Προέκυψε

"Δημοσιογραφικά":

Αυτό το blog δε λειτουργεί πια. Δεν ανανεώνονται τα κείμενά του. Δεν είναι η ηλεκτρονική διέξοδος και ο ηλεκτρονικός εαυτός μιας ομάδας (αυτή η ομάδα δεν υπάρχει πια).
Τα παραπάνω "δεν" κάποιος θα μπορούσε να τα εκλάβει ως κάτι αρνητικό, ως αρνήσεις. Δεν ... είναι λοιπόν. Είναι απλώς αποτέλεσματα. Αποτέλεσματα αλλαγών, αλλαγών μας. Αποτέλεσματα συνεχειών μας και ασυνεχειών του κανονικού.
Έχουμε καταλάβει περισσότερα πράγματα για τους ανθρώπους, για τις κατασκευές του κόσμου, για τις ανθρώπινες σχέσεις.



"Προσωπικά":

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, ξέρω όμως γιατί. Είχα μια ανάγκη να γράψω σε αυτό το χώρο που φιλοξένησε μια αρχή μου, αν θες, ως ομοφυλόφιλο υποκείμενο. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σε ένα χώρο οικείο (άλλωστε η οικειότητα είναι μια πατρίδα). Σε αυτό το blog φιλοξενούνται δείγματα επικοινωνίας και αποσκευές προσπάθειας.


Έχω αλλάξει. Έχω γεμίσει με ανθρώπους και περιπάτους στην Αθήνα, άρα και τραγούδια, ταινίες, γνώσεις, βιωματικές τέχνες...
Δεν έχω μεγαλώσει στην Αθήνα. Μεγάλωσα στην επαρχία (αθάνατη ελληνική), αλλά πλέον αισθάνομαι την Αθήνα σαν ένα χώρο στον οποίο έχω δομήσει κάποια βασικά στοιχεία αυτού που λέμε "εαυτός μου".

Αυτό που έχω να πω πια για τα θέματα αυτού του blog (για να μη μείνει αυτό το κείμενο ως ένα αφηρημένο παραλήρημα αναμνήσεων) είναι πως πια κουράστηκα να δικαιολογώ την ύπαρξή μου. Κι εννοώ την ύπαρξή μου ως gay. Πραγματικά κουράστηκα να υποστηρίζω την ιδιαιτερότητα, τη διαφορετικότητα, το δικαίωμα ύπαρξης και να επιβεβαιώνω την οντότητά/ ταυτότητά μου ή κάποια χαρακτηριστικά μου.
Αυτό δε σημαίνει πως θα σταματήσω να αντιτίθεμαι στο ρατσισμό και κάποιες συμπεριφορές (γιατί στην τελική είμαι και κατά καποιο τρόπο εθισμένος στην υπεράσπιση κάποιων ανθρώπων και την επιχειρηματολογία). Δε θα λείψει δηλαδή το πολιτικό μου σχόλιο.
Απλώς, να, θέλω κάποια πράγματα να έρχονται πιο αυθόρμητα, χωρίς τόση πολλή σκέψη και χωρίς τόση πολλή ενοχή και χωρίς τόσα πολλά βλέμματα απορίας απ' τον κόσμο και χωρίς τόση ανάλυση. Θέλω, και μάλλον προσπαθώ, να έχω και να δημιουργώ αυθόρμητες και ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους.

Ναι, έχω αλλάξει. Πολλοί μπορούν να το συνειδητοποιήσουν κι εγώ μαζί.
Αυτό το post το επεξεργάζομαι ώρα, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω. Σίγουρα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αφιερώνεται στους ανθρώπους που έχουν υπάρξει και υπάρχουν δίπλα μου και έχουν συμβάλλει στη συνειδητοποίησή μου και στις όμορφες στιγμές της ζωής (μου).

Sovaros_gia_sxesh VS real_pagrati

Τελευταία έχω αρχίσει να κάνω πολύύύ chat. Μέσα σε ένα μήνα έχω γνωρίσει από κοντά κάμποσα άτομα, όλα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, όλα πολύ ενδιαφέροντα, αλλά στην τελική τίποτα που να προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα από τη γνωριμία. «Δεν είναι αυτό που ψάχνω», λέω στον εαυτό μου, συνήθως. Αναρωτιέμαι όμως, μερικές φορές: «ξέρω τι στο καλό ψάχνω;».

Δεν έχω κάνει ποτέ ως τώρα one-night-stand, ούτε είχα ποτέ κάτι σαν fuck-buddy γιατί ποτέ δεν ένιωσα άνετα με την ιδέα. Πιστεύω ότι δεν είμαι άτομο που τό’χει στο να μην εμπλέκεται συναισθηματικά, οπότε λέω άστο καλύτερα. Οπότε θεωρητικά είμαι από αυτούς που ψάχνουν «κάτι πιο σταθερό». Και δε το βρίσκουν ποτέ. Τόσο συχνά ακούω αυτό το κλισέ («αμαν πια όλοι σεξ ψάχνουν, δε γίνεται να βρεις κάτι σοβαρό») που μερικές φορές δε συγκρατιέμαι κι απαντάω με το επίσης στερεότυπο «Πως γίνεται όλοι να ψάχνουμε για σχέση και να μη βρίσκουμε; Ας ζευγαρώσουμε μεταξύ μας επιτέλους να τελειώνει η γκρίνια!».

Είχα διαβάσει πριν χρόνια σε ένα βιβλίο ότι ανάγκες και επιθυμίες είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που καλό θα ήταν να τα διαχωρίσουμε μέσα μας. Τις ανάγκες, εγγενείς ή επίκτητες, είναι απαραίτητο να τις ικανοποιήσουμε για να επιβιώσουμε και να είμαστε καλά. Οι επιθυμίες τώρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, οι επιθυμίες είναι το άγνωστο, δεν υπακούουν ούτε σε ανάγκες ούτε σε δυνατότητες (αυτό που έχεις τη δυνατότητα να πετύχεις δεν είναι απαραίτητα αυτό που θέλεις), οι επιθυμίες είναι το άγνωστο που βρίσκεται μέσα στον καθένα.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχω εντοπίσει –με δείγμα τον εαυτό μου και τους φίλους μου φυσικά- τις εξής ανάγκες:

• Ανάγκη για συντροφικότητα: είναι η ανάγκη του να έχεις έναν ή περισσότερους πολύ κοντινούς σου ανθρώπους, να κάνετε πράγματα μαζί, να μπορεί να βασιστεί ο ένας στον άλλο, να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν και κάνουν τις «ασήμαντες» στιγμές της ζωής να έχουν αξία.
• Ανάγκη για σεξ: Βιολογική –ας πούμε- ανάγκη, παρουσιάζει για πολλούς έξαρση την άνοιξη (ε, ο πεταλούδος ερωτεύεται την πεταλούδα κλπ), αναφέρεται και ως «καύλες» και μπορεί συνήθως να ικανοποιηθεί και χωρίς τη βοήθεια άλλου ατόμου (αν καταλαβαίνετε τι εννοώ..)
• Ανάγκη για ερωτική επαφή: θα την έλεγα και ανάγκη για σωματική οικειότητα αλλά ακούγεται κάπως, είναι το να βρεθείς γυμνός με κάποιον, να τον αγκαλιάσεις, να σε αγγίξει, να φιληθείτε και να ιδρώσετε μαζί, να χαρίσει ο ένας στον άλλο μέσω του σώματος του ευχαρίστηση και ίσως κατ’ επέκταση αποδοχή.

Μια ανάγκη αν δε την ικανοποιήσεις σε βασανίζει και σου κάνει τη ζωή δύσκολη, αλλά το να χτίσεις μια αυθεντική ανθρώπινη σχέση και να συνδεθείς με κάποιον είναι κάτι που συμβαίνει πέρα και πάνω από ανάγκες.

Κατά τη γνώμη μου, όλοι εμείς που «ψάχνουμε σχέση» αλλά ποτέ δε μας κάθεται φέρουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι καταλήγουμε συνήθως στο πάτωμα να μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Γιατί όσο και να θέλουμε να κατηγορήσουμε τον άλλο που δε φέρθηκε σωστά, που ήταν ανώριμος, και τα λοιπά, στην τελική ο άλλος τις πιο πολλές φορές ήταν και είναι ο ίδιος πριν και μετά. Η όλη φάση του πληγώματος προκύπτει συνήθως επειδή εμείς είχαμε από πριν πλάσει στο μυαλό μας όλους τους όρους και τις συνθήκες τις ιδανικής σχέσης, προϋποθέσεις τις οποίες ο άλλος δεν τήρησε. Στην ουσία έχουμε ζωγραφίσει από μόνοι μας τον πίνακα της ζωής μας και απλά έχουμε αφήσει μια τρύπα στον καμβά για να βάζουν το κεφάλι τους οι διάφοροι υποψήφιοι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι άλλο από το σύνδρομο του καλού μας πρίγκιπα, ο οποίος φυσικά δε θα υπάρξει ποτέ έξω από τη φαντασία μας.

Μερικοί λένε ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ζωή είναι χαοτική και εντελώς «ό,τι να’ναι» και τελικά μια πραγματικά αληθινή ανθρώπινη σχέση δομείται από το μηδέν χωρίς προσδοκίες και υποσχέσεις, όπως ακριβώς δίνεις σε έναν άνθρωπο τις μπογιές σου και τον αφήνεις να ζωγραφίσει ότι θέλει σε ένα κομμάτι του καμβά σου. Έτσι γλιτώνεις και την πίκρα του να μην είναι ο άλλος αυτό που έχεις φανταστεί και όλη την αυτολύπηση που ακολουθεί.

Εν τέλει, όλοι στα chatrooms ανάγκες ψάχνουν να ικανοποιήσουν και κανείς μας δεν είναι εκεί «απλά για γνωριμία». Από αυτή την άποψη, ίσως είναι πιο ειλικρινής ο «psaxno top eos 30 xronon gia real twra» από τον «sxesi_thess» που θα έπρεπε ίσως να λέει «έχω ανάγκη από συντροφιά». Εντάξει, ίσως γίνομαι υπερβολικός χωρίς λόγο –στο κάτω-κάτω, μπορεί δυο άνθρωποι να γνωριστούν από ανάγκη αλλά να μείνουν μαζί γιατί το θέλουν. Anyway, you get the point, νομίζω.

Όλο λέω «ουφ, κουράστηκα πια, δεν ξαναμπαίνω σε chat, είναι όλοι psycho που δεν ξέρουν τι θέλουν» κι όλο ξαναγυρίζω γιατί «δε μπορεί ρε γαμώτο, κάποιος θα υπάρχει σαν εμένα».

Πάντως αποφάσισα να προσπαθώ να μην περιμένω τίποτα, να μην ψάχνω ούτε σχέση, ούτε γνωριμία, ούτε τίποτα, κι από δω και πέρα θα απαντάω στην κλασική ερώτηση «τι ψάχνεις;» με ένα ίσως ασαφές αλλά τουλάχιστον ειλικρινές «ό,τι βγει»…

Και στα δικά μας οι λεύτερες

Πού να ήξερα ότι χάνοντας το πρωινό λεωφορείο και χαζεύοντας Παπαδάκη θα μάθαινα ότι έγιναν οι γάμοι της Τήλου οι οποίοι πρέπει να είχαν λόξιγκα 2 βδομάδες τώρα αφού ακόμα και οι περιπτεράδες ασχολήθηκαν με αυτούς (ω ναι το άκουσα :-P)? Δηλαδή ευτυχώς που οι "Muggle" (οι str8 ντε!) δεν ήξεραν και τα παιδιά που παντρεύονταν γιατί θα έτρεχαν και δε θα έφταναν από το..."μάτι"!

Κλασικές αντιδράσεις από αυτόκλητους σωτήρες των ηθών της παρθένας ελληνικής κοινωνίας οι οποίοι ήταν ως επί τω πλείστω παπάδες (θα βγαίνουν στα κανάλια ακόμα και off season αυτοί οι άνθρωποι τελικά...) και ο νομάρχης-μαϊντανός-τραγουδιστής-βάλε ό,τι άλλο θες. Άκουσα και Βλάμη όμως. Ψύχραιμη και σοβαρή κι ας είχε την άλλη να της λέει π..., χαζά πράγματα τέλος πάντων. Οι δημοσιογράφοι κλασικά ρωτούσαν στερεοτυπικές αηδίες. Ο Αυτιάς έλεγε τη Βλάμη "Βαγγελίτσα". Τι σου είναι αυτή η ομοφοβία όμως βρε παιδί μου! Γιατί μη μου πεις ότι τυχαία την είπε με υποκοριστικό που παραπέμπει στο "Βαγγέλης"... Το μεγαλύτερο πανηγύρι έγινε στην εκπομπή της Τατιάνας-οδήγησα άνθρωπο στην αυτοκτονία-Στεφανίδου. Φωνές, κατάρες και όλα αυτά τα χαριτωμένα. Ένιωσα εθνική υπερηφάνεια και πολύ τυχερος που δεν έχει γίνει η χώρα μου σαν την "κατάπτιστη Ολλανδία"!! Έλεος αυτοί οι ομοφυλόφιλοι πια! :-P

Τώρα να πω ότι δε χαίρομαι επειδή αν πω το αντίθετο θα πουν πάλι για "γαμοπαράνοια"? Το θέμα είναι ότι, άκυρος ξεάκυρος, ο πρώτος γάμος ομοφύλων είναι γεγονός και ανοίγουν πολλές πόρτες για τα υπόλοιπα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που δεν απολαμβάνουμε εγώ και οι "ομοίοι" μου. Δε με ενδιαφέρει αν είναι τόσο πίσω η κοινωνία ή αν δε με δέχεται επειδή κρατάω το χέρι του γκόμενού μου. Δε θα παρακαλέσω την κυρα Μαρία που η μόρφωσή της πηγάζει από Star και Άνθιμο, άντε και ενα μεταπτυχιακό στη Στεφανίδου, να μη σοκάρεται όταν με βλέπει να φιλιέμαι με " κάτι που έμοιαζε με γυναίκα από μακριά αλλά τελικά είχε τρίχες. Ήταν αγόρι καλέ!! ".

Και επειδή πλησιάζει και το Σάββατο με το 4ο Pride, ελπίζω φέτος να μην ακουστούν οι περσυνές γκρίνιες για "προκλιτικό outing" και "αριστερίστικες υστερίες". Δεν παρακαλάμε κανένα να μας δεχτεί. Είμαστε όλες και όλοι ίσοι και ίσες ανεξάρτητα με ποιο φύλο ερωτευόμαστε. "Δικαίωμα μας! "

Τι κρύβει η καθημερινότητα…

Απόγευμα σ’ ένα μίνι-μάρκετ:
Η κυρία που έχει το κατάστημα βλέπει ένα κοριτσάκι με playmobil και λέει: «Αυτό δεν είναι αγορίστικο παιχνίδι;»
Η μητέρα απαντά: «Όχι, έχουν βγει και για κορίτσια»
Η κυρία καθησυχάζεται και η κουβέντα συνεχίζει αλλιώς. Στο μεταξύ το κοριτσάκι συνεχίζει να παίζει αμέριμνο…
Και σκέφτομαι εγώ: Είναι τόσο φοβερό ένα παιδάκι να παίζει με ένα παιχνίδι;;; Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς ποιες είναι οι ρίζες του ρατσισμού και του σεξισμού. Τι σε πείραζε καλή μου γυναίκα το playmobil; Έχεις εσύ ένα ρόλο στο μυαλό σου και πρέπει ντε και καλά να τον μάθει και το παιδάκι; Έτοιμος ήμουν να μιλήσω και να πω για το δικαίωμα στην επιλογή και για τους προκαθορισμένους ρόλους…! Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η αναπαραγωγή στερεοτύπων και ρόλων. Και κάτι τέτοιο γίνεται πολύ έντονα στην καθημερινότητα, όπου τα νεαρότερα κυρίως άτομα ωθούνται να ακολουθούν συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς, νόρμες δηλαδή που καταδιώκουν είτε άντρες είτε γυναίκες. Αν το δούμε και ευρύτερα και σε επίπεδο δικαιωμάτων, τέτοιες μικρές στιγμές δείχνουν την καταπάτηση της ελευθερίας της έκφρασης- και ίσως είναι και μια έκφανση φασισμού.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο που θεωρεί το φύλο κάτι πολύ συγκεκριμένο και έχει ενοχές σχετικά με την ερωτική έκφραση. Σ’ αυτό τον κόσμο γίνονται κατάφωρες αδικίες εις βάρος ατόμων που μπορεί να γίνουν ειδήσεις- όπως για παράδειγμα το ζήτημα με τον Ιρανό πρόσφυγα. Όμως πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του κανείς και πολλά περιστατικά που συμβαίνουν κάθε μέρα και δεν τα μαθαίνει κανείς, επηρεάζουν όμως άτομα, σχέσεις και συμπεριφορές. Θα μου πει κανείς τώρα: κι επειδή έκαναν ένα σχόλιο για ένα παιδάκι που παίζει, εσύ το κάνεις θέμα; Το κάνω θέμα γιατί αν παρατηρήσουμε συζητήσεις καθημερινές, θα βρούμε μέσα σ’ αυτές ένα σωρό στερεότυπα, τα οποία από μικρή ηλικία συσσωρεύονται και δημιουργούν προκαταλήψεις, κόμπλεξ… και ειδικότερα στα διαφορετικά παιδάκια έναν εσωτερικευμένο ρατσισμό (ιδιαίτερα ύπουλος ο τελευταίος…)
Νομίζω πως πρέπει να σκεφτούμε και λίγο τα θέματα μικρότερης κλίμακας (ίσως όμως όχι μικρότερης σημασίας…) και να κάνουμε μικρές καθημερινές επαναστάσεις. Δεν ωφελεί πάντα από μόνος του ο συνδικαλισμός και αυτό που λέμε κίνημα, όταν δεν γίνονται και αλλαγές σε αυτά που βιώνουμε όλοι…