Στους τοίχους!:-)

Αφίσα για το γάμο

GAY ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Οι ομοφυλόφιλοι είναι ένα μέρος της κοινωνίας που έχουν βιώσει και βιώνουν το ρατσισμό. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι συμβαίνει μ’ αυτό το θέμα στο χώρο του σχολείου. Θα ήταν ψέμα αν έλεγε κανείς, πως δεν έχει ακούσει στο δημοτικό σχολείο, να αποκαλούν κάποιο παιδάκι αδερφή, αγοροκόριτσο, επειδή η συμπεριφορά του δεν είναι αποδεκτή…Τα «κανονικά» παιδιά, δυστυχώς έμαθαν από στενοκέφαλους γονείς ή από τη συντηρητική κοινωνία πως το διαφορετικό είναι κακό άρα και κατακριτέο! Έτσι λοιπόν κατακρίνουν, στιγματίζουν, καταπιέζουν (και καταπιέζονται), αφήνοντας στα άλλα παιδιά ψυχολογικά τραύματα-άλλωστε όπως λέγεται, τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτές…! Στο γυμνάσιο και στο λύκειο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πλέον τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν αλλαγές

στο σώμα τους και στην ψυχή τους. Αρχίζουν να νιώθουν

τι σημαίνει έρωτας, σεξουαλικότητα. Επικοινωνούν και εκφράζονται.

Οι ομοφυλόφιλοι έφηβοι όμως, δεν έχουμε, μπορούμε να πούμε, το δικαίωμα να εκφραστούμε, να φλερτάρουμε, να ερωτευτούμε !!! Κι όλα αυτά γιατί; Κάνοντας μια κίνηση, αυτόματα συμμαθητές, καθηγητές είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν αυτή τη διαφορετική έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης. Πιο συγκεκριμένα:

Οι μαθητές έχουν γαλουχηθεί με το πρότυπο του άντρα που έχει γκόμενες και είναι ο «ισχυρός». Έτσι, το αγόρι που ερωτεύεται αγόρια είναι ένας πούστης με διαταραγμένη προσωπικότητα. Δυστυχώς, τα παιδιά που σέβονται αυτούς τους ιδιαίτερους συμμαθητές τους, είναι λίγα.

Από την άλλη οι καθηγητές, που υποτίθεται ενδιαφέρονται για τις νεανικές ψυχές που επηρεάζουν, στην καλύτερη περίπτωση μένουν αδιάφοροι απέναντι σε άσχημες συμπεριφορές απέναντι στους gay εφήβους. Συνήθως είναι ηθικολόγοι και κόπτονται για τη διατήρηση μιας ομαλότητας…

Αυτή η κατάσταση, σου κάνει πολύ κακό καθώς δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς τον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ συγχρόνως γίνεσαι εχθρός με άλλους ανθρώπους.

Ντριιιιιν! Η σχολική κοινότητα να ξυπνήσει! Ας εφαρμόσει όλα αυτά που διδάσκει με μπόλικη υπερηφάνεια βλ. ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα

Κλείνοντας μια σκέψη-ερώτηση: δεν είναι βίαιη η εφαρμογή πλαισίων στη επικοινωνία των τόσων διαφορετικών ανθρώπινων υπάρξεων???

Κι ένα μήνυμα: απελευθέρωσε σώμα, ψυχή και μυαλό και αποδέξου τη σεξουαλικότητα χωρίς προκαταλήψεις!

Gay at school

Gay και σχολείο. Χα καλό! Μου θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο : χριστιανός κομμουνιστής (μιλάμε για προ Κανέλη εποχή ε;). Απλά αυτά τα δύο δε μπορούν να είναι μαζί. Ω ναι, δυστυχώς, gay και ελληνικό σχολείο έχουν σχέση μίσους. Θα μου πεις και τι κάνουν, εξοντώνουν τους gay αλα Hittler? Nope. Κάνουν κάτι χειρότερο : δεν τους αφήνουν να υπάρξουν.

Αρκετοί από μας γνωρίζουμε από μικρή, σχετικά, ηλικία αν μας αρέσουν τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια. Για τα ζωάκια πάμε σε άλλη κατηγορία και δεν είμαι (ευτυχώς) ειδικός. Το γνωρίζουμε, λοιπόν, αυτό. Έλα όμως που το αποδεχόμαστε πολύ δύσκολα. Και όσο πιο αργά το αποδεχτείς τόσο πιο υποψήφιος για επισκέψεις στον ψυχολόγο είσαι! Για να μη μιλήσω για τις ευκαιρίες που χάνεις όσο είσαι ακόμα στο σχολείο και δεν έχεις χωνέψει ότι σε φτιάχνουν τα αλλά αγόρια (αχ ρε Κώστα…). Και τι φταίει για αυτή την «καθυστέρηση»; Το κοινωνικό σύνολο που ανήκεις aka το σχολείο.

Δε βοηθάει ρε γαμώτο το να πηγαίνεις σχολείο και να είσαι gay :-( Από τα «αθώα» χρόνια του Δημοτικού οπού ακούς συνεχεία τη λέξη «αδερφή» να χρησιμοποιείται σα βρισιά και να έχει και στόχο εσένα μέχρι τα «ώριμα» χρόνια του Λυκείου που ακούς γύρω σου «Ο Αντρέας πήδηξε χθες την Έλενα ενώ τα έχει με τη Χριστίνα, η οποία όμως προχθές φασώθηκε με τον Μιχάλη πίσω από τις τουαλέτες» περιμένοντας και ελπίζοντας να ακούσεις και κανένα «Ρε σεις!! Ο Γιάννης χαμουρευόταν πριν με το Γιώργο! Μη σας ξεφύγει τίποτα στο Μάριο γιατί είναι κρίμα, τόσο ωραίο ζευγάρι!».

Ίσως περιμένοντας αρκετά , αλλά μιλάμε για πολύ αρκετά, να ζήσεις τέτοιες σκηνές σε κάποιο Λύκειο του μέλλοντος. Κάποιο Λύκειο που θα δέχεται, ή έστω θα ανέχεται σε πρώτη φάση, τα gay παιδιά. Δε μπορεί να φανταστεί κανείς από αυτούς πόσο δύσκολο είναι για μας το να είσαι gay και να πρέπει να το κρύβεις επειδή η «κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη» παίζοντας πιθανόν τον str8 και εξαφανίζοντας κάθε επιθυμία σου. Αποξενώνεσαι, φοβάσαι, μελαγχολείς και πολύ απλά δεν υπάρχεις εσύ αλλά κάποιος άλλος «εσύ».

Βέβαια όλα αυτά μπορεί απλώς να γίνονταν μόνο στο δικό μου σχολείο. Μακάρι να υπάρχουν παιδιά που ενώ έχουν πει ανοιχτά ότι είναι gay, δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με ψυχολογική ή ακόμα και σωματική βία . Όμως από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου (ναι το ξέρω ότι δεν είναι και πολύ αξιόπιστη…)έχω δει ότι όλοι λίγο πολύ τα ίδια έχουμε ζήσει και ζούμε στο σχολείο :ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικα ενδιαφέροντα, ψεύτικες προτιμήσεις, ψεύτικο «εγώ».

Ευτυχώς υπάρχουν και παιδιά που έχουν εμπειρίες ήδη από τα μαθητικά τους χρόνια. Δηλαδή όπως και τα str8 παιδία που αρχίζουν το sex από τα 14 τους. Ποια είναι η διαφορά; Το καημένο το gay παιδάκι δε θα κάτσει να σχολιάσει με τους φίλους του την εμπειρία του… Βασικά μακάρι να είναι τυχερό και να έχει έστω και κάποιον να μιλήσει για τις εμπειρίες του! Γενικά πάντως το να μην υπάρχεις σαν gay στο σχολείο δεν αποκλείει το να έχεις εμπειρίες με άτομα του ίδιου φύλου, είσαι αναγκασμένος όμως να κρύβεσαι και να λες ψέματα για τις σχέσεις σου αν θέλεις να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και να μην σε κοιτάνε σαν εξωγήινο(στην καλύτερη περίπτωση γιατί υπάρχει και περίπτωση άσκησης βίας:-( ).

Το ότι ενώ πήγα σχολείο δεν έχω κάποια ομοφυλοφιλική εμπειρία να θυμηθώ δείχνει πολύ απλά το ότι δεν υπήρχα. Υπήρχε κάποιος άλλος Γιάννης που του άρεσαν τα κορίτσια, ποτέ του δεν κοιτούσε τα άλλα αγόρια και ενώ έκανε παρέα με άτομα 12 χρόνια με αποτέλεσμα να νιώθουν ότι ξέρουν τα πάντα γι’ αυτόν, αγνοούσαν το πιο σημαντικό: ΕΙΝΑΙ GAY!!!

Τελικά από τη δικιά μου εμπειρία έχει βγει αυτό:

Ελληνικό σχολείο + gay = ζωή γεμάτη ψέματα

Σχολείο: Ανοίγει ή κλείνει ορίζοντες;

Σχολείο: Ανοίγει Κλείνει ορίζοντες

Ένα από τα πιο δυνατά μου πάθη είναι το πάθος για γνώση. Πάντα θέλω να μαθαίνω περισσότερα, συγκεντρώνω πληροφορίες από παντού, τις συνδυάζω, βγάζω συμπεράσματα, αποθηκεύω πράγματα. Αυτό όμως που με ενθουσιάζει τόσο, φέρνει μαζί του έναν από τους μεγαλύτερους μου φόβους, το σκοτάδι. Κάθε νέα γνώση που αποκτώ επιβεβαιώνει το φόβο μου πως τελικά η κοσμοθεωρία μου ήταν λάθος αφού βασιζόταν σε λάθος δεδομένα. Όσο περισσότερα μαθαίνω, τόσο περισσότερο με περικλείει το σκοτάδι, αφού συνειδητοποιώ πόσα ακόμα θα υπάρχουν που ούτε τα διαισθάνομαι τώρα (και ίσως να μη τα γνωρίσω ποτέ, καταραμένε χρόνε..).

Στα 12 χρόνια του σχολείου ποτέ δεν ήμουν απλά καλός μαθητής. Πάντα άριστος! Το σχολείο ήταν πάντα ο ναός της γνώσης για ‘μένα. Μάθαινα τόσα πράγματα! Ακόμα κι όταν μεγάλωσα και άρχισα να ξεχωρίζω τους «καλούς» και τους «κακούς» καθηγητές, ποτέ δεν αμφισβήτησα το θεσμό της παιδείας. Τα βιβλία είχαν πάντα κάτι να μου δώσουν κι εγώ ήμουν πάντα από πάνω τους. Και με όλες αυτές τις γνώσεις έχτιζα, κατασκεύαζα το κάστρο μου. Κάθε τι που με απασχολούσε του έδινα εξηγήσεις, ξόρκισα (σχεδόν) όλους μου τους φόβους με τις εξηγήσεις μου (;). Και το κάστρο ήταν πλέον έτοιμο, κι εγώ ήμουνα πλέον έτοιμος να βγω στον κόσμο, να δημιουργήσω κι εγώ με τη σειρά μου.

Δε σταμάτησα να ψάχνω όμως, να μαζεύω γνώσεις. Καλά, για το πανεπιστήμιο ας μη το συζητήσουμε, αλλά δεν πειράζει, τώρα πια ήμουν έξω από το σπίτι όλη μέρα, έκανα νέους φίλους, τριγυρνούσα σε νέα στέκια.. Άπειρο υλικό για επεξεργασία!

Τότε άρχισαν οι σεισμοί. (Η κοπέλα που δέχτηκε επίθεση μπροστά στα μάτια μου ένα βράδυ στην Ομόνοια) Στην αρχή δεν πανικοβλήθηκα. Το κάστρο μου ήταν γερό. (Οι νεαροί αλλοδαποί με το βλέμμα απόγνωσης στο πίσω κάθισμα του περιπολικού) Όμως όλο και περισσότερο άρχισα να βλέπω πράγματα που δε τα εξηγούσαν οι γνώσεις μου, (ο πρώην μου που πάλευε να γλιτώσει από τη μιζέρια και την παρακμή μιας κατεστραμμένης οικογένειας) άρχισα να νιώθω συναισθήματα τόσο έντονα που δεν καταλάγιαζαν με τις εξηγήσεις μου. (Το ξύλο που τρώνε οι φοιτητές από τα ΜΑΤ) Το κάστρο άρχισε να καταρρέει. Προσπάθησα πολύ να περισώσω ότι μπορούσα, αλλά τα μπαλώματα δεν κρατάνε για πολύ.(Ο ναρκομανής που άρχισε να με βρίζει με όλη του τη δύναμη γιατί δε του έδωσα 50 λεπτά) Έπεσαν όλα, τα «σωστά» και τα «λάθος», τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει», όλα. Μαζί κατέρρευσα κι εγώ. Στα 19 μου χρόνια βρέθηκα χωρίς καμία πανοπλία αντιμέτωπος με τον κόσμο.

Ακόμα προσπαθώ να τα εξηγήσω όλα (οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται) αλλά τώρα είμαι πολύ πιο δύσπιστος. Μες στα άλλα που ψάχνω, προσπαθώ να καταλάβω τι με οδήγησε στο να έχω μια τόσο άκυρη ιδέα για τον κόσμο ως τώρα. Και φυσικά όλα καταλήγουν στην πηγή των γνώσεων μου ως τώρα: το αγαπημένο μου σχολείο.

Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στα προάστια. Θα μιλήσω μόνο για το λύκειο γιατί είναι το πιο πρόσφατο αλλά και το πιο χαρακτηριστικό από τα σχολείο που πέρασα. Τα κτίρια ήταν μεγάλα, είχαμε γήπεδο μπάσκετ, βόλευ, ποδοσφαίρου, είχαμε δανειστική βιβλιοθήκη και –βέβαια- ήμασταν από τα σχολεία με τη μεγάλη επιτυχία στις πανελλήνιες. Μάλλον επειδή λειτουργούσε με επιτυχία το «πρότυπο σύστημα» που εφαρμόστηκε ή βέβαια χάρη στους καθηγητές που έκαναν «υψηλού επιπέδου μάθημα», δηλαδή δίδασκαν τα πιο δύσκολα θέματα. Και βέβαια ποτέ κανείς δε μπόρεσε να τους πει άδικους στην αξιολόγηση. Τι περισσότερο μπορούσα να ζητήσω; Τελειώνοντας το γυμνάσιο και πριν πάω λύκειο αισθανόμουν πολύ τυχερός! Κάνοντας ένα άλμα 5 χρόνια μετά, βρίσκω τον εαυτό μου να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκα σ’ αυτό το σχολείο. Ούτε καν να περάσω μπροστά από το κτίριο μπορώ, χωρίς να με κατακλύσει αυτό το αίσθημα σαπίλας και αηδίας.

Πιο μεγάλο ψέμα δεν υπήρχε. Τα κτίρια ήταν μεγάλα για να καλύψουν το κενό στην παιδεία, όπως οι ανασφαλείς άνδρες αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα για να καλύψουν το κενό στην αυτοπεποίθηση τους. Τα γήπεδα και οι βιβλιοθήκες ήταν για να θαμπώνουν τους περαστικούς και να παρηγορούν τους εσώκλειστους. Το «πρότυπο σύστημα» ήταν μια άχρηστη και ανόητη βλακεία. Και οι καθηγητές... Μια απλή αναπαραγωγή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων να μεταδίδουν παραίτηση και μιζέρια.

Το σχολείο μου –και κατά συνέπεια όλος μου ο κόσμος μέχρι τα 18- ήταν μια βιτρίνα, μια ψευδαίσθηση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δε λέω, έμαθα από νωρίς να κατηγορώ το «σύστημα» και να λέω πως αυτό φταίει για όλα, που ήμασταν κολλημένοι με το διάβασμα και δε ζούσαμε. Αλήθεια ναι μεν, αλλά πόσα άλλα δεν είχα δει για τα όσα «μάθαινα» εκεί μέσα.. Το πρότυπο επιτυχίας που δεχόμουνα (ο επιτυχημένος επαγγελματικά πλούσιος με το μεγάλο σπίτι στα προάστια και τις γυναίκες στα πόδια του), ο τρόπος σκέψης (κρίμα για τους κατατρεγμένους, ευτυχώς εμείς είμαστε κανονικοί), η συμπεριφορά (να φέρεσαι ευγενικά, αυτό έχει περισσότερη σημασία από το να είσαι ευγενής). Όλοι και όλα είχαν στόχο να με κάνουν να δω τον κόσμο μέσα από ένα φίλτρο που δεν άφηνε να περάσει οτιδήποτε «δυσάρεστο» ή «ενοχλητικό» για την κυρίαρχη ιδεολογία. Και το κατάφεραν. Με την απερίσπαστη εμπιστοσύνη που δείχνει ένας μαθητής στο δάσκαλο του (ο εκπαιδευτικός έχει πάντα θέση εξουσίας, ας μη το ξεχνάμε), κατάπια όλα όσα διδάχθηκα.

Οι καθηγητές φρόντιζαν να είναι πάντα «σωστοί». Μιλούσαν με τρόπο που δε θα «προκαλούσε αντιδράσεις και αναστάτωση», βασικά μόνο βαρεμάρα προκαλούσαν. Δε συζητούσαμε ποτέ με τους καθηγητές μας και για οποιοδήποτε θέμα. Η «επικοινωνία» γινόταν ως εξής: ο μαθητής ρωτά, ο καθηγητής ανοίγει το βιβλιαράκι με τις «σωστές» (αποδεκτές, κανονικές) απόψεις και διαβάζει το αντίστοιχο λήμμα με ηρεμία, την ηρεμία ενός πνεύματος νεκρού από καιρό.

Γκέι; Ε αυτό απλά δεν υπάρχει. Όπως με όλα τα «αμφιλεγόμενα ζητήματα», έτσι και με την ομοφυλοφιλία. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν τα δυσάρεστα ερωτήματα εδώ ήταν ένας: σιγή. Το πιστεύετε ή όχι, τόσες λίγες φορές είχα πει τη λέξη «γκέι» μέχρι το τέλος του λυκείου, που ακόμα και τώρα μερικές φορές όταν την προφέρω ακούγεται ακαταλαβίστικη, χωρίς νόημα. Στο καλό μου το σχολείο, ποτέ κανείς από τους υπέροχους καθηγητές μου δε μου είπε πως σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν γκέι και στρέιτ. Δεν αναφέρομαι στο αν είναι φυσιολογικοί ή όχι, αν γεννιούνται ή αν γίνονται, αν είναι ή όχι ευτυχισμένοι. Όχι βέβαια. Εξάλλου, για να δημιουργηθούν τέτοιου είδους ερωτήματα πρέπει κανείς να έχει ακούσει έστω για την ύπαρξη αυτού του σπάνιου είδους ανθρώπων.

Φτάνοντας στην ενηλικίωση (μεγάλη λέξη, ε;) και αποφασίζοντας πως ήρθε η ώρα επιτέλους να αποκαλύψω τη σεξουαλική μου ταυτότητα, κατάφερα να ψελλίσω μόνο ένα φοβισμένο, μασημένο «είμαι γκέι». Σήκωσα το πανί του μέσα μου και αντί για την ταυτότητα μου ξεσκέπασα μόνο θραύσματα: αποσπασματικές εικόνες, σπασμένες προτάσεις, λέξεις ασύνδετες, ανέκφραστα απωθημένα. Δεν ήξερα ποιον να κατηγορήσω. Χωρίς δεδομένα, χωρίς ερεθίσματα, χωρίς γνώσεις, μόνο αυτό είχα καταφέρει να φτιάξω.:-(

Αυτό με έβαλε σε κίνηση. Έψαξα νέα δεδομένα, προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ, μου πήρε χρόνο αλλά κάτι ψιλοκατάφερα και σιγά-σιγά σήμερα η ταυτότητα μου έχει αρχίσει να αποκτά μια συνοχή. Χρειάστηκε να σηκώσω πολλές πέτρες και να κοιτάξω από κάτω για να βρω ό,τι χρειαζόμουν. Βρήκα και πολλά «άχρηστα», που όμως έκαναν κι αυτά τη δουλειά τους (βλ. σεισμοί). Αυτό όμως που σίγουρα κατάλαβα ήταν το πόσο λίγα ήξερα για τον κόσμο μέσω του σχολείου, πόσα μου είχαν κρύψει εντελώς.

Το σχολείο μου ήταν εκλεπτυσμένο. Ήξερε να πετυχαίνει το στόχο του χωρίς βαρβαρότητες: Ό,τι σε ενοχλεί, εξαφάνισε το. Κάν’ το αόρατο. Αόρατος. Αυτό ήμουνα για όλους ως προς τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Κι αφού δεν υπήρχα, δεν υπήρχε λόγος συζήτησης. Το να αποσιωπάς την ίδια την ύπαρξη μιας ομάδας δεν είναι το ίδιο ρατσιστικό – αν όχι χειρότερο – με το να μιλάς αρνητικά για αυτήν;

Την ίδια αποσπασματική εικόνα που είχα εγώ για τον εαυτό μου την έχουν όλοι οι πρώην συμμαθητές μου για την ομοφυλοφιλία ακόμα και σήμερα. Έτσι, για να συμπληρώσουν τα κενά πήραν τα στερεοτυπικά πρότυπα της τηλεόρασης μαζί με τις απόψεις των γονιών τους και να πως γίνεται ένας ρατσιστής.

Δε θέλω άλλο πια να είμαι αόρατος. Δε θέλω να υπάρχουν πια καθηγητές όπως αυτοί που είχα, θέλω φωνές που να μεταδίδουν τη σπίθα κι όχι φωνές που προσπαθούν να διατηρήσουν ισορροπίες αναπαράγοντας τα παλιά βιβλία, τις χιλιοειπωμένες politically correct απόψεις.

Το ξέρω πως με τις κατηγορίες δε βγαίνει τίποτα. Τουλάχιστον όμως έδιωξα ένα φορτίο ενοχών από πάνω μου κι αυτό θα με βοηθήσει προσωπικά. Αν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στον 15χρονο εαυτό μου που τώρα μπαίνει στο λύκειο, θα του έλεγα «Ψάξε». Τα πράγματα δεν έχουν μόνο μια ερμηνεία και πάντα υπάρχει αντίλογος για όλα. Αυτό ήταν που δεν ήμουν σε θέση να ξέρω τότε.

Αν κάτι φοβάμαι, αυτό είναι το σκοτάδι. Πάμε να αλλάξουμε τα φώτα στο σχολείο μου;

σχολεία ρατσισμού

Το σχολείο από μικρός το ταύτιζα με την ανελευθερία , ήμουν υποχρεωμένος να πάω , να παρακολουθώ , να είμαι καλός μαθητής . Επίσης ήμουν υποχρεωμένος να μην διαφέρω αλλιώς με κορόιδευαν . Πήγα σε σχολείο στην επαρχία . Δεν έχω μόνο άσχημες αναμνήσεις , αντιθέτως και φίλους έκανα και ωραία σε γενικές γραμμές τα πέρασα , ή μάλλον ψιλοβαρετά αλλα δεν είναι αυτό το θέμα μας . Λένε πως το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας . Στο σχολείο μου λοιπόν ήταν ολοφάνερος και ο ρατσιμός της κοινωνίας , προς τις αδερφές , τους λίγους αλβανούς που είχαμε κι οποιονδήποτε ήταν κάπως αλλιώς τεσπα . Στο δημοτικό ειδικά τα πράγματα ήταν πιο άμεσα . Έτρωγα κράξιμο γιατι έκανα παρέα με τα κορίτσια και μου το έλεγαν κατάμουτρα . Με πείραζε πάρα πολύ . Άρχισα κι εγω λοιπόν να κάνω παρέα με τα αγόρια και καλή παρέα μάλιστα , αρκεί να μη με έκραζαν . Στην έκτη δημοτικού συμμετείχα κι εγω σε κράξιμο -κι άγριο απ’όσο θυμάμαι- για κάποιο παιδάκι , θυμάμαι που η δασκάλα μας φώναξε και μας μίλησε . Δε θυμάμαι πολλά , κάτι ότι θα βγάλουμε τρίχες στα γεννητικά όργανα μόνο , αυτό συγκράτησα . Τότε δεν ήξερα ότι μ’άρεσαν τα αγοράκια ή κι αν το ένιωθα δεν ήθελα να ξέρω .
Στο γυμνάσιο άρχισα να το ψιλοκαταλαβαίνω και τότε ήρθαν κι οι ενοχές . Ήξερα πως έπρεπε να καταπιέσω την επιθυμία . Έκανα κάτι χαζοσχέσεις με κοριτσάκια και πειραζόμουνα πολύ όταν μου πέταγαν σπόντες ότι είμαι αδερφή . Θυμάμαι ότι προσπαθούσα πολύ εκείνη την περίοδο να μη δείχνω αδερφή , αγχωνόμουνα . Στο σχολείο οι αδερφές ήταν κάτι πολύ θυληπρεπή αγόρια , αποκλεισμένα από παρέες , που αν ήθελες να θεωρήσε στρέιτ έπρεπε κι εσύ να τα κοροιδεύεις . Δεν ήταν εύκολο για μένα αλλά δεν το πολυσκεφτόμουνα , προσπαθούσα τουλάχιστον . Στο μυαλό μου εκείνη την εποχή ήταν πως ότι κι αν έχω μέσα μου , θα το καταπιέσω , τελεία και παύλα .
Η σεξουαλική αφύπνιση βέβαια στα μέσα του γυμνασίου και στο λύκειο δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια . Άρχισα να βλέπω gay τσόντες και να συνειδητοποιώ για τα καλά πως δεν είμαι όπως οι άλλοι .
Η επιθυμία μου δεν ήταν «κανονική» όπως φρόντιζαν να μου υπενθυμίζουν στο σχολείο(κάτι μικροαστοί που μου καναν «μάθημα») όταν η συζήτηση έπεφτε σε τέτοια θέματα . Έχω ακούσει τα ανήκουστα τόσα χρόνια στο σχολείο από τους αμόρφωτους στην μεγάλη πλειονότητά τους καθηγητές μου . Και ευτυχώς βγήκα ζωντανός και χωρίς μεγάλα κόμπλεξ για τη σεξουαλικότητά μου . Αυτό βέβαια γιατί είχα την τύχη να έχω ιντερνετ και πρόσβαση σε πληροφορίες και ιδέες πιο ανοιχτές από την χοντροκεφάλα της κακογαμημένης θεολόγου μου. Στα σχολείο όπου μέχρι πέρσι φοιτούσα η μόνη πηγή πληροφόρησης για θέματα σεξουαλικότητας και άλλα αμφιλεγόμενα ζητήματα όπως οι εκτρώσεις και η ευθανασία είναι οι θεολόγοι . Σε ηλικία 17και 18 χρονών είμασταν υποχρεωμένοι να διδασκόμαστε «χριστιανική ηθική». Σ’αυτό το σχολείο η επιθυμία μου δεν είχε θέση , η ίδια μου η ύπαρξη δεν είχε θέση. Σ’αυτό το σχολείο καταπιεζόμουνα . Η ελληνική πολιτεία επίσημα είναι από τη νομοθεσία της υποχρεωμένη να καταπολεμά τις διακρίσεις παντός είδους . Και αυτές για το σεξουαλικό προσανατολισμό φυσικά . Αντ’αυτού τις καλλιεργεί . Υποτίθεται πως το σχολείο είναι το μέλλον μιας κοινωνίας .Στο σχολείο η ομοφοβία ζει και βασιλεύει . Λέτε και στο μέλλον μας ;