Ως χρωμοΣώματα, επανακαθορίζουμε την ταυτότητά μας και θέτουμε τα δικά μας μέτρα για το ποιοι είμαστε και τι μας αρέσει.

Ψάχνουμε το δικό μας χρώμα σε έναν κόσμο που επιμένει να δείχνει γκρίζος..

[Ποιοι είμαστε] [Τι θέλουμε, τι δε θέλουμε, θέλουμε;] [Γιατί;] [Πώς;]

16 Μαΐ 2008

Τι κρύβει η καθημερινότητα…


Απόγευμα σ’ ένα μίνι-μάρκετ:
Η κυρία που έχει το κατάστημα βλέπει ένα κοριτσάκι με playmobil και λέει: «Αυτό δεν είναι αγορίστικο παιχνίδι;»
Η μητέρα απαντά: «Όχι, έχουν βγει και για κορίτσια»
Η κυρία καθησυχάζεται και η κουβέντα συνεχίζει αλλιώς. Στο μεταξύ το κοριτσάκι συνεχίζει να παίζει αμέριμνο…
Και σκέφτομαι εγώ: Είναι τόσο φοβερό ένα παιδάκι να παίζει με ένα παιχνίδι;;; Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς ποιες είναι οι ρίζες του ρατσισμού και του σεξισμού. Τι σε πείραζε καλή μου γυναίκα το playmobil; Έχεις εσύ ένα ρόλο στο μυαλό σου και πρέπει ντε και καλά να τον μάθει και το παιδάκι; Έτοιμος ήμουν να μιλήσω και να πω για το δικαίωμα στην επιλογή και για τους προκαθορισμένους ρόλους…! Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η αναπαραγωγή στερεοτύπων και ρόλων. Και κάτι τέτοιο γίνεται πολύ έντονα στην καθημερινότητα, όπου τα νεαρότερα κυρίως άτομα ωθούνται να ακολουθούν συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς, νόρμες δηλαδή που καταδιώκουν είτε άντρες είτε γυναίκες. Αν το δούμε και ευρύτερα και σε επίπεδο δικαιωμάτων, τέτοιες μικρές στιγμές δείχνουν την καταπάτηση της ελευθερίας της έκφρασης- και ίσως είναι και μια έκφανση φασισμού.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο που θεωρεί το φύλο κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχει ενοχές σχετικά με την ερωτική έκφραση. Σ’ αυτό τον κόσμο γίνονται κατάφωρες αδικίες εις βάρος ατόμων που μπορεί να γίνουν ειδήσεις- όπως για παράδειγμα το ζήτημα με τον Ιρανό πρόσφυγα. Όμως πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του κανείς και πολλά περιστατικά που συμβαίνουν κάθε μέρα και δεν τα μαθαίνει κανείς, επηρεάζουν όμως άτομα, σχέσεις και συμπεριφορές. Θα μου πει κανείς τώρα: κι επειδή έκαναν ένα σχόλιο για ένα παιδάκι που παίζει, εσύ το κάνεις θέμα; Το κάνω θέμα γιατί αν παρατηρήσουμε συζητήσεις καθημερινές, θα βρούμε μέσα σ’ αυτές ένα σωρό στερεότυπα, τα οποία από μικρή ηλικία συσσωρεύονται και δημιουργούν προκαταλήψεις, κόμπλεξ… και ειδικότερα στα διαφορετικά παιδάκια έναν εσωτερικευμένο ρατσισμό (ιδιαίτερα ύπουλος ο τελευταίος…)
Νομίζω πως πρέπει να σκεφτούμε και λίγο τα θέματα μικρότερης κλίμακας (ίσως όμως όχι μικρότερης σημασίας…) και να κάνουμε μικρές καθημερινές επαναστάσεις. Δεν ωφελεί πάντα από μόνος του ο συνδικαλισμός και αυτό που λέμε κίνημα, όταν δεν γίνονται και αλλαγές σε αυτά που βιώνουμε όλοι…

4 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Μα έτσι γίνεται, απο κάποια μικρά πράγματα αρχίζουν όλα.. και ζούμε σε ένα γεμάτο διακρίσεις κόσμο..
Καλημέρα!

Κώστας είπε...

Όχι, δεν είναι καθόλου άστοχη η παρατήρηση σου. Φυσικά και συνδέεται ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά με τις απόψεις που έχουν στο μέλλον για το φύλο και τη σεξουαλική ταυτότητα. Αν μάλιστα τύχει αυτό το παιδί να είναι και ομοφυλόφιλο, τότε πιθανόν να έχει και πολλές δυσκολίες να αποδεχτεί τον εαυτό του.

Elementstv είπε...

Συμφωνω απολυτα,πανω απο ολα μετρανε οι δικες μας μικρες επαναστασεις.Αλλα ακομη και οι ιδιοι οι γκει αρνουμαστε να δεχτουμε την χρησιμοτητα τους.Ποσες φορες,για να αποφυγουμε το coming out,λεμε τη γνωστη βλακεια οτι τί τον νοιαζει τον αλλο τι κανω στο κρεβατι μου?κτλ κτλ.Εγω ειμαι 18 ετων και το εχω πει στους γονεις μου.Οχι οτι κρινω οσους δεν το εχουν κανει ακομη αλλα θεωρω οτι ειναι μια μικρη προσωπικη επανασταση και ειμαι ιδιαιτερα περηφανος για αυτην...

Ανώνυμος είπε...

..και 'γω που νόμιζα ότι τα playmobil είναι unisex...