Ακόμα και σήμερα αγχώνομαι για το πού θα κρύψω τα «προσωπικά» πράγματα όταν έρχονται οι γονείς μου να με δουν στην Αθήνα. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ένας χώρος για να καταχωνιάζω τον εαυτό μου. Το άγχος στα χρόνια του λυκείου ήταν φυσικά μεγαλύτερο, έμαθα με τον καιρό να αγχώνομαι λιγότερο, γενικώς. Το άγχος τότε αφορούσε και τους φίλους και τους γνωστούς και όλους, γενικά. Ο φόβος μήπως μάθουν. Ο φόβος για τους άλλους που μπούμερανγκ γύριζε σε φόβο για ‘μένα. Έφτανα να φοβάμαι τον εαυτό μου, να θέλω να γίνω κάτι άλλο, να θέλω να γίνω σαν τους άλλους ώστε να πάψω να τους φοβάμαι. Τα εφηβικά χρόνια είναι περίεργα, δύσκολα, ο κόσμος μεταλλάσσεται στα μάτια σου κι εσύ πρέπει να ακολουθήσεις. Όταν αυτός ο κόσμος σού είναι τελείως ξένος κι εχθρικός, τα πράγματα μοιάζουν απλά αδύνατα. Ακόμα μοιάζουν. Kι όμως εσύ πρέπει πάντα να προχωράς . Αυτά είχα να πω για τους gay εφήβους.
2 σχόλια:
δοκιμή
Όλοι οι κρυφοί ομοφυλόφιλοι περνάμε το δικό μας δράμα. Πρόσφατα έκλεισα τα 18. Αποφάσισα πως ήρθε ο καιρός να το πω σε κάποιους/ες φίλους/ες μου (οι γονείς μου το ξέρουν), αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Ξέρω πως οι πραγματικοί φίλοι μας δέχονται γι'αυτό που είμαστε, αλλά πολλές φορές ο ρατσισμός εμποδίζει και τους φίλους. Επίσης, καημός μου είναι να κάνω ολοκληρωμένη σχέση, πράγμα πολύ δύσκολο αφού α)δε μου φαίνεται, β) δεν το λέω πουθενά και γ) φοιτώ στα Γιάννενα που ούτε γκέι μπαρ έχει... και η πόλη δεν είναι πολύ μεγάλη. Αυτό το διάστημα βρίσκομαι σε μια γενικότερη απελπισία και θα ήθελα κάποια συμβουλή από ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει αλληλοκατανόηση, δηλ ομοφυλόφιλους.
Θέλω να επικοινωνώ με γκέι ανθρώπους....δεν είμαστε μόνοι... Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.
Δημοσίευση σχολίου