Ως χρωμοΣώματα, επανακαθορίζουμε την ταυτότητά μας και θέτουμε τα δικά μας μέτρα για το ποιοι είμαστε και τι μας αρέσει.

Ψάχνουμε το δικό μας χρώμα σε έναν κόσμο που επιμένει να δείχνει γκρίζος..

[Ποιοι είμαστε] [Τι θέλουμε, τι δε θέλουμε, θέλουμε;] [Γιατί;] [Πώς;]

21 Αυγ 2007

ΕΠΑΡΧΙΑ

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω ένα κείμενο που να μιλά για την Επαρχία και τη ζωή μου σ’αυτή , τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα και είναι που δεν ξέρω και πώς να προσδιορίσω τι ακριβώς τη διαφοροποιεί τόσο από την Αθήνα αλλά για να μη μιλήσω γενικά και αποτύχω παταγωδώς , θα πιάσω τη δική μου ζωή και πως αυτή διαφοροποιήθηκε τωρα πια που μένω μόνιμα στην Αθήνα . Μεγάλωσα σε μια κλασική επαρχιώτικη πόλη ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά απ’την Αθήνα , ψιλοκλειστή , ομοιογενής , βαρετή . Η παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον σούπερ αλλά αυτό δεν ξέρω κατά πόσο έχει να κάνει με τον τόπο , το εκτιμώ πάντως . Η φάση της ζωής μου που σίγουρα ήταν αρκετά λιγότερο σούπερ ήταν εφηβικά χρόνια και κυρίως στα χρόνια του λυκείου . Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι διαφέρω , σε μια πόλη όπου όλοι έμοιαζαν να είναι απελπιστικά ίδιοι και λίγοι και κολλημένοι και βλακωδώς θρησκόληπτοι (ναι δεν κουράζομαι ποτέ να βρίζω τους fellow συμπατριώτες) . Στα χρόνια του λυκείου ένιωθα πως βρισκόμουν σε φυλακή , είχα καταλήξει υπερβολικά σνόμπ -ακόμα είμαι νομίζω- και σιχαινόμουνα οτιδήποτε σχετιζόταν με τον τόπο μου . Το μόνο που ονειρευόμουνα εκείνη την εποχή ήταν την ώρα και τη στιγμή που θα σηκωνόμουνα να φύγω για την Αθήνα . Εκεί θα ήταν όλα πιο ωραία , θα ήμουν ευτυχισμένος . Και είχα σε μεγάλο βαθμό δίκιο . Αν μπορούσα να συνοψίσω με μια λέξη τη μεγάλη διαφορά της ζωής μου στην Αθήνα με τη ζωή μου στην επαρχία αυτή θα ήταν «οξυγόνο». Παράδοξο στην κυριολεξία : στην Αθήνα απολαμβάνω περισσότερο οξυγόνο . Και δεν είναι μόνο που δεν μένω με τους γονείς . Είναι η πολυμορφία , η ανωνυμία , το πλήθος , οι επιλογές . Όλα στην Αθήνα είναι απλά περισσότερο απ’την επαρχία , σε όλους τους τομείς , ποσοτικά , ποιοτικά . Δεν λέω ότι είναι τέλεια , η Αθήνα είναι κι αυτή μια «επαρχιώτικη μητρόπολη» όπως λέει κι η Σώτη Τριανταφύλλου , μ’αφήνει όμως να αναπνεύσω κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό . Ως πούστης στην επαρχία είμαι απλά ανύπαρκτος , μόνο καρικατούρες μπορούν να επιβιώσουν στο περιθώριο της κυρίαρχης ματσό πατριαρκάλ επαρχιώτικης κουλτούρας , σε «στυλ ο τρελός του χωριου» . Και δεν θέλω να είμαι κανενός τρελός .

Τι θα γίνει όμως με την επαρχία ; Δεν τρέφω κανένα τοπικιστικό ενδιαφέρον του τύπου «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» , χεσμένη την έχω τη γενέτειρα . Απλά να δεν είμαστε και ομοσπονδιακό κράτος κι αν κυνηγάμε κανα δικαιωματάκι και καμια πρόοδο γενικώς πρέπει να κοιτάξουμε την κατάσταση σ’όλη την επικράτεια . Από την άλλη ξερω από πρώτο χέρι τι περνάνε τα παιδάκια –και δη τα γκει παιδάκια- και τι θα περάσουν και τα επόμενα και τα μεθεπόμενα κι όσο να ναι με πειράζει . Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν μπορέι να γίνει κάτι , γράφω αυτές τις γραμμές ευρισκόμενος στην Επαρχία και με υπόκρουση κλαψολαικά από κοντινό σπίτι , δεν τρέφω αυταπάτες . Είμαι απ’αυτούς που ακούνε για pride εκτός Αθήνας και γελάνε . Ξέρω πως το όλο θέμα έγκειται στην αντιπαράθεση κλειστή – ανοιχτή κοινωνία και ότι όποια πρόοδος γίνεται στην Αθήνα είναι επειδή υπάρχει ανωνυμία και μεγάλος πληθυσμός και δεν μπορεί να ελεγχθεί . Απ’την άλλη πάλι , κάτι δεν πρέπει να γίνει ;