Gay+εφηβεία=?

Ααα…το στοιχείο μου! Τόσα πολλά που θέλω να πω. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δε θα πω κάτι καινούριο ή κάτι που δεν έχει βιώσει ένας gay έφηβος στα χρόνια της εφηβείας.

Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν να γράψω αυτό το κείμενο όταν βγω απ’ την εφηβεία και μπορέσω να δω αυτή την περίοδο πολύ πιο ψύχραιμα, χωρίς τις «νύχτες κατάθλιψης» ή τα γαμάτα (δυστυχώς μόνο κατά τη γνώμη μου) ξεσπάσματα προς διάφορες κατευθύνσεις συμπεριλαμβανομένου γονείς, αδερφό, κολλητή, ντουλάπα και γάτο (μόνο λεκτικά στο ζωάκι μου, εννοείται!).

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με αυτή την περίοδο? Μπα τίποτα το ανησυχητικό. Απλώς όλα είναι μπερδεμένα και έρχεται και το gay issue να το αποτελειώσει. Γιατί φαντάσου ή μάλλον θυμήσου τον εαυτό σου να μην ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται και ξαφνικά να ανακαλύπτει ότι του αρέσουν και τα άτομα του ίδιου φύλου σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί τις λέξεις «αδερφή» και «λεσβία» για να προσβάλει. Χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, δεν ξέρεις σε ποιον να μιλήσεις γιατί ντρέπεσαι, ποιον να εμπιστευτείς και αρχίζει το «κλείσιμο» στον εαυτό σου. Και καλά να εκδηλωθεί με μια εσωστρέφεια, μια μελαγχολία, ένα «τι κάνεις? Σκατά, εσύ?» ρε παιδί μου. Τι γίνεται όμως όταν φτάσεις στο σημείο της αυτοκτονίας? Πόσα περιστατικά αυτοκτονιών gay εφήβων έχουμε ακούσει κατά καιρούς? Και τα ακούμε και νευριάζουμε και βρίζουμε το ετεροκανονικό σύστημα, την ομοφοβική κοινωνία, το mediaκό φασισταριό.

Ναι ok και εγώ νευριάζω και τους βρίζω και πιο πολύ την εκκλησία για τη ζημιά που έχει κάνει στις ψυχές των προβάτων της. Άσχετα αν μεγαλώνεις σε επαρχιακή πόλη ή στην Αθήνα ακούς συνέχεια για «κουσούρι», «ανωμαλία», «αμαρτία» και φυσικά το πολύ πετυχημένο «παρά φύση». Καλείσαι τώρα εσύ να δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι και να είσαι και ευτυχισμένος ενώ ζεις με το φόβο μην το μάθουν οι γονείς σου και πάψουν να σε αγαπούν, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να σε πετάξουν στο δρόμο ή να σε στείλουν στον ψυχίατρο να σου γράψει τίποτα χάπια «να γίνει καλά το αγόρι μου» ή απλώς να σε σαπίσουν στο ξύλο για να γλυτώσουν και τα έξοδα του ψυχιάτρου…

Πάντα όμως το θέμα είναι να είσαι εντάξει μέσα σου. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε, ως έφηβοι, ψυχολογική υποστήριξη και ενημέρωση γιατί άντε να καταλάβει το 16χρονο ότι δεν είναι «ανώμαλο» και «ντροπή της κοινωνίας» όταν γύρω του δίνουν και παίρνουν τα «πουστάρα», «αδέρφω» και τόσα άλλα ωραία επίθετα εμπνευσμένα από στερημένους ετεροκανονικούς άντρακλες! Και στην τελική, μακάρι όλα αυτά να είναι υπερβολικά και να μη συμβαίνουν στη χώρα που ζω. Κάτι μου λέει, όμως, ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου δυστυχώς…