Revelation's Day

Εγώ πάντως θέλω να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από την κολλητή μου. Ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος από τότε που τη γνώρισα στα 15 μου και είναι δίπλα μου ως σήμερα. Αλλά τα μισά από αυτά τα χρόνια εγώ δεν ήμουν ειλικρινής μαζί της: το έπαιζα στρέιτ! Την προσέβαλα προσωπικά λέγοντας της για άλλες κοπέλες! Μα αν ήθελα να είμαι με κάποια κοπέλα, θα ήσουν εσύ βρε! Συγγνώμη φιλαράκι, αλλά όπως σου εξήγησα και όταν γίναμε 18, φοβόμουνα να ανοιχτώ. Όταν όλοι είναι εναντίον σου είναι δύσκολο να βρεις τον εαυτό σου. Συγγνώμη και σε όλους μου τους φίλους που ενώ αυτοί μου έλεγαν τα πάντα για τους εαυτούς τους, δε λάμβαναν από ‘μένα παρά ψυχρά σχόλια, τίποτα αληθινό. Δε φταίτε εσείς, δε φταίω εγώ… Τότε ποιος φταίει γαμώ την κοινωνία μου;

Ακόμα και σήμερα αγχώνομαι για το πού θα κρύψω τα «προσωπικά» πράγματα όταν έρχονται οι γονείς μου να με δουν στην Αθήνα. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ένας χώρος για να καταχωνιάζω τον εαυτό μου. Το άγχος στα χρόνια του λυκείου ήταν φυσικά μεγαλύτερο, έμαθα με τον καιρό να αγχώνομαι λιγότερο, γενικώς. Το άγχος τότε αφορούσε και τους φίλους και τους γνωστούς και όλους, γενικά. Ο φόβος μήπως μάθουν. Ο φόβος για τους άλλους που μπούμερανγκ γύριζε σε φόβο για ‘μένα. Έφτανα να φοβάμαι τον εαυτό μου, να θέλω να γίνω κάτι άλλο, να θέλω να γίνω σαν τους άλλους ώστε να πάψω να τους φοβάμαι. Τα εφηβικά χρόνια είναι περίεργα, δύσκολα, ο κόσμος μεταλλάσσεται στα μάτια σου κι εσύ πρέπει να ακολουθήσεις. Όταν αυτός ο κόσμος σού είναι τελείως ξένος κι εχθρικός, τα πράγματα μοιάζουν απλά αδύνατα. Ακόμα μοιάζουν. Kι όμως εσύ πρέπει πάντα να προχωράς . Αυτά είχα να πω για τους gay εφήβους.

ΕΝΑΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΕΦΗΒΟΣ…

Εφηβεία σημαίνει μπέρδεμα, αναζήτηση, πολύπλοκες αντιδράσεις, πολλές σκέψεις και συναισθήματα. Gay εφηβεία όμως σημαίνει και κάποια παραπάνω όπως ενοχές και αναζητήσεις του τύπου «γιατί να είμαι έτσι?» . Από μικρά παιδάκια ερχόμαστε σε επαφή με τις «έννοιες» αδερφή και πούστης και δεν ενημερωνόμαστε για το τι πραγματικά είναι να είσαι ομοφυλόφιλος. Ο άνθρωπος, και κυρίως ο νέος, έχει ανάγκη να βλέπει κάποια στοιχεία από τον ίδιο, στο περιβάλλον γύρω του, γιατί έτσι καταλαβαίνει λίγο καλύτερα και τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει κάτι τέτοιο, δυσκολεύονται να καταλάβουν το πόσο σημαντικό είναι να μιλάς, να ακούς και να έρχεσαι σε επαφή με τέτοιου είδους καθώς και με άλλα ζητήματα. Οι gay έφηβοι δεν έχουν αυτό το δικαίωμα καθώς το μόνο που αναγνωρίζει η κοινωνία είναι οι ετερόφυλες σχέσεις- τόσοι άνθρωποι εθελοτυφλούν και δεν παραδέχονται ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι μονοσήμαντο! Τόσες παράλογες προκαταλήψεις μας εγκλωβίζουν στον εαυτό μας και μας δημιουργούν προβλήματα. Θέλουμε απλά να υπάρχουμε ! Δε θέλουμε ούτε πρότυπα, ούτε σαθρές εικόνες, θέλουμε να είμαστε ορατοί και όχι κρυμμένοι. Οι ομοφυλόφιλοι έφηβοι ψάχνουν για την ταυτότητά τους με περισσότερες δυσκολίες από τους «κανονικούς» συνομηλίκους τους κι αυτό δεν είναι μελοδραματισμός, αλλά η αλήθεια.

Οι gay έφηβοι εκτός από τα λεγόμενα προβλήματα της ηλικίας…, έχουν κι αυτά των διακρίσεων εξαιτίας της φύσης τους. Δεν το παίζουμε θύματα, αλλά χρειάζεται υποστήριξη και ενημέρωση στους νέους ομοφυλόφιλους. Φορείς και όλοι ξεχωριστά να πετάξουν τις παρωπίδες και να ασχοληθούν με ενδιαφέρον. Άντε για να έχουμε καλύτερα gay teens !

Gay+εφηβεία=?

Ααα…το στοιχείο μου! Τόσα πολλά που θέλω να πω. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δε θα πω κάτι καινούριο ή κάτι που δεν έχει βιώσει ένας gay έφηβος στα χρόνια της εφηβείας.

Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν να γράψω αυτό το κείμενο όταν βγω απ’ την εφηβεία και μπορέσω να δω αυτή την περίοδο πολύ πιο ψύχραιμα, χωρίς τις «νύχτες κατάθλιψης» ή τα γαμάτα (δυστυχώς μόνο κατά τη γνώμη μου) ξεσπάσματα προς διάφορες κατευθύνσεις συμπεριλαμβανομένου γονείς, αδερφό, κολλητή, ντουλάπα και γάτο (μόνο λεκτικά στο ζωάκι μου, εννοείται!).

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με αυτή την περίοδο? Μπα τίποτα το ανησυχητικό. Απλώς όλα είναι μπερδεμένα και έρχεται και το gay issue να το αποτελειώσει. Γιατί φαντάσου ή μάλλον θυμήσου τον εαυτό σου να μην ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται και ξαφνικά να ανακαλύπτει ότι του αρέσουν και τα άτομα του ίδιου φύλου σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί τις λέξεις «αδερφή» και «λεσβία» για να προσβάλει. Χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, δεν ξέρεις σε ποιον να μιλήσεις γιατί ντρέπεσαι, ποιον να εμπιστευτείς και αρχίζει το «κλείσιμο» στον εαυτό σου. Και καλά να εκδηλωθεί με μια εσωστρέφεια, μια μελαγχολία, ένα «τι κάνεις? Σκατά, εσύ?» ρε παιδί μου. Τι γίνεται όμως όταν φτάσεις στο σημείο της αυτοκτονίας? Πόσα περιστατικά αυτοκτονιών gay εφήβων έχουμε ακούσει κατά καιρούς? Και τα ακούμε και νευριάζουμε και βρίζουμε το ετεροκανονικό σύστημα, την ομοφοβική κοινωνία, το mediaκό φασισταριό.

Ναι ok και εγώ νευριάζω και τους βρίζω και πιο πολύ την εκκλησία για τη ζημιά που έχει κάνει στις ψυχές των προβάτων της. Άσχετα αν μεγαλώνεις σε επαρχιακή πόλη ή στην Αθήνα ακούς συνέχεια για «κουσούρι», «ανωμαλία», «αμαρτία» και φυσικά το πολύ πετυχημένο «παρά φύση». Καλείσαι τώρα εσύ να δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι και να είσαι και ευτυχισμένος ενώ ζεις με το φόβο μην το μάθουν οι γονείς σου και πάψουν να σε αγαπούν, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να σε πετάξουν στο δρόμο ή να σε στείλουν στον ψυχίατρο να σου γράψει τίποτα χάπια «να γίνει καλά το αγόρι μου» ή απλώς να σε σαπίσουν στο ξύλο για να γλυτώσουν και τα έξοδα του ψυχιάτρου…

Πάντα όμως το θέμα είναι να είσαι εντάξει μέσα σου. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε, ως έφηβοι, ψυχολογική υποστήριξη και ενημέρωση γιατί άντε να καταλάβει το 16χρονο ότι δεν είναι «ανώμαλο» και «ντροπή της κοινωνίας» όταν γύρω του δίνουν και παίρνουν τα «πουστάρα», «αδέρφω» και τόσα άλλα ωραία επίθετα εμπνευσμένα από στερημένους ετεροκανονικούς άντρακλες! Και στην τελική, μακάρι όλα αυτά να είναι υπερβολικά και να μη συμβαίνουν στη χώρα που ζω. Κάτι μου λέει, όμως, ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου δυστυχώς…