Η αποτίμηση ενός (πολιτικά διασπασμένου) pride

Σχετικά με το pride όπως κάθε φορά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πολλά . Έτσι κι εγώ σκέφτηκα να αποτυπώσω όπως μπορώ τις (πολλές) σκέψεις που μου γέννησε . Το φετινό pride ήταν το πρώτο που πήγα και ήταν πολύ έντονη εμπειρία . Πριν μιλήσω όμως για τις εντυπώσεις που μου άφησε σε προσωπικό επίπεδο , θέλω να αναφερθώ πρώτα στην πολιτική διάσπαση και πολυμορφία που εγω τουλάχιστον διαπίστωσα κυρίως κατά τη διάρκεια της πορείας . Η πορεία ήταν διχοτομημένη ουσιαστικά σε 2 μέρη : Μπροστά βρίσκονταν η τεράστια rainbow , ένα «άρμα» με μια τραβεστί και δυνατή μέινστριμ ποπ μουσική με αδερφές να ακολουθούν χορεύοντας και τραγουδώντας . Σ’αυτό το πρώτο κομμάτι της πορείας βαρέθηκα γρήγορα…ούτε ένα σύνθημα δεν μπορούσα να φωνάξω … Πήγαμε λοιπόν προς τα πίσω όπου τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά , με τις κοπέλες της ΛΟΑ να φωνάζουν έξυπνα συνθηματάκια , όπως «τη σεξουαλικότητα κανενός δεν κρίνω ουτε της παναγίας που το κανε με κρίνο» (lol lol) και αμέσως μετά βρεθήκαμε στη Συμμαχία Γένοβα όπου τα πράγματα ήταν ακόμα πιο μαχητικά (μας έπρηξε βέβαια το παιδί ότι δεν υπάρχει κανείς ανώμαλος στην πορεία παρα μόνο το σύστημα αλλά τεσπα είχε μια πολιτική απόχρωση βρε αδερφή) .. Στου Συνασπισμού δεν πήγα γιατι ήταν πολύ πίσω , αλλά σίγουρα κάποιο σύνθημα θα φώναζαν τα παιδιά με τις κόκκινες σημαίες …Για να μη τα πολυλογώ , αυτό που διαπίστωσα έχοντας δει και τα φυλλάδια των homorebels και του qvzine στην πλατεία ήταν η εμφανέστατη διαφορά οπτικής και αντίληψης πάνω στο πως πρέπει να είναι το pride και τι στόχους πρέπει να εξυπηρετεί . Να είναι απλώς ένα ποπ γεγονός ; παρτάκι των «παιδιών του ουράνιου τόξου» όπως έλεγαν τα free press στην Αθήνα (τα παιδιά αυτά είναι για το φτύσιμο όλες τις άλλες μέρες του χρόνου …) ή να είναι μια πορεία που να διεκδικεί μάχιμα και δυνατά τα αιτήματα της ; Μεγάλη έκπληξη δε (ευχάριστη εννοείται) μου έκαναν τα τρικάκια που γέμισαν μετα την πορεία την πλατεία και έκαναν outing σε διάσημους πούστηδες και λεσβίες καταγγέλοντας την υποκριτική και ένοχη σιωπή τους . Ένα τέτοια τρικάκι είναι στη φώτο πάνω . Εν ολίγοις επρόκειτο για ένα pride που είχε απ’τις πιο ακραίες queer οργανώσεις ως τους πιο «επαγγελματίες» συνδικαλιστές lgbt
και από αναρχικούς μέχρι εκπροσώπους του πασόκ …
Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω την πολιτική πολυμορφία της εκδήλωσης . Θεωρώ όμως πως το pride χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση , ξακάθαρα αιτήματα . Να γίνει ένας χώρος διαμόρφωσης πολιτικής ταυτότητας και να δημιουργήσει τις προυποθέσεις ώστε οι μη ετεροφυλόφιλοι να συγκροτήσουν μια ισχυρή ομάδα πίεσης μέσα στην κοινωνία . Κι αυτό δεν γίνεται με μια φίεστα το χρόνο . Και μάλιστα μια απολιτική φιέστα . Το θέμα είναι να μπορούμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους με την ταυτότητα μας την ανωμαλιάρα οποτεδήποτε αυτό χρειάζεται , οποτεδήποτε θίγονται δικαιώματα μας . Η απόλυση του γκει υπαλλήλου από την Εθνική Τράπεζα εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού δεν αναφέρθηκε στο pride παρα μόνο από τη Γένοβα . Μήπως φοβόμασταν μη χαλάσει η πιο fun εκδήλωση της πόλης ;
Αλλά για να μην γκρινιάζω μόνο … σε προσωπικό επίπεδο το pride ήταν πολύ σημαντικό και με βοήθησε πολύ πιστεύω . Είναι απαραίτητες αυτές οι εκδηλώσεις , ανοιχτά στο δρόμο , είναι αντιπαράθεση με το βασικό πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί ως μη στρειτ , την ορατότητα . Γι’αυτό πιστεύω πως παρ’όλα τα στραβά της , πρέπει να τη στηρίζουμε σαν εκδήλωση και να προσπαθούμε να την αλλάξουμε αν δεν μας ικανοποιεί πλήρως . Γιατί μόνο αυτή έχουμε . Και γιατί δεν είδα κανένα από τα κούηαρ γκρουπάκια να κάνουν ένα κουήαρ πράιντ . Κράξιμο όλοι μας ξέρουμε να κάνουμε . Είναι πραγματικά κρίμα να αναλωνόμαστε στο να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να περιχαρακωνόμαστε στις ομαδούλες μας αντί να προσπαθούμε να συνεργαστούμε και να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην πάλη για δικαιώματα , για ελεύθερη κι ανεμπόδιστη ύπαρξη μέσα σ’αυτή τη ρημάδα την κοινωνία . Αυτές είναι οι σκέψεις μου για το pride .