείο απ’ τον πεζόδρομο του Νεκροταφείου… Ρώτησα και έμαθα: γυρολόγους τους λένε και μη ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω :-Ρ Ξέρω όμως ότι κάποιες τοπικές οργανώσεις έχουν πρόβλημα μαζί τους.
Και μιας και είπα οργανώσεις, υπάρχουν αρκετές (3 σίγουρα) που αποτελούνται από κατοίκους του Γκαζιού-Βοτανικού-Ρουφ-Κεραμεικού που έχουν σοβαρά αιτήματα και αρκετά έντονη δράση… Ναι έχει προβλήματα η περιοχή τα πρωινά. Στενοί δρόμοι, μόλυνση και βέβαια οι γραμμές του ΟΣΕ.

Το Γκάζι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κέντρου και πιο συγκεκριμένα της Ομόνοιας και του Κολωνού (Ακαδημία Πλάτωνα κτλ). Όχι δε μοιάζει με τους γείτονές του, Θησείο και Μοναστηράκι. Και αυτό είναι καλό (για μένα) γιατί δείχνει ότι ακόμα δεν το έχει καταπιεί το lifestyle που έφαγε την περιοχή του Ψυρρή. Τουλάχιστον όχι όσο υπάρχει ακόμα ήλιος γιατί όταν νυχτώνει αλλάζει το σκηνικό ό, τι και να σημαίνει αυτό ;-)

Προσωπικά λατρεύω το Γκάζι και όλη την περιοχή άσχετα σε τη θέση είναι ο ήλιος εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι έχει κάτι μαγικό και μου ασκεί μια ανεξήγητη έλξη ειδικά τα καλοκαίρια που χαζεύουμε τον Παρθενώνα απο την ταράτσα-να το πω ή θα κάνω διαφήμιση? Δε με νοιάζει :-Ρ- του Aroyo ή όταν βγαίνοντας από το Metro το μάτι μου πέφτει πάνω στην Ακρόπολη. Πρωί ή βράδυ το Γκάζι μου θυμίζει Αθήνα όπως την είχα στο μυαλό μου πριν ερθω να μείνω και ελπίζω να μην αλλοιωθεί και αυτό...

Ga(y)zi

Χριστούγεννα 2005. Τετάρτη. Κατεβαίνει απ’ τον ηλεκτρικό στο Θησείο και κατευθύνεται προς Ασωμάτων. Παίρνει ταξί για Ιεράς Οδού και Κων/πόλεως ακολουθώντας τις οδηγίες του Σταύρου απ’ το chat. Πρώτη φορά είχαν μιλήσει σήμερα, τον κάλεσε σε μια καφετέρια στο Γκάζι που είχε ένα πάρτι αφιέρωμα στη Madonna(πολύ στερεότυπο δεν ακούγεται;). Φτάνοντας στη γνωστή διασταύρωση, κοιτάζει τις ράγες των τρένων. Δε μοιάζει καθόλου σαν τα μέρη που είναι συνήθως μαζεμένες οι καφετέριες στις περιοχές που έχει πάει ως τώρα. Δεν έχει δει και πολλά, το ξέρει. Δεκαοχτώ χρονών ακόμα και εξάλλου μεγάλωσε στα προάστια. Είναι σκοτεινά. Όμως δε νιώθει κάποιο κίνδυνο. Είναι σα το μέρος να είναι ξεχασμένο, σπίτια δεν υπάρχουν και τα μεγάλα γκρι κτίρια δε τον πείθουν ότι τη μέρα είναι γεμάτα κόσμο. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο στενά έπρεπε να είναι το καφέ.. Την πρώτη φορά το προσπέρασε χωρίς καν να το ξεχωρίσει από τα άλλα κτίρια. Με τη δεύτερη το βρήκε και έσπρωξε τη γυάλινη πόρτα. Ο Σταύρος είναι εντελώς αδιάφορος, σε κάποια φάση χάνεται. Κι οι γνωστοί του που του σύστησε, μια απ’ τα ίδια. Η συζήτηση δεν τραβάει. Χαζεύει. Το πάρτι αποδείχτηκε πριβέ. Ο κόσμος είναι ελάχιστος, και όλοι κυμαίνονται από μεγαλύτεροι του έως πολύ μεγαλύτεροι του. Νιώθει άβολα. Τα βλέμματα φταίνε, μάλλον. Η όλη εμπειρία δεν έχει γεύση. Παρόλ’ αυτά μένει λίγο ακόμα. Λες και περιμένει να συμβεί κάτι μαγικό, να κάνει την πρώτη του βραδιά στο Γκάζι να πάρει λίγο χρώμα, σαν αμερικάνικη ταινία. Τελικά χάνει την υπομονή του. Πάντως φεύγει έχοντας ένα επιπλέον νούμερο στη μνήμη του κινητού του.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

-Ωραία μπλούζα! Καινούργια;
-Ναι, σ’ αρέσει;
-Βλέπω απόψε ήρθες με άγριες διαθέσεις!
-Ε ναι, όπως κάθε Σάββατο!

(….)

-Κοίτα αυτόν με την πράσινη, πίσω δεξιά
-Σιγά το γέρο! Εμένα μ’ αρέσει εκείνος στο μπαρ με το μαύρο φανελάκι
-Ναι καλά, αυτουνού η μύτη είναι σαν αγκινάρα.
-Κακίες!

(….)

-Μη γυρίσεις, μόλις μπήκε ο Δημήτρης από Καλλιθέα.
-Όχι ρε γαμώτο! Και στο ‘πα εγώ, να μην έρθουμε εδώ.
-Κάνε τον αδιάφορο ρε.

(….)

-Βαρέθηκα.
-Κάτσε, σε λίγο θα αρχίσουν τα ελληνικά!
-Ναι, θα πήξουμε πάλι στη Βίσση με το ντιτζέι που έχουν εδώ ρεεε!

(….)

-Τι;; Είναι με γκόμενο; Πότε πρόλαβε; Να σου πω, κάνε μου μια χάρη και χόρεψε λίγο κοντά, να νομίζει ότι τα ξαναβρήκαμε!

(….)

-Γειαα!
-Γεια, τι κάνεις; Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά, εσύ;
-Την παλεύω.
-Άντε, τα λέμε!

(….)

-Μήπως έχεις φωτιά;
-Ναι.
-Με λένε Γιώργο.
-Χαίρω πολύ.

(….)

-Πάμε καμιά βόλτα μέχρι να πάει 5.30 να πάρουμε το μετρό;
-Ναι, να κάνω κι ένα τελευταίο τσιγάρο.
-Ρε συ.. Μήπως έκανα μαλακία που δε του μίλησα;
-Δεν ξέρω. Και τι να έλεγες; Να σου πω, τι έγινε όταν πήγες να πάρεις τα ποτά και σε σταμάτησε εκείνος ο ψηλός;
-Τίποτα μωρέ, ένας γνωστός γνωστού.
-Ωραίους γνωστούς έχουν οι γνωστοί σου…
-Καλά, καλά, πάμε να την κάνουμε τώρα. Με βλέπω πάλι αύριο με hang over.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Τι είναι προτιμότερο;
>Να βγω με τους συμφοιτητές στο Θησείο για ρακόμελα
>ή να πάω με τον Κώστα «όχι-πια-σεξ-μόνο-φίλοι» σε κλαμπ στο Γκάζι;

Τι είναι ευκολότερο;
>Να πιάσω κουβέντα με κάποιον που με κοιτάζει επίμονα στο δρόμο
>ή να ζητήσω το τηλέφωνο του κούκλου που χορεύει με την παρέα του στο s-cape;

Ποιος αισθάνεται πιο άβολα;
>Αυτός που κρατάει τον boyfriend απ’ το χέρι στην Πανεπιστημίου και κάνει τους περαστικούς να κοιτάνε απ’ την άλλη
>ή αυτός που φιλάει το γκόμενο του σε γκέι κλαμπ με όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του

Τι είναι πιο ενοχλητικό;
>Να σε σχολιάζουν οι γείτονες σου πίσω απ’την πλάτη σου
>ή να σε κουτσομπολεύει όλο το γκέι χωριό;

Τι είναι πιο διασκεδαστικό;
>Να βγω το Σαββατο βράδυ στου Ψυρρή και να ψάχνω που να κάτσω μες στον πανικο;
>ή να πάω sodade και να κινδυνέψω να πεθάνω από ασφυξία;

Τελικά εγώ γιατί συνεχίζω να βγαίνω στα γκέι μαγαζιά;

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Αυτός ο ξανθός σε κοιτάζει! Η παρέα σου έχει κέφια και χορεύετε συνέχεια. Το κλαμπ είναι γεμάτο όμορφο κόσμο. Ο κολλητός σου έχει τα κέφια του και όλο χαμόγελα κι αστεία είναι. Το άλλο παιδί εκεί ζήτησε το τηλέφωνο σου. Συμπαθητικούλης φαίνεται. Το ποτό σε έχει χτυπήσει λίγο και αφήνεσαι να χορέψεις πιο ελεύθερα. Τα κινητά χτυπάνε κι η παρέα μεγαλώνει. Για πρώτη φορά δεν έχεις βαρεθεί ούτε λίγο. Μετά τις 4 η παρέα σπάει κι αποχαιρετάς κι εσύ, χαμογελώντας. Στο ταξί για το σπίτι σου’ρχεται κι αναρωτιέσαι πως γίνεται μέχρι χθες τα γκει κλαμπ να σου δημιουργούσαν κατάθλιψη.

Gay Lifestyle

«Το lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο» .
Αυτή η αρκετά γνωστή φράση, γραμμένη σε τοίχους με σπρέι, νομίζω ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση του γκέι λάιφσταιλ . Πέραν των άλλων που λίγο-πολύ ισχύουν για όλους, γκέι και μη, το λάιφσταιλ για τους γκέι παίζει έναν επιπλέον ρόλο : Από μηδενικά στην ετεροκανονιστική (σεξιστική/πατριαρχική) κοινωνία, τους κάνει νούμερα, τους δίνει μια ψευδαίσθηση αποδοχής … Ο μοναδικός ίσως αποδεκτός τύπος του γκεί σήμερα είναι ο τύπος του λάιφσταιλ γκέι, γνωστού και ως καπιταλογκέι . Ο καπιταλογκέι είναι το μόνο αποδεκτό ίσως μοντέλο που προβάλλεται από τα free press και τα lifestyle περιοδικά, άντε και απο καμια πιο προχώ σειρά στην τιβί .Είναι ο τύπος που πηδιέται αχαλίνωτα , ακούει Madonna και ψωνίζει σαν μανιακός . Ευχάριστος τύπος και ιδανικός για κολλητός μιας γυναίκας . Αυτό βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα στερεότυπο, το οποίο χάρη στην αναγνώρισή του γίνεται πρότυπο...

Ο νεαρός γκεί χωμένος μες στα σκατά(γνωστά και ως ελληνική κοινωνία) από πολύ μικρή ηλικία, βλέποντας αυτό το πρότυπο μπροστά του, ως αποδεκτό και glamorous είναι λογικό να ενταχθεί σε όλο αυτό το τριπάκι : σαββατόβραδα στο Γκάζι, ατέρμονο σαφάρι σε chat/gaydar κτλ, shopping, φίλοι και εραστές της μιας βραδιάς . Όλη του η ζωή και μαζί και η σεξουαλικότητα του νοηματοδοτείται κεντρικά από την έννοια της κατανάλωσης . Κατανάλωση των πάντων: ρούχων, μαγαζιών , μουσικής , ανθρώπων . Όλα προς κατανάλωση, όλα για εκτόνωση . Καταναλωτές και καταναλισκόμενοι, περιφερόμαστε απο το ένα φάσιον μαγαζί στο άλλο, διασκεδάζοντας τη μοναξιά μας και πουλώντας την εικόνα μας .
Και καλά θα μου πείτε, και σένα τι σε ενοχλεί ακριβώς ; αφου καλά περνάμε βρε παιδιά …
Η αλήθεια είναι πως δεν μου είναι πάντοτε ενοχλητικό και πολλές φορές απλά διασκεδάζω με τις στυλάτες αδερφές και τα ποζέρια στα κλάμπ . Και δεν διατυπώνω καμία ηθικολογική κρίση πάνω στο όλο θέμα, δεν είναι ο στόχος μου τουλάχιστον .
Αλλά να, είναι ότι δεν είμαστε όλες έτσι κι αυτή η ψευτοαποδοχή του gayλικιού μόνο σ’αυτή τη βερζιόν είναι όσο να ναι λιγουλάκι ύποπτη . Γιατί στο Γκάζι είμαστε θεές και στα κωλόμπαρα της Φυλής και την Κουμουνδούρου προιόν προς πώληση[αλλά μάλλον αυτοί δεν είναι gay, ε;]; Γιατί οπουδήποτε έξω από τα στενά όρια του γκέτο απλά είμαστε αόρατοι ; Στην τελική γιατί είμαστε αποδεκτοί μόνο ως καταναλωτές ; Μήπως οι homorebels έχουν δίκιο όταν γράφουν στους τοίχους «το gay lifestyle βρωμάει ομοφοβία» ;
Κατ’εμέ έχουν δίκιο, αναμφισβήτητα . Όλη αυτή η σούπερ απελευθέρωση και η ευδαιμονία δεν είναι παρά η κεφαλαιοποίηση της σεξουαλικότητάς μας, η περαιτέρω οριοθέτηση της . Η γκέι "παροικία" υπάρχει για να στηρίζει τη στρέιτ κυριαρχία . Το γκεί λάιφσταιλ δεν είναι τίποτε άλλο παρα ένα άλλο έιδος λάιφσταιλ, με τη διαφορά ότι υπάρχει επιπλέον για να υποστηρίζει την κυρίαρχη κουλτούρα, το σεξουαλικό status quo, με άλλα λόγια την ετεροκανονικότητα .

Απο την άλλη, ενδιαφέρον είναι ότι οι επίσημες γκέι οργανώσεις, γνωστες και ως κίνημα-εδω γελάμε-βλέπουν την όλη φάση σούπερ απελευθερωτική . Στη συνάντηση για τον (οικονομικό) απολογισμό του πράιντ βρεθήκαμε να ακούμε πόσο απελευθερωτικός είναι ο καπιταλισμός και τι τυχεροί που είμαστε... Το gay community/movement αγκάλιασε και υιοθέτησε πρόθυμα το γκέι λάιφσταιλ, αρκέστηκε στη διεκδίκηση των νομικών δικαιωμάτων και απεμπόλισε οποιαδήποτε δράση για την κοινωνική αλλαγή ή την σεξουαλική επανάσταση(η οποία θα σου πούν ότι έγινε κιόλας) . Γιατί η κοινωνική αλλαγή έφτασε, δεν μας νοιάζει αν υπάρχει σεξισμός και ομοφοβία, αρκεί να μπορούμε να μην τα βλέπουμε, κλεισμένοι στα γκέτο μας, να στρουθοκαμηλίζουμε μες στις ακριβές και γκλάμορους ψευδαισθήσεις μας . Έτσι το κίνημα πορεύεται με λάιφσταιλ σημαία, περισσότερους χορηγούς για το πράιντ και χωρίς καμία ιδεολογική βάση πέραν των κλασσικών διεκδικήσεων περι γάμου και βαφτισιών .

Τι έχω να προτείνω; περισσότερη συζήτηση και σκέψη... εκεί που κάθεστε αραχτοί στην Αιόλου και την Κων/πόλεως αντί να μιλάτε για το γάμο του τάδε άχρηστου και το ξεκατίνιασμα του δείνα σούργελου, που δείχνουν τα μεσημεριανά, να σκεφτείτε μήπως ειμαι και λίγο μαλάκας που χαλάω μια περιουσία για να είναι το βρακί μου dolce n gabanna ; και μήπως ξοδεύω τον εαυτό μου με το να ανησυχώ μονίμως για το να είμαι γκλάμορους και σέξυ ; και κυρίως μήπως είμαι ακόμα πιο μαλάκας που κάθομαι και τους υπομένω τους απο πάνω και δεν διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν ;
μπα... λέμε τώρα...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα

και τι μας έμεινε…;

Εναλλακτικό, gay, industrial, in και μοντέρνο, σκοτεινό, καλλιτεχνικό… σε κάθε περίπτωση το Γκάζι είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της Αθήνας. Η περιοχή πήρε το όνομά της από το εργοστάσιο γκαζιού που λειτούργησε εκεί από το 1862 ως το 1984. Τα βιομηχανικά κτίρια αυτού του εργοστασίου έχουν μεταμορφωθεί στη γνωστή Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων που φιλοξενεί πρωτοποριακές εκδηλώσεις πολιτισμού.

Το Γκάζι επίσης, είναι μια gay γειτονιά της πόλης. Εκεί βρίσκεται η πλειοψηφία των friendly επιχειρήσεων. Οι gay της Αθήνας βγαίνουν στο Γκάζι για να διασκεδάσουν και ξέρουν ότι θα αισθάνονται πιο άνετα (βλέπε λιγότερα αδιάκριτα και ίσως σοκαρισμένα βλέμματα…), θα γνωρίσουν κόσμο από την «κοινότητα»…Τα τελευταία χρόνια που τα σχετικά μέρη αυξήθηκαν στην περιοχή, δημιουργήθηκε ένα ανάλογο lifestyle. Συγκεκριμένα μαγαζιά, συγκεκριμένος τρόπος διασκέδασης και επικοινωνίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που το Γκάζι κατηγορήθηκε ότι είναι γκέτο. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, συχνά η περιοχή έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα. Βλέπει δηλαδή κανείς στην περιοχή τους ομοφυλόφιλους να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα, χωρίς ντροπή. Το ζήτημα όμως δεν είναι να κλείνεσαι σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και να φυλακίζεις την προσωπικότητά σου σ’ ένα club ή σε δυο friendly δρόμους…

Τον τελευταίο χρόνο, το Γκάζι ζει πλέον σε νέα δεδομένα. Το μετρό, έφερε πιο κοντά στην περιοχή περισσότερους κατοίκους της πρωτεύουσας που φιλοξενούνται από πολλά μέρη γύρω από το σταθμό και όχι μόνο. Η αλλαγή όμως δεν είναι απλή. Συμβαίνει σε ιδιαίτερα πλαίσια και έχει πολλά αποτελέσματα. Το Γκάζι έγινε ξαφνικά της μόδας. Περισσότερος straight κόσμος γνωρίζει στέκια του, περισσότερος κόσμος θα βγει για ποτό εκεί ή θα επισκεφτεί κάποιο θέατρο ή χώρο τέχνης. Η έννοια του gay γκέτο υποχώρησε. Μπορεί κανείς να παραπονεθεί γι’ αυτό…, αλλά το γεγονός έχει και τα θετικά του. Είναι καλύτερο να υπάρχει διαφορετικότητα και πολυμορφία. Ένα μέρος γεμάτο μόνο με gay δεν είναι πραγματικότητα. Πραγματικότητα είναι να είναι ορατοί και να επικοινωνούν όλοι οι άνθρωποι.

Μια άλλη αλλαγή στη περιοχή έχει να κάνει με τη λεγόμενη «ανάπτυξη, ανάπλασή» της. Αυτές οι έννοιες είναι κατά βάσει θετικές, όμως σήμερα είναι στενά συνδεδεμένες με την εμπορευματοποίηση και την αδιαφορία απέναντι σε φύση και άνθρωπο. Έτσι λοιπόν στην περιοχή, δίνεται έμφαση στη δημιουργία επιχειρήσεων και όχι χώρων πολιτισμού ή ελεύθερων χώρων. Δυστυχώς πολλές υποβαθμισμένες και ιδιαίτερες περιοχές είναι στο στόχαστρο αυτού του είδους της ανάπτυξης που δε θέλει μικρά σπίτια αλλά συγκροτήματα πολυκατοικιών, δε θέλει εναλλακτικά στέκια διασκέδασης αλλά μέρη του συρμού και τέλος καταστρέφει το περιβάλλον του ανθρώπου/ πολίτη.

Προσωπικά, το Γκάζι με γοητεύει όχι τόσο λόγω των gay επιλογών, όσο για το αυθεντικό χρώμα της περιοχής. Παλιά κτίσματα, κατοικίες μεταναστών, το τρένο που με το σιδερένιο πέρα-δώθε του δίνει το ρυθμό, εναλλακτικοί χώροι και μια ατμόσφαιρα που σου λέει πως η ζωή(με έναν άλλο ίσως τρόπο) προχωρά…