Gay at school

Gay και σχολείο. Χα καλό! Μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο : χριστιανός κομμουνιστής (μιλάμε για προ Κανέλη εποχή ε;). Απλά αυτά τα δύο δε μπορούν να είναι μαζί. Ω ναι, δυστυχώς, gay και ελληνικό σχολείο έχουν σχέση μίσους. Θα μου πεις και τι κάνουν, εξοντώνουν τους gay αλα Hittler? Nope. Κάνουν κάτι χειρότερο : δεν τους αφήνουν να υπάρξουν.

Αρκετοί από μας γνωρίζουμε από μικρή, σχετικά, ηλικία αν μας αρέσουν τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια. Για τα ζωάκια πάμε σε άλλη κατηγορία και δεν είμαι (ευτυχώς) ειδικός. Το γνωρίζουμε, λοιπόν, αυτό. Έλα όμως που το αποδεχόμαστε πολύ δύσκολα. Και όσο πιο αργά το αποδεχτείς τόσο πιο υποψήφιος για επισκέψεις στον ψυχολόγο είσαι! Για να μη μιλήσω για τις ευκαιρίες που χάνεις όσο είσαι ακόμα στο σχολείο και δεν έχεις χωνέψει ότι σε φτιάχνουν τα αλλά αγόρια (αχ ρε Κώστα…). Και τι φταίει για αυτή την «καθυστέρηση»; Το κοινωνικό σύνολο που ανήκεις aka το σχολείο.

Δε βοηθάει ρε γαμώτο το να πηγαίνεις σχολείο και να είσαι gay :-( Από τα «αθώα» χρόνια του Δημοτικού οπού ακούς συνεχεία τη λέξη «αδερφή» να χρησιμοποιείται σα βρισιά και να έχει και στόχο εσένα μέχρι τα «ώριμα» χρόνια του Λυκείου που ακούς γύρω σου «Ο Αντρέας πήδηξε χθες την Έλενα ενώ τα έχει με τη Χριστίνα, η οποία όμως προχθές φασώθηκε με τον Μιχάλη πίσω από τις τουαλέτες» περιμένοντας και ελπίζοντας να ακούσεις και κανένα «Ρε σεις!! Ο Γιάννης χαμουρευόταν πριν με το Γιώργο! Μη σας ξεφύγει τίποτα στο Μάριο γιατί είναι κρίμα, τόσο ωραίο ζευγάρι!».

Ίσως περιμένοντας αρκετά , αλλά μιλάμε για πολύ αρκετά, να ζήσεις τέτοιες σκηνές σε κάποιο Λύκειο του μέλλοντος. Κάποιο Λύκειο που θα δέχεται, ή έστω θα ανέχεται σε πρώτη φάση, τα gay παιδιά. Δε μπορεί να φανταστεί κανείς από αυτούς πόσο δύσκολο είναι για μας το να είσαι gay και να πρέπει να το κρύβεις επειδή η «κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη» παίζοντας πιθανόν τον str8 και εξαφανίζοντας κάθε επιθυμία σου. Αποξενώνεσαι, φοβάσαι, μελαγχολείς και πολύ απλά δεν υπάρχεις εσύ αλλά κάποιος άλλος «εσύ».

Βέβαια όλα αυτά μπορεί απλώς να γίνονταν μόνο στο δικό μου σχολείο. Μακάρι να υπάρχουν παιδιά που ενώ έχουν πει ανοιχτά ότι είναι gay, δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με ψυχολογική ή ακόμα και σωματική βία . Όμως από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου (ναι το ξέρω ότι δεν είναι και πολύ αξιόπιστη…)έχω δει ότι όλοι λίγο πολύ τα ίδια έχουμε ζήσει και ζούμε στο σχολείο :ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα ενδιαφέροντα, ψεύτικες προτιμήσεις, ψεύτικο «εγώ».

Ευτυχώς υπάρχουν και παιδιά που έχουν εμπειρίες ήδη από τα μαθητικά τους χρόνια. Δηλαδή όπως και τα str8 παιδία που αρχίζουν το sex από τα 14 τους. Ποια είναι η διαφορά; Το καημένο το gay παιδάκι δε θα κάτσει να σχολιάσει με τους φίλους του την εμπειρία του… Βασικά μακάρι να είναι τυχερό και να έχει έστω και κάποιον να μιλήσει για τις εμπειρίες του! Γενικά πάντως το να μην υπάρχεις σαν gay στο σχολείο δεν αποκλείει το να έχεις εμπειρίες με άτομα του ίδιου φύλου, είσαι αναγκασμένος όμως να κρύβεσαι και να λες ψέματα για τις σχέσεις σου αν θέλεις να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και να μην σε κοιτάνε σαν εξωγήινο(στην καλύτερη περίπτωση γιατί υπάρχει και περίπτωση άσκησης βίας:-( ).

Το ότι ενώ πήγα σχολείο δεν έχω κάποια ομοφυλοφιλική εμπειρία να θυμηθώ δείχνει πολύ απλά το ότι δεν υπήρχα. Υπήρχε κάποιος άλλος Γιάννης που του άρεσαν τα κορίτσια, ποτέ του δεν κοιτούσε τα άλλα αγόρια και ενώ έκανε παρέα με άτομα 12 χρόνια με αποτέλεσμα να νιώθουν ότι ξέρουν τα πάντα γι’ αυτόν, αγνοούσαν το πιο σημαντικό: ΕΙΝΑΙ GAY!!!

Τελικά από τη δικιά μου εμπειρία έχει βγει αυτό:

Ελληνικό σχολείο + gay = ζωή γεμάτη ψέματα