Ως χρωμοΣώματα, επανακαθορίζουμε την ταυτότητά μας και θέτουμε τα δικά μας μέτρα για το ποιοι είμαστε και τι μας αρέσει.

Ψάχνουμε το δικό μας χρώμα σε έναν κόσμο που επιμένει να δείχνει γκρίζος..

[Ποιοι είμαστε] [Τι θέλουμε, τι δε θέλουμε, θέλουμε;] [Γιατί;] [Πώς;]

24 Ιαν 2008

(Όταν βγάινει το) Φως στο Γκάζι...




Καμία σχέση. Το πρωί είναι σαν άλλη περιοχή το Γκάζι. Ούτε κόσμος με σακάκια, σκισμένα jeans, γραβάτες, ούτε μουσικές από τα café και τα clubάκια και φυσικά ούτε ωραίες φάτσες!Σου θυμίζει πιο πολύ σε ποιο μέρος της Αθήνας είσαι και τι ήταν αυτό το μέρος πριν το «καταλάβουν» τα μαγαζιά. Βιομηχανική ζώνη ήταν πάντα το Γκάζι, συνεργεία αυτοκινήτων ή παρακμιακά καφενεία υπήρχαν μόνο (αν και έχουν μείνει ακόμα 2-3 αλλά πού θα πάει θα μεταμορφωθούν σε Starbucks ή Everest με τον καιρό…). Έλα όμως που το πρωί γίνεται κάτι και ξυπνάει αυτό το «άλλο» Γκάζι!
Θόρυβοι από ηλεκτροκολλήσεις, έμπορους χαλιών-λουλουδιών-τραπεζιών και ό, τι άλλο χωράει στο Ντάτσουν. Και φυσικά οι αγαπημένες μου μορφές: κάτι άνθρωποι με τρίκυκλα που κάνουν κύκλους σε Ιερά Οδό-Πειραιώς-Ορφέως-Κωνσταντινουπόλεως, σταματάνε σε κάθε σκουπιδοτενεκέ και μαζεύουν ό, τι βρουν ακέραιο και πρόσφορο για πώληση. Πού τα πουλάνε? Μπορεί να τα είχες δει πιο παλιά, πριν τη στάση του Metro, αν πήγαινες με τα πόδια Θησείο απ’ τον πεζόδρομο του Νεκροταφείου… Ρώτησα και έμαθα: γυρολόγους τους λένε και μη ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω :-Ρ Ξέρω όμως ότι κάποιες τοπικές οργανώσεις έχουν πρόβλημα μαζί τους.
Και μιας και είπα οργανώσεις, υπάρχουν αρκετές (3 σίγουρα) που αποτελούνται από κατοίκους του Γκαζιού-Βοτανικού-Ρουφ-Κεραμεικού που έχουν σοβαρά αιτήματα και αρκετά έντονη δράση… Ναι έχει προβλήματα η περιοχή τα πρωινά. Στενοί δρόμοι, μόλυνση και βέβαια οι γραμμές του ΟΣΕ.




Το Γκάζι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κέντρου και πιο συγκεκριμένα της Ομόνοιας και του Κολωνού (Ακαδημία Πλάτωνα κτλ). Όχι δε μοιάζει με τους γείτονές του, Θησείο και Μοναστηράκι. Και αυτό είναι καλό (για μένα) γιατί δείχνει ότι ακόμα δεν το έχει καταπιεί το lifestyle που έφαγε την περιοχή του Ψυρρή. Τουλάχιστον όχι όσο υπάρχει ακόμα ήλιος γιατί όταν νυχτώνει αλλάζει το σκηνικό ό, τι και να σημαίνει αυτό ;-)


Προσωπικά λατρεύω το Γκάζι και όλη την περιοχή άσχετα σε τη θέση είναι ο ήλιος εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ότι έχει κάτι μαγικό και μου ασκεί μια ανεξήγητη έλξη ειδικά τα καλοκαίρια που χαζεύουμε τον Παρθενώνα απο την ταράτσα-να το πω ή θα κάνω διαφήμιση? Δε με νοιάζει :-Ρ- του Aroyo ή όταν βγαίνοντας από το Metro το μάτι μου πέφτει πάνω στην Ακρόπολη. Πρωί ή βράδυ το Γκάζι μου θυμίζει Αθήνα όπως την είχα στο μυαλό μου πριν ερθω να μείνω και ελπίζω να μην αλλοιωθεί και αυτό...

Ga(y)zi

Χριστούγεννα 2005. Τετάρτη. Κατεβαίνει απ’ τον ηλεκτρικό στο Θησείο και κατευθύνεται προς Ασωμάτων. Παίρνει ταξί για Ιεράς Οδού και Κων/πόλεως ακολουθώντας τις οδηγίες του Σταύρου απ’ το chat. Πρώτη φορά είχαν μιλήσει σήμερα, τον κάλεσε σε μια καφετέρια στο Γκάζι που είχε ένα πάρτι αφιέρωμα στη Madonna(πολύ στερεότυπο δεν ακούγεται;). Φτάνοντας στη γνωστή διασταύρωση, κοιτάζει τις ράγες των τρένων. Δε μοιάζει καθόλου σαν τα μέρη που είναι συνήθως μαζεμένες οι καφετέριες στις περιοχές που έχει πάει ως τώρα. Δεν έχει δει και πολλά, το ξέρει. Δεκαοχτώ χρονών ακόμα και εξάλλου μεγάλωσε στα προάστια. Είναι σκοτεινά. Όμως δε νιώθει κάποιο κίνδυνο. Είναι σα το μέρος να είναι ξεχασμένο, σπίτια δεν υπάρχουν και τα μεγάλα γκρι κτίρια δε τον πείθουν ότι τη μέρα είναι γεμάτα κόσμο. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο στενά έπρεπε να είναι το καφέ.. Την πρώτη φορά το προσπέρασε χωρίς καν να το ξεχωρίσει από τα άλλα κτίρια. Με τη δεύτερη το βρήκε και έσπρωξε τη γυάλινη πόρτα. Ο Σταύρος είναι εντελώς αδιάφορος, σε κάποια φάση χάνεται. Κι οι γνωστοί του που του σύστησε, μια απ’ τα ίδια. Η συζήτηση δεν τραβάει. Χαζεύει. Το πάρτι αποδείχτηκε πριβέ. Ο κόσμος είναι ελάχιστος, και όλοι κυμαίνονται από μεγαλύτεροι του έως πολύ μεγαλύτεροι του. Νιώθει άβολα. Τα βλέμματα φταίνε, μάλλον. Η όλη εμπειρία δεν έχει γεύση. Παρόλ’ αυτά μένει λίγο ακόμα. Λες και περιμένει να συμβεί κάτι μαγικό, να κάνει την πρώτη του βραδιά στο Γκάζι να πάρει λίγο χρώμα, σαν αμερικάνικη ταινία. Τελικά χάνει την υπομονή του. Πάντως φεύγει έχοντας ένα επιπλέον νούμερο στη μνήμη του κινητού του.

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

-Ωραία μπλούζα! Καινούργια;
-Ναι, σ’ αρέσει;
-Βλέπω απόψε ήρθες με άγριες διαθέσεις!
-Ε ναι, όπως κάθε Σάββατο!

(….)

-Κοίτα αυτόν με την πράσινη, πίσω δεξιά
-Σιγά το γέρο! Εμένα μ’ αρέσει εκείνος στο μπαρ με το μαύρο φανελάκι
-Ναι καλά, αυτουνού η μύτη είναι σαν αγκινάρα.
-Κακίες!

(….)

-Μη γυρίσεις, μόλις μπήκε ο Δημήτρης από Καλλιθέα.
-Όχι ρε γαμώτο! Και στο ‘πα εγώ, να μην έρθουμε εδώ.
-Κάνε τον αδιάφορο ρε.

(….)

-Βαρέθηκα.
-Κάτσε, σε λίγο θα αρχίσουν τα ελληνικά!
-Ναι, θα πήξουμε πάλι στη Βίσση με το ντιτζέι που έχουν εδώ ρεεε!

(….)

-Τι;; Είναι με γκόμενο; Πότε πρόλαβε; Να σου πω, κάνε μου μια χάρη και χόρεψε λίγο κοντά, να νομίζει ότι τα ξαναβρήκαμε!

(….)

-Γειαα!
-Γεια, τι κάνεις; Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά, εσύ;
-Την παλεύω.
-Άντε, τα λέμε!

(….)

-Μήπως έχεις φωτιά;
-Ναι.
-Με λένε Γιώργο.
-Χαίρω πολύ.

(….)

-Πάμε καμιά βόλτα μέχρι να πάει 5.30 να πάρουμε το μετρό;
-Ναι, να κάνω κι ένα τελευταίο τσιγάρο.
-Ρε συ.. Μήπως έκανα μαλακία που δε του μίλησα;
-Δεν ξέρω. Και τι να έλεγες; Να σου πω, τι έγινε όταν πήγες να πάρεις τα ποτά και σε σταμάτησε εκείνος ο ψηλός;
-Τίποτα μωρέ, ένας γνωστός γνωστού.
-Ωραίους γνωστούς έχουν οι γνωστοί σου…
-Καλά, καλά, πάμε να την κάνουμε τώρα. Με βλέπω πάλι αύριο με hang over.


--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Τι είναι προτιμότερο;
>Να βγω με τους συμφοιτητές στο Θησείο για ρακόμελα
>ή να πάω με τον Κώστα «όχι-πια-σεξ-μόνο-φίλοι» σε κλαμπ στο Γκάζι;

Τι είναι ευκολότερο;
>Να πιάσω κουβέντα με κάποιον που με κοιτάζει επίμονα στο δρόμο
>ή να ζητήσω το τηλέφωνο του κούκλου που χορεύει με την παρέα του στο s-cape;

Ποιος αισθάνεται πιο άβολα;
>Αυτός που κρατάει τον boyfriend απ’ το χέρι στην Πανεπιστημίου και κάνει τους περαστικούς να κοιτάνε απ’ την άλλη
>ή αυτός που φιλάει το γκόμενο του σε γκέι κλαμπ με όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του

Τι είναι πιο ενοχλητικό;
>Να σε σχολιάζουν οι γείτονες σου πίσω απ’την πλάτη σου
>ή να σε κουτσομπολεύει όλο το γκέι χωριό;

Τι είναι πιο διασκεδαστικό;
>Να βγω το Σαββατο βράδυ στου Ψυρρή και να ψάχνω που να κάτσω μες στον πανικο;
>ή να πάω sodade και να κινδυνέψω να πεθάνω από ασφυξία;

Τελικά εγώ γιατί συνεχίζω να βγαίνω στα γκέι μαγαζιά;


--- --- --- --- --- --- --- --- ---


Αυτός ο ξανθός σε κοιτάζει! Η παρέα σου έχει κέφια και χορεύετε συνέχεια. Το κλαμπ είναι γεμάτο όμορφο κόσμο. Ο κολλητός σου έχει τα κέφια του και όλο χαμόγελα κι αστεία είναι. Το άλλο παιδί εκεί ζήτησε το τηλέφωνο σου. Συμπαθητικούλης φαίνεται. Το ποτό σε έχει χτυπήσει λίγο και αφήνεσαι να χορέψεις πιο ελεύθερα. Τα κινητά χτυπάνε κι η παρέα μεγαλώνει. Για πρώτη φορά δεν έχεις βαρεθεί ούτε λίγο. Μετά τις 4 η παρέα σπάει κι αποχαιρετάς κι εσύ, χαμογελώντας. Στο ταξί για το σπίτι σου’ρχεται κι αναρωτιέσαι πως γίνεται μέχρι χθες τα γκει κλαμπ να σου δημιουργούσαν κατάθλιψη.

18 Ιαν 2008

Gay Lifestyle

«Το lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο» .
Αυτή η αρκετά γνωστή φράση, γραμμένη σε τοίχους με σπρέι, νομίζω ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση του γκέι λάιφσταιλ . Πέραν των άλλων που λίγο-πολύ ισχύουν για όλους, γκέι και μη, το λάιφσταιλ για τους γκέι παίζει έναν επιπλέον ρόλο : Από μηδενικά στην ετεροκανονιστική (σεξιστική/πατριαρχική) κοινωνία, τους κάνει νούμερα, τους δίνει μια ψευδαίσθηση αποδοχής … Ο μοναδικός ίσως αποδεκτός τύπος του γκεί σήμερα είναι ο τύπος του λάιφσταιλ γκέι, γνωστού και ως καπιταλογκέι . Ο καπιταλογκέι είναι το μόνο αποδεκτό ίσως μοντέλο που προβάλλεται από τα free press και τα lifestyle περιοδικά, άντε και απο καμια πιο προχώ σειρά στην τιβί .Είναι ο τύπος που πηδιέται αχαλίνωτα , ακούει Madonna και ψωνίζει σαν μανιακός . Ευχάριστος τύπος και ιδανικός για κολλητός μιας γυναίκας . Αυτό βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα στερεότυπο, το οποίο χάρη στην αναγνώρισή του γίνεται πρότυπο...

Ο νεαρός γκεί χωμένος μες στα σκατά(γνωστά και ως ελληνική κοινωνία) από πολύ μικρή ηλικία, βλέποντας αυτό το πρότυπο μπροστά του, ως αποδεκτό και glamorous είναι λογικό να ενταχθεί σε όλο αυτό το τριπάκι : σαββατόβραδα στο Γκάζι, ατέρμονο σαφάρι σε chat/gaydar κτλ, shopping, φίλοι και εραστές της μιας βραδιάς . Όλη του η ζωή και μαζί και η σεξουαλικότητα του νοηματοδοτείται κεντρικά από την έννοια της κατανάλωσης . Κατανάλωση των πάντων: ρούχων, μαγαζιών , μουσικής , ανθρώπων . Όλα προς κατανάλωση, όλα για εκτόνωση . Καταναλωτές και καταναλισκόμενοι, περιφερόμαστε απο το ένα φάσιον μαγαζί στο άλλο, διασκεδάζοντας τη μοναξιά μας και πουλώντας την εικόνα μας .
Και καλά θα μου πείτε, και σένα τι σε ενοχλεί ακριβώς ; αφου καλά περνάμε βρε παιδιά …
Η αλήθεια είναι πως δεν μου είναι πάντοτε ενοχλητικό και πολλές φορές απλά διασκεδάζω με τις στυλάτες αδερφές και τα ποζέρια στα κλάμπ . Και δεν διατυπώνω καμία ηθικολογική κρίση πάνω στο όλο θέμα, δεν είναι ο στόχος μου τουλάχιστον .
Αλλά να, είναι ότι δεν είμαστε όλες έτσι κι αυτή η ψευτοαποδοχή του gayλικιού μόνο σ’αυτή τη βερζιόν είναι όσο να ναι λιγουλάκι ύποπτη . Γιατί στο Γκάζι είμαστε θεές και στα κωλόμπαρα της Φυλής και την Κουμουνδούρου προιόν προς πώληση[αλλά μάλλον αυτοί δεν είναι gay, ε;]; Γιατί οπουδήποτε έξω από τα στενά όρια του γκέτο απλά είμαστε αόρατοι ; Στην τελική γιατί είμαστε αποδεκτοί μόνο ως καταναλωτές ; Μήπως οι homorebels έχουν δίκιο όταν γράφουν στους τοίχους «το gay lifestyle βρωμάει ομοφοβία» ;
Κατ’εμέ έχουν δίκιο, αναμφισβήτητα . Όλη αυτή η σούπερ απελευθέρωση και η ευδαιμονία δεν είναι παρά η κεφαλαιοποίηση της σεξουαλικότητάς μας, η περαιτέρω οριοθέτηση της . Η γκέι "παροικία" υπάρχει για να στηρίζει τη στρέιτ κυριαρχία . Το γκεί λάιφσταιλ δεν είναι τίποτε άλλο παρα ένα άλλο έιδος λάιφσταιλ, με τη διαφορά ότι υπάρχει επιπλέον για να υποστηρίζει την κυρίαρχη κουλτούρα, το σεξουαλικό status quo, με άλλα λόγια την ετεροκανονικότητα .

Απο την άλλη, ενδιαφέρον είναι ότι οι επίσημες γκέι οργανώσεις, γνωστες και ως κίνημα-εδω γελάμε-βλέπουν την όλη φάση σούπερ απελευθερωτική . Στη συνάντηση για τον (οικονομικό) απολογισμό του πράιντ βρεθήκαμε να ακούμε πόσο απελευθερωτικός είναι ο καπιταλισμός και τι τυχεροί που είμαστε... Το gay community/movement αγκάλιασε και υιοθέτησε πρόθυμα το γκέι λάιφσταιλ, αρκέστηκε στη διεκδίκηση των νομικών δικαιωμάτων και απεμπόλισε οποιαδήποτε δράση για την κοινωνική αλλαγή ή την σεξουαλική επανάσταση(η οποία θα σου πούν ότι έγινε κιόλας) . Γιατί η κοινωνική αλλαγή έφτασε, δεν μας νοιάζει αν υπάρχει σεξισμός και ομοφοβία, αρκεί να μπορούμε να μην τα βλέπουμε, κλεισμένοι στα γκέτο μας, να στρουθοκαμηλίζουμε μες στις ακριβές και γκλάμορους ψευδαισθήσεις μας . Έτσι το κίνημα πορεύεται με λάιφσταιλ σημαία, περισσότερους χορηγούς για το πράιντ και χωρίς καμία ιδεολογική βάση πέραν των κλασσικών διεκδικήσεων περι γάμου και βαφτισιών .

Τι έχω να προτείνω; περισσότερη συζήτηση και σκέψη... εκεί που κάθεστε αραχτοί στην Αιόλου και την Κων/πόλεως αντί να μιλάτε για το γάμο του τάδε άχρηστου και το ξεκατίνιασμα του δείνα σούργελου, που δείχνουν τα μεσημεριανά, να σκεφτείτε μήπως ειμαι και λίγο μαλάκας που χαλάω μια περιουσία για να είναι το βρακί μου dolce n gabanna ; και μήπως ξοδεύω τον εαυτό μου με το να ανησυχώ μονίμως για το να είμαι γκλάμορους και σέξυ ; και κυρίως μήπως είμαι ακόμα πιο μαλάκας που κάθομαι και τους υπομένω τους απο πάνω και δεν διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν ;
μπα... λέμε τώρα...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα

και τι μας έμεινε…;


Εναλλακτικό, gay, industrial, in και μοντέρνο, σκοτεινό, καλλιτεχνικό… σε κάθε περίπτωση το Γκάζι είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της Αθήνας. Η περιοχή πήρε το όνομά της από το εργοστάσιο γκαζιού που λειτούργησε εκεί από το 1862 ως το 1984. Τα βιομηχανικά κτίρια αυτού του εργοστασίου έχουν μεταμορφωθεί στη γνωστή Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων που φιλοξενεί πρωτοποριακές εκδηλώσεις πολιτισμού.

Το Γκάζι επίσης, είναι μια gay γειτονιά της πόλης. Εκεί βρίσκεται η πλειοψηφία των friendly επιχειρήσεων. Οι gay της Αθήνας βγαίνουν στο Γκάζι για να διασκεδάσουν και ξέρουν ότι θα αισθάνονται πιο άνετα (βλέπε λιγότερα αδιάκριτα και ίσως σοκαρισμένα βλέμματα…), θα γνωρίσουν κόσμο από την «κοινότητα»…Τα τελευταία χρόνια που τα σχετικά μέρη αυξήθηκαν στην περιοχή, δημιουργήθηκε ένα ανάλογο lifestyle. Συγκεκριμένα μαγαζιά, συγκεκριμένος τρόπος διασκέδασης και επικοινωνίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που το Γκάζι κατηγορήθηκε ότι είναι γκέτο. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, συχνά η περιοχή έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα. Βλέπει δηλαδή κανείς στην περιοχή τους ομοφυλόφιλους να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα, χωρίς ντροπή. Το ζήτημα όμως δεν είναι να κλείνεσαι σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και να φυλακίζεις την προσωπικότητά σου σ’ ένα club ή σε δυο friendly δρόμους…

Τον τελευταίο χρόνο, το Γκάζι ζει πλέον σε νέα δεδομένα. Το μετρό, έφερε πιο κοντά στην περιοχή περισσότερους κατοίκους της πρωτεύουσας που φιλοξενούνται από πολλά μέρη γύρω από το σταθμό και όχι μόνο. Η αλλαγή όμως δεν είναι απλή. Συμβαίνει σε ιδιαίτερα πλαίσια και έχει πολλά αποτελέσματα. Το Γκάζι έγινε ξαφνικά της μόδας. Περισσότερος straight κόσμος γνωρίζει στέκια του, περισσότερος κόσμος θα βγει για ποτό εκεί ή θα επισκεφτεί κάποιο θέατρο ή χώρο τέχνης. Η έννοια του gay γκέτο υποχώρησε. Μπορεί κανείς να παραπονεθεί γι’ αυτό…, αλλά το γεγονός έχει και τα θετικά του. Είναι καλύτερο να υπάρχει διαφορετικότητα και πολυμορφία. Ένα μέρος γεμάτο μόνο με gay δεν είναι πραγματικότητα. Πραγματικότητα είναι να είναι ορατοί και να επικοινωνούν όλοι οι άνθρωποι.

Μια άλλη αλλαγή στη περιοχή έχει να κάνει με τη λεγόμενη «ανάπτυξη, ανάπλασή» της. Αυτές οι έννοιες είναι κατά βάσει θετικές, όμως σήμερα είναι στενά συνδεδεμένες με την εμπορευματοποίηση και την αδιαφορία απέναντι σε φύση και άνθρωπο. Έτσι λοιπόν στην περιοχή, δίνεται έμφαση στη δημιουργία επιχειρήσεων και όχι χώρων πολιτισμού ή ελεύθερων χώρων. Δυστυχώς πολλές υποβαθμισμένες και ιδιαίτερες περιοχές είναι στο στόχαστρο αυτού του είδους της ανάπτυξης που δε θέλει μικρά σπίτια αλλά συγκροτήματα πολυκατοικιών, δε θέλει εναλλακτικά στέκια διασκέδασης αλλά μέρη του συρμού και τέλος καταστρέφει το περιβάλλον του ανθρώπου/ πολίτη.

Προσωπικά, το Γκάζι με γοητεύει όχι τόσο λόγω των gay επιλογών, όσο για το αυθεντικό χρώμα της περιοχής. Παλιά κτίσματα, κατοικίες μεταναστών, το τρένο που με το σιδερένιο πέρα-δώθε του δίνει το ρυθμό, εναλλακτικοί χώροι και μια ατμόσφαιρα που σου λέει πως η ζωή(με έναν άλλο ίσως τρόπο) προχωρά…