Από το σχολείο ακόμα θυμάμαι να απορρίπτω με αήδια τις πατριωτικές μπούρδες που προσπαθούσαν να μας περάσουν περι εθνικής ενότητας, την ώρα που μεγαλώνοντας βρισκόμουνα να νιώθω όλο και πιο ξένος με την κυρίαρχη νεοελληνική κουλτούρα και τους ελληναράδες . Δεν μπορούσα να βρω το καταφύγιο που ο μέσος πατριώτης βρίσκει στην αγκαλιά του έθνους . Όταν στα 15 μου ανακάλυψα το 10% με το έντονο αίσθημα κοινότητας και πολιτικώς ορθού που παρείχε με τα κείμενα του, μου ήρθε η αποκάλυψη : υπήρχαν γκέι, με άποψη, διασκέδαζαν ελεύθερα, είχαν κίνημα, υπήρχαν . Βρήκα γρήγορα το καταφύγιο μου στο λεγόμενο gay nation και μπόρεσα να προσδιορισθώ έναντι των Άλλων ,χτίζοντας σιγά σιγά μια ομοφυλόφιλη ταυτότητα . Ανεξάρτητα από τη διάψευση ή μη των προσδοκιών μου από το εγχώριο gay nation, είναι αλήθεια πως η γκέι κοινότητα ,όχι πολύ μετα το stonewall, με την ενεργή παρουσία της δεν άργησε να μπεί στο τριπάκι της ομοιογενούς και αλληλέγγυας κοινότητας . Να συχνάζει σε συγκεκριμένες περιοχές των μεγαλουπόλεων(βλ.Γκάζι για την Αθήνα), να προσδιορίζεται με σύμβολα και σημαίες . Να προβάλλει ως ομοιογενής μειονότητα με κύριο ή μάλλον μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο το σεξουαλικό προσανατολισμό . Οι ομοφυλόφιλοι απέκτησαν εν ολίγοις μια ξεχωριστή κοινωνική παρουσία, αποτέλεσαν διακριτά υποκείμενα.
Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι .
Σύμφωνα με τον Φουκώ πριν το 18ο – 19ο αιώνα, πριν δηλαδή τη δημιουργία των πρώτων εθνικών κρατών και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού «η σοδομία-εκείνη του παλιού αστικού ή εκκλησιαστικού δικαίου- ήταν ένας τύπος απαγορευμένης πράξης, ο αυτουργός της δεν ήταν παρα το νομικό της υποκείμενο . Ο ομοφυλόφιλος του 19ου αιώνα γίνεται μια φυσιογνωμία: ένα παρελθόν, μια ιστορία και μια παιδική ηλικία, ένας χαρακτήρας, ένας τρόπος ζωής.». Η ομοφυλόφιλη ταυτότητα μέχρι τότε δεν υπήρχε, δεν νοούνταν ως έννοια . Υπήρχε απλά το έγκλημα της σοδομίας, όχι ελαφρύτερο από εκείνο της μοιχείας . Η θεμελίωση και αποκρυστάλλωση της σεξουαλικής ετερογένειας που επιχειρήθηκε από την άνοδο του καπιταλισμού και έπειτα εξηγεί ο Φουκώ είχε ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στο άτομο και την περαιτέρω καταστολή των μη παραγωγικών σεξουαλικοτήτων . Απο την άλλη η Judith Butler, θεωρητικός του queer theory υποστήριζε πως η θεμελίωση της ετεροκανονικότητας επιτυγχάνεται με την ίδια την ύπαρξη των «μη νόμιμων» σωμάτων και κατ’επέκταση και σεξουαλικοτήτων . Ο ετεροφυλόφιλος εν ολίγοις για να προσδιοριστεί ως τέτοιος και να οικοδομήσει ταυτότητα οφείλει να διαφοροποιηθεί από τον ομοφυλόφιλο και vice versa . Πρόκειται δηλαδή για ένα μηχανισμό που παράγει τα υποκείμενα κατά τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να έχουν αντίπαλο-έναν «εχθρό» . Αυτός ο «εχθρός» μπορεί να είναι ο αλλοεθνής, ο αλλόθρησκος, ο σεξουαλικά διαφορετικός .Στον ίδιο μηχανισμό φαίνεται να υπακούει και η σύγχρονη gay ταυτότητα : απέναντι της έχει τους στρέιτ («Οι straight χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
σε εκείνους που μας μισούν καταπρόσωπο και
σε εκείνους που μας μισούν πίσω από την πλάτη μας.» τάδε έφη Μπράιν στην εξαιρετικά ποπ για τους γκέι σειρά Queer as Folk) , είναι τρέντυ , καλλιτεχνική και το κυριότερο έχει λεφτα . Ο τρόπος με τον οποίο συγκροτήθηκε η γκέι κοινότητα (και στην Ελλάδα όπου εισήχθη) δεν διαφέρει από τη συγκρότηση κοινοτήτων όπως το Έθνος (επίσης εισαγόμενη έννοια) όπου δηλαδή προτάσσεται το στοιχείο της αλληλεγγύης και ομοψυχίας εξαλείφοντας κάθε ταξική διαφοροποίηση και προσανατολίζοντας το άτομο προς την υποταγή ή στην καλύτερη περίπτωση το συμβιβασμό . Προκειταί δηλαδή για ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Και μάλιστα κατασκεύασμα όχι απελευθερωτικό, αλλα αντιθέτως κατασταλτικό για τις σεξουαλικότητες που δεν συμβιβάζονταν με την παραδοσιακή νόρμα .
Για να μην πολυλογώ άσκοπα όμως, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως το gay δεν μου είναι αρκετό να μπω μέσα του και να το υιοθετήσω . Αντίθετα έχω πολλές αμφιβολίες για την υιοθέτηση μιας τέτοιας ταυτότητας . Γιατί δεν είμαστε ούτε μειονότητα , ούτε «αυτοί» είναι πλειονότητα . Γιατί απλά δεν είμαστε «εμείς» κι «αυτοί» . Τέτοιοι διαχωρισμοί έχω την εντύπωση πως φέρνουν και στρεβλές εικόνες .
Η οικοδόμηση σε κάθε περίπτωση αυτόνομα(και όχι σχετικιστικά) μιας νέας ταυτότητας, με τα δικά μας μέτρα αλλά και με μέτρα που να μπορούν να ισχύουν για όλους είναι για μένα το ιδανικό . Χωρίς να υποστηρίζω πως η ύπαρξη μιας κοινότητας είναι αρνητική κατ’ ανάγκη . Σίγουρα όμως δεν είναι αρκετή .Γιατί όπως είπε ο Αύγουστος Κορτώ στη συνεντευξή του στο 10%:Το να κερδίσεις την ελευθερία σου είναι μια ιδιωτική διαδικασία. Η ελευθερία που δεν κερδίζεις μόνος σου δεν είναι ποτέ δική σου.
