ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ

Εμείς οι gay λέμε συχνά ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στην ορατότητα. Αυτό συνεπάγεται και την ύπαρξη μιας εικόνας. Το θέμα είναι η εικόνα αυτή να είναι δική μας και όχι κατασκεύασμα άλλων. Υπάρχουν πολλά στερεότυπα για τους ομοφυλόφιλους, από τα «ανώδυνα» όπως αυτό της ξεφωνημένης αδερφής, ως τα σοβαρότερα που έχουν να κάνουν με μύθους για το AIDS και άλλα νοσήματα.

Το τι εικόνα υπάρχει για αυτή την ομάδα, το καταλαβαίνεις όταν κάνεις coming out. Οι φίλοι, και γενικότερα οι άνθρωποι στους οποίους ανοίγεσαι, καταλαβαίνουν πως το να είσαι gay δεν είναι τελικά αυτό που θεωρούσαν- συνειδητοποιούν (ιδιαίτερα αν είναι καλοπροαίρετοι και όχι κολλημένοι) πως δεν είναι κάτι περίεργο.

Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εικόνων και στερεοτύπων, παίζει το αγαπημένο μας κουτί, η τηλεόραση. Δυστυχώς οι gay γίνονται αντικείμενα «κριτικής» από διάφορες Τατιάνες και άλλους αδαείς παρουσιαστές. Χρησιμοποιούνται εκφράσεις του στυλ: «εγώ τους δέχομαι, αλλά…». Η μόνη περίπτωση να λεχθούν ουσιαστικά πράγματα είναι να υπάρχουν «εκπρόσωποι» της «ομάδας», που να μιλούν ανοιχτά για το σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος. Αλλά τι να σου κάνουν κι αυτοί όταν η οθόνη κατακλύζεται από ένα σωρό κρυφές που δεν τους νοιάζει τίποτα? Η λεγόμενη μέση ελληνίδα νοικοκυρά και ο απλός κόσμος που …εμπιστεύεται την tv, βλέπουν απλώς και μόνο μια εικόνα η οποία σε συνδυασμό με το πώς μεγάλωσαν, μπορεί να οδηγήσει σε ρατσιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι κριτές… δεν νοιάζονται για το τι «περνάνε» σ’ ένα γονιό, ο οποίος μπορεί να αντιδράσει άσχημα σε μια αποκάλυψη του παιδιού του! Βέβαια, για να μην είμαστε απόλυτοι, η τηλεόραση σε σχέση με παλιότερα, μιλάει λίγο πιο άνετα για το θέμα.

Ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι, ποιος είναι? Εμείς… αν δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Το θέμα είναι να ανοιχτούμε και να σπάσουμε ηλίθια στερεότυπα και τότε θα είμαστε ορατοί, απλώς ως διαφορετικοί !

εκλογές 07

Οι βουλευτικές εκλογές φτάνουν και ο προπαγανδιστικός λόγος των κομμάτων κυριαρχεί παντου αυτές τις μέρες . Απο την τιβι και το ιντερνετ ως τις κεντρικές πλατείες , όλοι μιλάνε για εκλογές . Είναι όμως τόσο σημαντικές οι εκλογές ; Προσωπική μου άποψη: όχι τόσο ως τις παρουσιάζουν αυτοί που λυσσάνε για εξουσία , η ψήφος μας δύσκολα μπορει να φέρει κοσμογονικές αλλαγές , το πολιτικό σύστημα είναι στανταρ πια και υποστηριζόμενο εξίσου απο τα 2 μεγάλα κόμματα . Παρ'όλα αυτα αλλαγές , μικρές έστω , μπορούν να έρθουν .Κατέληξα σ’αυτή την άποψη ύστερα από σκέψη . Ήμουνα έτοιμος στην αρχή να απέχω , η εκλογική διαδικασία δεν με εκφράζει , δεν παρέχει καμια πραγματική εξουσία σ’εμένα και η «λαική βούληση» που εκφράζεται δεν μπορεί παρα να είναι πλασματική . Αποφάσισα όμως να ψηφίσω , πρώτον γιατι δεν νομίζω πως θα γίνει αντιληπτή η αποχή μου ως διαμαρτυρία για το πολιτικό σύστημα κι από την άλλη καίγομαι να μαυρίσω όλους αυτούς τους άθλιους που μου μαυρίζουν την καθημερινότητα: τους μπάτσους και ασφαλίτες που έχουν κατακλύσει την Αθήνα , τους πανηλίθιους υπουργους και τον πανηλιθιότερο πρωθυπουργό που μια τετραετία αντι για κυβέρνηση νόμιζαν πως βρίσκονται σε ριάλιτι σόου , τους φασίστες και τα εθνίκια που διεκδικούν για πρώτη φορά επισήμως έδρανα , τη γενικότερη νοοτροπία που βλέπεις παντου γύρω σου: την σκληρότητα , την αδιαφορία , τον συντηρητισμό , τη θρησκοληψία , τον εθνικισμό , το σεξισμό , μια νοοτροπία που φαίνεται κυρίαρχη στο μυαλό του μέσου μικροαστού και αποτελεί συνεπώς την κυρίαρχη νοοτροπία των κομματων και της εν γένει πολιτικής ζωής .

Σ’όλη την προεκλογική περίοδο ακούστηκαν ελάχιστα για gay διακαιώματα . Το θέμα ετίθετο σαν κάτι δευτερεύον , «ταμπού» που είπε και μια δημοσιογράφος . Ήταν στο πλαίσιο μιας γενικότερης συζήτησης και οι πολιτικοι που απαντούσαν -των 2 μεγάλων κομμάτων πάντα- αρκούνταν σε γενικότητες και ασάφειες χωρίς να περιορίζονται καθόλου στην έκφραση της ομοφοβίας τους . Οι πασόκοι περιορίζονταν σε γενικότητες περι προστασίας και ανοχης , οι νεοδημοκράτες τα ίδια πάνω-κάτω αλλά έβαζαν και λίγο την «αξιοπρέπεια» , λίγο έμπλεκαν την «εκκλησία» , μάλλον για να μην νευριάσουν και οι νοικοκυραίοι και στραφουν στον καρατζαφέρη . Εν ολίγοις αν συγκεντρώναμε τα πολύ ολίγα που ελέχθησαν πριν της εκλογές για το gay issue θα μας έμενε μια γενικώς αδιάφορη στάση ανεκτική μεν , άκρως ομοφοβική δε . Για την ακρίβεια δεν μας υπολογίζουν . Και λογικά πράττουν κατά τη γνώμη μου . Γιατι να μας υπολογίσουν ; Για τα μαχητικά μας pride (που ένας χριστιανός-που λέει ο λόγος- πήγε να φωνάξει σύνθημα και πέσαν πάνω του να τον φάνε) ; Για τις τρομερές καμπάνιες υπερ του γάμου ; που όταν ρωτήθηκε ο Αβραμόπουλος τόνισε πως το θέμα δεν έχει τεθεί (ψέμματα;) και μάλιστα υπογράμμισε την ισότητα όλων μας και την απουσία των όποιων διακρίσεων στη χώρα … Για ποιο λόγο να μας υπολογίσουν σαν διεκδικητές όταν δεν έχουμε διεκδικήσει το ελάχιστο ;

Ελπίζω η κυβέρνηση που θα βγει από Δευτέρα να μην είναι όπως η προηγούμενη . Δεν στηρίζω όμως πολλά σ’αυτό . Πιο πολύ ελπίζω να υπάρξει αλλαγή σ’αυτή τη γαμημένη κοινωνία και ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει με καμια κυβέρνηση και κανένα κόμμα αν δεν κινητοποιηθούμε εμείς οι ίδιοι , να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν . Την αυτονόητη ελευθερία μας και πάνω απ’όλα την ορατή παρουσία μας. Δεν είναι ενοχλητικό να σε αγνοούν ;