Ga(y)zi

Χριστούγεννα 2005. Τετάρτη. Κατεβαίνει απ’ τον ηλεκτρικό στο Θησείο και κατευθύνεται προς Ασωμάτων. Παίρνει ταξί για Ιεράς Οδού και Κων/πόλεως ακολουθώντας τις οδηγίες του Σταύρου απ’ το chat. Πρώτη φορά είχαν μιλήσει σήμερα, τον κάλεσε σε μια καφετέρια στο Γκάζι που είχε ένα πάρτι αφιέρωμα στη Madonna(πολύ στερεότυπο δεν ακούγεται;). Φτάνοντας στη γνωστή διασταύρωση, κοιτάζει τις ράγες των τρένων. Δε μοιάζει καθόλου σαν τα μέρη που είναι συνήθως μαζεμένες οι καφετέριες στις περιοχές που έχει πάει ως τώρα. Δεν έχει δει και πολλά, το ξέρει. Δεκαοχτώ χρονών ακόμα και εξάλλου μεγάλωσε στα προάστια. Είναι σκοτεινά. Όμως δε νιώθει κάποιο κίνδυνο. Είναι σα το μέρος να είναι ξεχασμένο, σπίτια δεν υπάρχουν και τα μεγάλα γκρι κτίρια δε τον πείθουν ότι τη μέρα είναι γεμάτα κόσμο. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο στενά έπρεπε να είναι το καφέ.. Την πρώτη φορά το προσπέρασε χωρίς καν να το ξεχωρίσει από τα άλλα κτίρια. Με τη δεύτερη το βρήκε και έσπρωξε τη γυάλινη πόρτα. Ο Σταύρος είναι εντελώς αδιάφορος, σε κάποια φάση χάνεται. Κι οι γνωστοί του που του σύστησε, μια απ’ τα ίδια. Η συζήτηση δεν τραβάει. Χαζεύει. Το πάρτι αποδείχτηκε πριβέ. Ο κόσμος είναι ελάχιστος, και όλοι κυμαίνονται από μεγαλύτεροι του έως πολύ μεγαλύτεροι του. Νιώθει άβολα. Τα βλέμματα φταίνε, μάλλον. Η όλη εμπειρία δεν έχει γεύση. Παρόλ’ αυτά μένει λίγο ακόμα. Λες και περιμένει να συμβεί κάτι μαγικό, να κάνει την πρώτη του βραδιά στο Γκάζι να πάρει λίγο χρώμα, σαν αμερικάνικη ταινία. Τελικά χάνει την υπομονή του. Πάντως φεύγει έχοντας ένα επιπλέον νούμερο στη μνήμη του κινητού του.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

-Ωραία μπλούζα! Καινούργια;
-Ναι, σ’ αρέσει;
-Βλέπω απόψε ήρθες με άγριες διαθέσεις!
-Ε ναι, όπως κάθε Σάββατο!

(….)

-Κοίτα αυτόν με την πράσινη, πίσω δεξιά
-Σιγά το γέρο! Εμένα μ’ αρέσει εκείνος στο μπαρ με το μαύρο φανελάκι
-Ναι καλά, αυτουνού η μύτη είναι σαν αγκινάρα.
-Κακίες!

(….)

-Μη γυρίσεις, μόλις μπήκε ο Δημήτρης από Καλλιθέα.
-Όχι ρε γαμώτο! Και στο ‘πα εγώ, να μην έρθουμε εδώ.
-Κάνε τον αδιάφορο ρε.

(….)

-Βαρέθηκα.
-Κάτσε, σε λίγο θα αρχίσουν τα ελληνικά!
-Ναι, θα πήξουμε πάλι στη Βίσση με το ντιτζέι που έχουν εδώ ρεεε!

(….)

-Τι;; Είναι με γκόμενο; Πότε πρόλαβε; Να σου πω, κάνε μου μια χάρη και χόρεψε λίγο κοντά, να νομίζει ότι τα ξαναβρήκαμε!

(….)

-Γειαα!
-Γεια, τι κάνεις; Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά, εσύ;
-Την παλεύω.
-Άντε, τα λέμε!

(….)

-Μήπως έχεις φωτιά;
-Ναι.
-Με λένε Γιώργο.
-Χαίρω πολύ.

(….)

-Πάμε καμιά βόλτα μέχρι να πάει 5.30 να πάρουμε το μετρό;
-Ναι, να κάνω κι ένα τελευταίο τσιγάρο.
-Ρε συ.. Μήπως έκανα μαλακία που δε του μίλησα;
-Δεν ξέρω. Και τι να έλεγες; Να σου πω, τι έγινε όταν πήγες να πάρεις τα ποτά και σε σταμάτησε εκείνος ο ψηλός;
-Τίποτα μωρέ, ένας γνωστός γνωστού.
-Ωραίους γνωστούς έχουν οι γνωστοί σου…
-Καλά, καλά, πάμε να την κάνουμε τώρα. Με βλέπω πάλι αύριο με hang over.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Τι είναι προτιμότερο;
>Να βγω με τους συμφοιτητές στο Θησείο για ρακόμελα
>ή να πάω με τον Κώστα «όχι-πια-σεξ-μόνο-φίλοι» σε κλαμπ στο Γκάζι;

Τι είναι ευκολότερο;
>Να πιάσω κουβέντα με κάποιον που με κοιτάζει επίμονα στο δρόμο
>ή να ζητήσω το τηλέφωνο του κούκλου που χορεύει με την παρέα του στο s-cape;

Ποιος αισθάνεται πιο άβολα;
>Αυτός που κρατάει τον boyfriend απ’ το χέρι στην Πανεπιστημίου και κάνει τους περαστικούς να κοιτάνε απ’ την άλλη
>ή αυτός που φιλάει το γκόμενο του σε γκέι κλαμπ με όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του

Τι είναι πιο ενοχλητικό;
>Να σε σχολιάζουν οι γείτονες σου πίσω απ’την πλάτη σου
>ή να σε κουτσομπολεύει όλο το γκέι χωριό;

Τι είναι πιο διασκεδαστικό;
>Να βγω το Σαββατο βράδυ στου Ψυρρή και να ψάχνω που να κάτσω μες στον πανικο;
>ή να πάω sodade και να κινδυνέψω να πεθάνω από ασφυξία;

Τελικά εγώ γιατί συνεχίζω να βγαίνω στα γκέι μαγαζιά;

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Αυτός ο ξανθός σε κοιτάζει! Η παρέα σου έχει κέφια και χορεύετε συνέχεια. Το κλαμπ είναι γεμάτο όμορφο κόσμο. Ο κολλητός σου έχει τα κέφια του και όλο χαμόγελα κι αστεία είναι. Το άλλο παιδί εκεί ζήτησε το τηλέφωνο σου. Συμπαθητικούλης φαίνεται. Το ποτό σε έχει χτυπήσει λίγο και αφήνεσαι να χορέψεις πιο ελεύθερα. Τα κινητά χτυπάνε κι η παρέα μεγαλώνει. Για πρώτη φορά δεν έχεις βαρεθεί ούτε λίγο. Μετά τις 4 η παρέα σπάει κι αποχαιρετάς κι εσύ, χαμογελώντας. Στο ταξί για το σπίτι σου’ρχεται κι αναρωτιέσαι πως γίνεται μέχρι χθες τα γκει κλαμπ να σου δημιουργούσαν κατάθλιψη.