ΕΠΑΡΧΙΑ

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω ένα κείμενο που να μιλά για την Επαρχία και τη ζωή μου σ’αυτή , τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα και είναι που δεν ξέρω και πώς να προσδιορίσω τι ακριβώς τη διαφοροποιεί τόσο από την Αθήνα αλλά για να μη μιλήσω γενικά και αποτύχω παταγωδώς , θα πιάσω τη δική μου ζωή και πως αυτή διαφοροποιήθηκε τωρα πια που μένω μόνιμα στην Αθήνα . Μεγάλωσα σε μια κλασική επαρχιώτικη πόλη ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά απ’την Αθήνα , ψιλοκλειστή , ομοιογενής , βαρετή . Η παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον σούπερ αλλά αυτό δεν ξέρω κατά πόσο έχει να κάνει με τον τόπο , το εκτιμώ πάντως . Η φάση της ζωής μου που σίγουρα ήταν αρκετά λιγότερο σούπερ ήταν εφηβικά χρόνια και κυρίως στα χρόνια του λυκείου . Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι διαφέρω , σε μια πόλη όπου όλοι έμοιαζαν να είναι απελπιστικά ίδιοι και λίγοι και κολλημένοι και βλακωδώς θρησκόληπτοι (ναι δεν κουράζομαι ποτέ να βρίζω τους fellow συμπατριώτες) . Στα χρόνια του λυκείου ένιωθα πως βρισκόμουν σε φυλακή , είχα καταλήξει υπερβολικά σνόμπ -ακόμα είμαι νομίζω- και σιχαινόμουνα οτιδήποτε σχετιζόταν με τον τόπο μου . Το μόνο που ονειρευόμουνα εκείνη την εποχή ήταν την ώρα και τη στιγμή που θα σηκωνόμουνα να φύγω για την Αθήνα . Εκεί θα ήταν όλα πιο ωραία , θα ήμουν ευτυχισμένος . Και είχα σε μεγάλο βαθμό δίκιο . Αν μπορούσα να συνοψίσω με μια λέξη τη μεγάλη διαφορά της ζωής μου στην Αθήνα με τη ζωή μου στην επαρχία αυτή θα ήταν «οξυγόνο». Παράδοξο στην κυριολεξία : στην Αθήνα απολαμβάνω περισσότερο οξυγόνο . Και δεν είναι μόνο που δεν μένω με τους γονείς . Είναι η πολυμορφία , η ανωνυμία , το πλήθος , οι επιλογές . Όλα στην Αθήνα είναι απλά περισσότερο απ’την επαρχία , σε όλους τους τομείς , ποσοτικά , ποιοτικά . Δεν λέω ότι είναι τέλεια , η Αθήνα είναι κι αυτή μια «επαρχιώτικη μητρόπολη» όπως λέει κι η Σώτη Τριανταφύλλου , μ’αφήνει όμως να αναπνεύσω κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό . Ως πούστης στην επαρχία είμαι απλά ανύπαρκτος , μόνο καρικατούρες μπορούν να επιβιώσουν στο περιθώριο της κυρίαρχης ματσό πατριαρκάλ επαρχιώτικης κουλτούρας , σε «στυλ ο τρελός του χωριου» . Και δεν θέλω να είμαι κανενός τρελός .

Τι θα γίνει όμως με την επαρχία ; Δεν τρέφω κανένα τοπικιστικό ενδιαφέρον του τύπου «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» , χεσμένη την έχω τη γενέτειρα . Απλά να δεν είμαστε και ομοσπονδιακό κράτος κι αν κυνηγάμε κανα δικαιωματάκι και καμια πρόοδο γενικώς πρέπει να κοιτάξουμε την κατάσταση σ’όλη την επικράτεια . Από την άλλη ξερω από πρώτο χέρι τι περνάνε τα παιδάκια –και δη τα γκει παιδάκια- και τι θα περάσουν και τα επόμενα και τα μεθεπόμενα κι όσο να ναι με πειράζει . Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν μπορέι να γίνει κάτι , γράφω αυτές τις γραμμές ευρισκόμενος στην Επαρχία και με υπόκρουση κλαψολαικά από κοντινό σπίτι , δεν τρέφω αυταπάτες . Είμαι απ’αυτούς που ακούνε για pride εκτός Αθήνας και γελάνε . Ξέρω πως το όλο θέμα έγκειται στην αντιπαράθεση κλειστή – ανοιχτή κοινωνία και ότι όποια πρόοδος γίνεται στην Αθήνα είναι επειδή υπάρχει ανωνυμία και μεγάλος πληθυσμός και δεν μπορεί να ελεγχθεί . Απ’την άλλη πάλι , κάτι δεν πρέπει να γίνει ;